Televisiemaker en comédienne Sarah Vandeursen (40) heeft in "Touché" voor de eerste keer getuigd over het feit dat ze op haar 9e is verkracht door een onbekende man. Gedurende bijna 30 jaar heeft ze die gebeurtenis verdrongen. Eerder sprak Vandeurzen in het programma "Taboe" al over "een aanranding, omdat ik niet klaar was voor de lading die aan het woord verkrachting hangt."
Wie met vragen zit, kan altijd terecht bij Tele-Onthaal, op het nummer 106. Chatten kan ook via www.tele-onthaal.be.
"Het moment dat mijn leven het meest heeft bepaald, is dat ik verkracht ben toen ik 9 jaar was. Pas vorig jaar ben ik volledig klaar geweest om dat te erkennen", vertelt Vandeursen. "Ik was al even klaar voor het woord "aanranding", maar niet voor de lading die bij het woord "verkrachting" komt kijken. Zolang ik het zelf niet benoemde, hoefde het er niet over te gaan."
"In februari kwam ik thuis plots van de trap met het idee "ik ben verkracht". Ik bleef er rustig bij, want op een rare manier vielen alle puzzelstukken samen. Wat op zichzelf is gebeurd, is enorm traumatisch. Maar het feit dat er niet over gesproken is, het onnodig opkroppen: dat heeft de grootste schade veroorzaakt."
De feiten zijn een trauma, maar het onnodig opkroppen heeft de grootste schade veroorzaakt
"Als 9-jarige wist ik totaal niet wat seksualiteit was. Ik wist niet wat me overkomen was. Het was zomer en er waren vrienden van mijn ouders op bezoek. Ik ging alleen een fietstochtje maken. Ik had "hallo" gezegd tegen een man, en we hebben toen een tocht door het bos gemaakt. Ik heb veel zwarte gaten over wat er precies is gebeurd, maar misschien is dat niet slecht."
"Toen we aan de rand van het bos stonden, vroeg hij me om met hem mee naar huis te gaan voor een ijsje. Gelukkig was er iets in mij dat besefte dat ik naar huis moest. Daar ben ik meteen in het zwembadje in onze tuin gaan zitten. Ik voelde me heel vuil, dat herinner ik me goed. Ik ben beleefd opgevoed, dus ik heb lang gedacht dat het mijn eigen fout was, want ik had tenslotte zelf "hallo" gezegd tegen die man."
Vandeursen haar ouders hebben destijds niets gemerkt. "Ik ben in een kramp geschoten en ik ben me als een clown beginnen gedragen. Mijn drang naar humor is voortgekomen uit dat moment. Nu ik me daar bewust van ben, kan ik in mijn job niet puur met humor bezig zijn. Het is iets verhullend geworden, om het niet over de kern te moeten hebben."
Of de dader ooit gestraft is, weet ik niet
Over de dader weet Vandeursen vrij weinig. "Vier jaar na de feiten heb ik vernomen dat er een pedofiel gesignaleerd was in Brugge. Of hij gestraft is voor zijn daden, heb ik nooit geweten. Als ik hem ooit zou spreken, dan zou ik een lange monoloog houden, over de impact dat die gebeurtenis op mij heeft gehad."
"Ik heb het intussen een plaats kunnen geven. Ik ben er niet meer kwaad om, ik vind het jammer dat dit mij is overkomen. Ik heb vooral moeite met het woord "slachtoffer" of dat mensen mij tot dit feit zouden reduceren. De positie van slachtoffer, daar word je in geduwd. Voor de positie van dader kies je zelf."
Hoe therapie voor een doorbraak zorgde
Pas na enkele jaren therapie is Vandeursen beginnen beseffen dat er dingen uit het verleden opspeelden. "Ik heb héél stevige gesprekstherapie gevolgd, om daarna traumatherapie te volgen, via de EMDR-techniek. Dat heeft me bevrijd. Ik heb heel diep gezeten, jaren geworsteld met schaamte en posttraumatische stress. Ik had geen vertrouwen in andere mensen. Daarrond heb ik met mijn therapeute gewerkt, om daarna te kunnen terugkeren naar dat specifieke moment van trauma."
Aan iedereen die iets gelijkaardigs heeft meegemaakt: het is nooit te laat om te praten of er iets mee te doen
Tijdens de EMDR-therapie moet Vandeursen zich focussen op de bewegende vinger van haar therapeut, terwijl ze intussen terugdenkt aan een specifiek moment. "Heel bizar hoe ik de ene minuut zat te lachen, en het moment erna extreem hard ben beginnen huilen. De pijn van 30 jaar geleden is toen plots naar boven gekomen."
"Aan iedereen die iets gelijkaardigs heeft meegemaakt: weet dat het nooit te laat is om erover te praten of er iets mee te doen. Ik kan nu zeggen dat ik rust heb gevonden. De stap naar therapie was de eerste stap weg van de zelfhaat. De eerste stap naar een vicieuze cirkel van positieve effecten."
"Ik heb mezelf na die feiten nog veel in situaties van aanranding gebracht. Ik had totaal geen zelfrespect. Ik dacht ergens: "zo behandeld worden door een man, het hoort er een beetje bij". Ik heb een tijdje destructief geleefd, veel gedronken en gesmoord ook, omdat ik niet in het reine was met mezelf."
Eerlijke gesprekken met dochter en partner
Vandeursen is moeder van een dochter van 15 en heeft een relatie. Zowel haar dochter als partner hebben haar proces van therapie en verwerking van nabij meegemaakt.
"Voor de therapie was ik eigenlijk niet in staat tot relaties. Ik botste zowel op vertrouwen, als op het aspect van liefde geven als liefde ontvangen. Mijn vriend heeft me op mijn allerlelijkste gezien, en ziet me nog altijd graag."
"Aan mijn dochter heb ik alles mooi uitgelegd, toen ik voelde dat ze er klaar voor was. Het was een bevrijding voor mij om te horen dat zij nog nooit zoiets had meegemaakt. Verkracht worden, is het meest vernederende wat je ooit kan tegenkomen."
Ik wil mijn trauma niet doorzetten op mijn dochter
"Ik wil mijn trauma niet doorzetten op mijn dochter. Bij mij is er vanalles beginnen te bewegen toen zij 9 jaar werd, door de spiegeling van de situatie die ik toen heb meegemaakt. Toen besefte ik dat ik erover moest gaan praten. Over seksualiteit praten we niet, welke tiener wil dat uiteindelijk? Maar algemeen wil ik meegeven: als je zelf voelt dat er iets niet klopt, dan klopt het niet, en dan moet het stoppen."
0 件のコメント:
コメントを投稿