“Oh, oh, yeah, yeah”, zong een achttienjarige Parisienne in 1962 op het tv-programma Le Petit Conservatoire de la chanson. The Beatles moesten ‘She Loves You’ nog uitbrengen, maar in Frankrijk lag Françoise Hardy aan de basis van de lichtvoetige popmuziek die nadien ‘yé-yé’ werd gedoopt. Een jaar later speelde ze in hetzelfde programma ‘Tous les garçons et les filles’, de zelfgepende doorbraakhit waarvan meer dan twee miljoen exemplaren over de toonbank gingen. Hardy, nog altijd een tiener, sierde de cover van magazines als Vogue en Paris Match en werd het gezicht van een nieuwe golf in de Franse popcultuur.
Toch was Hardy anders dan de andere zangeressen die yé-yé grootmaakten, weet muzikante Isolde Lasoen. “Ze kon meer dan alleen maar zingen: ze heeft een statement gemaakt als muzikante. Ze speelde ook gitaar, en ze schreef veel liedjes zelf. Veel yé-yé-meisjes waren meer een product, die liedjes zongen die door anderen werden geschreven. Maar zij was een unicum.”
Als leerling op een nonnenschool was Hardy naar eigen zeggen “geobsedeerd” door de rock-’n-rollartiesten die ze hoorde op Radio Luxembourg, en toen ze als eerste van haar jaar afstudeerde, kreeg ze van haar ouders een gitaar. “Ik was verbaasd over hoeveel muziek ik kon maken met drie akkoorden. Die drie akkoorden waren goed voor de meeste van mijn songs die daarop volgden.”
Tegelijk zette ze ook materiaal van andere songschrijvers naar haar hand. Haar Franse versie van Leonard Cohens ‘Suzanne’ is er een die het origineel naar de kroon steekt, en van ‘Comment te dire adieu’ vergeet je al snel dat het uit de pen van Serge Gainsbourg kwam. ‘Le temps de l’amour’ werd dan weer geschreven door Jacques Dutronc – met wie ze later trouwde en een zoon, Thomas, kreeg. Hij was het die op Instagram haar overlijden aankondigde, nadat ze jarenlang een harde, pijnlijke strijd tegen kanker uitvocht. “Maman est partie…”
Zuchtmeisje
Op die manier verdwijnt een icoon van de Franse années soixante en van de Parijse stijl. “Ze had een soort ‘cool’”, duidt Lasoen. “Ze was geen poppetje in een glinsterend kleedje met een gek kapsel. Haar stijl was meer rock-’n-roll, zonder het te forceren: ze droeg leren jasjes en jeans. Ze straalde een zeker je-m’en-foutisme uit, ze had die Franse casual chic: ze was een supermooie vrouw, heel naturel, en dat is ze altijd gebleven. Ze was geen vamp, geen diva, geen Brigitte Bardot.”
Hardy had rolletjes in films van Roger Vadim (Château en Suède, 1963) en Jean-Luc Godard (Masculin, féminin, 1966) en werd de muze van modeontwerpers als Yves Saint Laurent en Paco Rabanne, maar bovenal bleef ze de fluisterende zangeres die zelfs in de meest opgetogen deuntjes een vleugje tristesse smokkelde – “Oui, mais moi, je vais seule / Par les rues, l’âme en peine / Oui, mais moi, je vais soule / Car personne ne m’aime”, zingt ze in ‘Tous les garçons et les filles’. Lasoen: “Ze was een van de ‘zuchtmeisjes’: ze zong met een fluweelzachte, naturelle stem, die tegelijk ook sensueel klonk, een beetje als Jane Birkin. Ze was niet over-theatraal, zoals veel Franse artiesten, maar haar manier van zingen, die melodische spreekstem, maakt de Franse taal zo mooi.”
Toch reikte haar invloed ook verder. In haar latere carrière werkte ze samen met Blur en Iggy Pop, en ‘All Over the World’, een Engelse versie van haar song ‘Dans le monde entier’, bereikte in 1965 de top 20 in Engeland. Ze vond er fans in Rolling Stone Mick Jagger, die haar omschreef als “de ideale vrouw”, en David Bowie. “Ik was stapelverliefd op haar”, zou die zich later herinneren. “Elke man ter wereld was dat, en sommige vrouwen ook.”
Bob Dylan eerde haar dan weer in de liner notes van Another Side of Bob Dylan (1964) en nodigde haar twee jaar later uit op zijn hotelkamer, waar hij twee songs uit Blonde on Blonde (1966) liet horen: ‘I Want You’ en ‘Just Like a Woman’. “Ik was te druk bezig met aandachtig naar de songs te luisteren”, gaf Hardy in The Guardian als verklaring over waarom ze zijn intenties niet doorhad. “En ik was zo onder de indruk en zenuwachtig om hem te ontmoeten. Als hij de songs tegen mij had gezongen, had ik het misschien begrepen.”
Onzeker
Net als Bowie en Dylan was Hardy niet te beroerd om zichzelf heruit te vinden. In 1969 stopte ze met optreden en bouwde ze verder aan een oeuvre van meer dan dertig albums – haar laatste, Personne d’Autre, verscheen in 2018. Ze nam songs op in het Italiaans, het Duits en het Engels en werkte met de Braziliaanse bossanova-artiest Tuca op La question (1971). Het album was geen succes, maar vergaarde met de jaren de status van een van haar meesterwerken, en ze beschouwde het zelf als een van de hoogtepunten uit haar carrière.
Over haar vroege, beroemdste platen – die bijna allemaal Françoise Hardy heetten – toonde ze zich later veel kritischer. “Ik was zo jong toen, en onopgeleid”, vertelde ze in The Guardian. “Sommige van die vroege songs zijn gewoon verschrikkelijk.” Ook dat typeerde Hardy, vindt Lasoen. “Ik heb haar autobiografie gelezen, en daaruit blijkt dat ze heel bescheiden, heel onzeker is gebleven. Ze heeft zichzelf tekort gedaan, en ze bleef een beetje in de schaduw van de grote ster Jacques Dutronc staan. Maar haar bescheidenheid, haar naturel, en dat mysterie dat ze had: dat heeft haar net zo ver gebracht. En dat blijft tot de verbeelding spreken.”
続きを読みます https://news.google.com/rss/articles/CBMiemh0dHBzOi8vd3d3LmRlbW9yZ2VuLmJlL3R2LWN1bHR1dXIvZnJhbmNvaXNlLWhhcmR5LTE5NDQtMjAyNC1oYWFyLW1hbmllci12YW4temluZ2VuLW1hYWt0LWRlLWZyYW5zZS10YWFsLXpvLW1vb2l-YmJmOGYyNDEv0gEA?oc=5
0 件のコメント:
コメントを投稿