ConcertrecensieBruce Springsteen
Het gonst van de geruchten. Oogde Bruce Springsteen na zijn zoveelste Werchter-triomf niet melancholischer dan anders? Was de huid rond zijn boomstronken van armen niet losser? Zat die ijle kraak altijd al in zijn stem? En reflecteerde hij in zijn bindteksten zómaar over het leven en de dood? Zal dit, met andere woorden, de laatste keer zijn geweest dat Bruce Springsteen zijn E Street Band op Belgische bodem de rockgeschiedenis in beeldig sepia heeft laten schilderen?
Anno 1981, in de krochten van Vorst, vertelde de Baas ‘ns tegen (md) dat hij een concert nóóit als iets vanzelfsprekends beschouwde. ‘Wat wij doen, is: prove it all night. Er staan. En het liefst zo lang mogelijk.’ Veertig jaar later is de oude stronk nog geen millimeter naar de grond gebogen. Maar toch. De stam kraakt, de stem ook. Rondhossen zit er niet meer in. Prove it all night: wat heb je er ook aan als je ‘t op één been kan?
‘No Surrender’ droeg als binnenkomer een misleidende titel: een ganse Werchter-wei gaf zich namelijk zonder slag of stoot gewonnen. Bruce en Stevie Van Zandt - ondanks de aanwezigheid van Johnny Depp op Graspop nog altijd de mooiste piraat in het land - bemanden de weerskanten van het microfoonstatief: een beeld dat iedereen kent en dat op zijn minst voor een stukje de rock-’n-roll belichaamt.
‘Prove It All Night’, ‘Out in the Street’, ‘The Promised Land’, ‘Candy’s Room’... Geen verrassingen in de setlist, die al weken min of meer dezelfde is. Kan je nog verwachten dat 70-plussers elke avond lukraak uit een lijst van honderd nummers kiezen?
Wél herontdekkingen. ‘Kitty’s Back’, bijvoorbeeld. Een bluesminiatuurtje op piano dat uit z’n voegen barstte - een nietsvermoedend polderheuveltje dat opeens lava in het rond begon te spuwen. Terwijl Bruce zijn haar goed legde, gooide de E Street Band de hengsels los: een rammelend orgeltje hier, een bassaxofoon daar, een batterij trompetten overal. Je zag tegelijk een cafégroep en een gospelkoor: een rijzige kathedraal én een bruine kroeg van een band.
‘The River’ zat pas voor de tweede keer deze tournee in de setlist en toonde hoe je een publiek tegelijkertijd muisstil krijgt én doet meezingen. Daarna daalde voor het eerst de melancholie neer.
Bruce vertelde over zijn eerste groepje, als tiener in de jaren 1965-67, en hoe hij van al die gasten ondertussen de enige overblijver is. George, de laatste vriend, is enkele jaren geleden gestorven aan longkanker. Daarover sprak Bruce het mooiste zinnetje van de avond: ‘Vroeger was alles morgen en tot ziens, nu is alles gisteren en vaarwel.’ Terwijl hij solo ‘Last Man Standing’ bracht - pinkte hij écht een traantje weg? - mocht de trompet van Barry Danielian even ‘The Last Post’-gewijs een eresaluut brengen aan gevallen soldaten. Niet het laatste in memoriam van de avond.
Ook daarna, in ‘Backstreets’, bleef Bruce zingen met een verbeten trek om de mond, zeker bij die ene zinsnede ‘When we swore forever friends / On the backstreets until the end / Until the end, until the end...’ Hij klopte op zijn hart en zei tegen niemand in het bijzonder: ‘Hier blijf je zitten.’ Ook ‘Wrecking Ball’ ging volgens de duiding van The Boss over staal dat roest en schoonheid die verwelkt.
Niet dat het daar plots een uitvaartplechtigheid was! In ‘The Rising’ amuseerde Nils Lofgren zich kostelijk door van zijn gewone gitaar plots een lap steel te maken. ‘Nightshift’, een cover van Commodores met een indrukwekkende Curtis King Jr. voor het vocale zware werk, werd al snel een soulorgie. In ‘Dancing in the Dark’ pikte de camera er een op iemands schouders gehesen Charlotte Timmers uit. In ‘Glory Days’ begon Bruce in zijn neus te peuteren, en bijna ook in die van Stevie Van Zandt. Die hele E Street Band blijft toch ook gewoon een hoop jongens en meisjes die samen plezier maken. Dat er vervolgens één van de meest essentiële rockgeluiden uit is voortgevloeid, is ook maar hoe het gelopen is.
Ook nu werd ‘Tenth Avenue Freeze-Out’ aangegrepen om Clarence Clemons en Danny Federici te herdenken. Terecht. Ondanks hun verlengde bedrijf aan de costa waarvoor je nu eenmaal geen retourtje kan kopen, waar ze nu gelukzalig zitten te nippen van een veel te grote kuip piña colada, moeten ze vermeld blijven worden. Omdat ze er op het podium nog altijd bij zijn.
Je zag vrienden spelen, 2 uur en 50 minuten lang. Elke muzikant - het zou doodzonde zijn om de superieure drummer Max Weinberg onvermeld te laten, maar dan moeten achtergrondfeeën Michelle Moore, Lisa Lowell en Ada Dyer er ook bij - kreeg bij aftocht een knuffel van Bruce.
Als toemaatje zong hij zelf nog, solo op gitaar en mondharmonica, ‘I See You in My Dreams’, een nummer waarin hij nadenkt over waar we naartoe gaan na de dood... Ja, waar? Ik weet alleen dat de piña colada’s er naar het schijnt belachelijk groot uitvallen en dat je er geeneens voor hoeft te betalen - zeker niet met een polsbandje waar veel te dure, totaal gebruiksonvriendelijke coins op staan.
Stopt hij nu of niet? Zal het staal in zijn keel en in zijn biceps definitief beginnen te roesten? Zal de ‘heart-stopping, pants-dropping, love-making, earth-quaking, Viagra-taking’ E Street Band ooit een laatste nooit spelen? Eén ding is zeker: Bruce Springsteen zal altijd The Boss blijven, u en ik zijn lompe, aan de muziek verknochte waterdragers.
Piña colada, iemand? Ooit trakteer ik.
0 件のコメント:
コメントを投稿