ConcertrecensieTill Lindemann
Met zijn band Rammstein trad Till Lindemann intussen al achttien keer op in ons land, als solo-artiest maakte hij gisteravond zijn debuut op Belgische bodem. Plaats van afspraak was de Lotto Arena, waar voor de gelegenheid alleen volwassenen naar binnen mochten. Onze achttiende verjaardag is – driewerf helaas – al even geleden, dus konden we zelf vaststellen dat Lindemann ook solo een showbeest is, maar dat hij z’n dagjob toch beter niet opgeeft.
Eind augustus staakte het Duitse gerecht bij gebrek aan hard bewijs een onderzoek naar Lindemann, na beschuldigingen van seksueel misbruik. Toch sleept de uit de kluiten gewassen zanger, 60 jaar inmiddels, voor veel mensen nog een kwalijke reputatie met zich mee. Of hij zich daar iets van aantrekt? Nein, verdammt! Van kop tot teen in rood leer gehuld bracht Lindemann, samen met zijn vijf bandleden – die ook volledig in het rood uitgedost waren, tot hun instrumenten toe – een show doorspekt met weinig subtiele seksuele toespelingen en hier en daar wat spektakel.
Onder geen beding mochten minderjarigen er gisteren in. Niet zozeer voor Lindemanns podiumact, want die is op die paar strapatsen na niet zo opzienbarend, maar vooral omdat zijn achtergrondvideo’s niet geschikt zijn voor kinderogen. Dat hij niet de man is voor beelden van dartele lammetjes en andere bucolische taferelen, ligt voor de hand, maar dan nog was het 18+-label was behoorlijk terecht. De gemiddelde tiener heeft op het internet vast al wel enkele natuurfilms ontdekt, maar Lindemanns visuals lieten niks – maar dan ook echt níks – aan de verbeelding over.
Gastroscopie
Zijn teksten bij Rammstein zijn al niet de meest omfloerste – Bück dich!, Pussy!, Dicke Titten! -, maar in zijn solowerk doet Lindemann er nog een schep bovenop en is hij zo ongeveer even elegant en fijngevoelig als Jean-Marie Dedecker en Michel Van den Brande die samen Het zwanenmeer dansen.
Opener ‘Zunge’, titeltrack van zijn nieuwe plaat, werd voorafgegaan door een video van een gastroscopie, waarbij de camera er langs Lindemanns keelgat weer uitkwam. Even later flitsten beelden over het scherm van de zanger die zijn lippen laat dichtnaaien. Toon gezet? Toon gezet!
Met ‘Schweiss’ liet de band het publiek nog even naar adem happen. ‘Fat’ en ‘Altes fleisch’ deden weer een flinke schep wansmaak in de soep, waarbij toch vooral de video’s in de achtergrond met de aandacht gingen lopen. Om toch te tonen dat er ook op het podium wat gebeurde, liet Lindemann een danspaal installeren tussen de klavieren van zijn toetseniste, en kregen de voorste rijen van het publiek na ‘Allesfresser’ een taart of tien in het gezicht gemikt.
‘Golden Shower’ bracht exact wat je ervan verwachtte: Lindemann die zijn voorliefde voor een bijzondere soort warme douche bezingt, terwijl de video in het begin vrij braafjes enkele stralen virtueel over hem heen liet lopen, maar al gauw ook de bron van de stroom pontificaal in beeld bracht. Bij het slotakkoord kregen we er nog een slordige duizend flamoezen bovenop. Subtiel, quoi.
Terwijl Lindemann om de haverklap microfoonstatieven tegen de grond mikte, passeerden ook nog ‘Tanzlehrerin’, ‘Ich weiß es nicht’ en ‘Sport frei’, waarbij de video vrouwen toonde die pingpongballen uit lichaamsopeningen schoten, maar dan in dit geval de lichaamsopening die je het minst verwachtte: hun mond.
Na ‘Praise Abort’ riedelde een jazzy pianootje de melodie van de song nog een hele poos door. Toen daarna Toen daarna ‘Platz Eins’ begon, werd duidelijk waarom. Till Lindemann had plaatsgenomen in een draagstoel, die door het publiek werd getorst. Voor hem uit liep zijn toetseniste, die zowaar een keytar beroerde. En wij maar denken dat die dingen na de jaren 80 uitgestorven waren. Achteraan de zaal stapte Lindemann uit, en trok hij te voet voort door het publiek, weliswaar omgeven door een hoop volk in zwarte morphsuits.
Hang naar controverse
Na ‘Fish On’, dat – verrassing! – eigenlijk helemaal niet over vissen gaat, gooide Lindemann eerst een stuk of wat vissen met de hand in het publiek. Wij hopen vooral dat ze nog een beetje vers waren, en dat ze niet terechtgekomen zijn bij de arme drommels die eerst al taart over zich heen kregen. Om het daarna nog wat spectaculairder te maken, schoot de zanger nog een handvol vissen de zaal in met een luchtdrukkanon. Zo hadden ook de achterste rijen een deel van de pret. De laatste vis uit het pak ging nog even Lindemanns mond in, terwijl die het lustig op headbangen zette.
‘Gummi’, inclusief video met Lindemann die lijkt te stikken met een latex zak over z’n hoofd, en een wat makke uitvoering van ‘Steh auf’ sloten de reguliere show af. Na de obligate buiging volgde nog het triootje ‘Knebel’, ‘Ich Hasse Kinder’ en ‘Skills in Pills’. Dat laatste nummer begon met een video van een coloscopie, en daarmee was na de openingsvideo de cirkel rond.
Lindemann en band maakten nog een buiging, waarna de zanger als de volleerde concertmeester die hij is het publiek tot een staande ovatie bewoog. Als één man weet hoe hij een publiek moet bespelen, dan hij wel. Toch waren wij blij toen bij het buitengaan een opname van ‘Home Sweet Home’ weerklonk, want daar verlangden wij intussen wel naar.
Ondanks alle pogingen om van dit concert een – ahum – opwindende ervaring te maken, had het te veel last van overdreven hang naar controverse, een klank die de productie van de platen niet eens benadert en Lindemann die zo veel galm op zijn stem nodig had dat hij net zo goed boven een echoput had kunnen staan. Alle theatraliteit ten spijt vonden wij het maar een matig concert. Zonder zijn makkers van Rammstein is Till Lindemann toch minder een prijsbeest dan met hen. Herkansing op 27 en 28 juni in Oostende? Vast wel.
0 件のコメント:
コメントを投稿