RecensieTW Classic
Noteer in uw agenda: The Boss komt naar België! Bruce Springsteen is headliner op TW Classic, op 18 juni 2023. Wie niet zo lang wilde wachten op classics, was dit weekend natuurlijk net zo goed welkom op datzelfde festival.
Daar ging Saint Nick voor een zaligverklaring. En u? U koos voor een tuimeling doorheen decennia via duizelingwekkende hoogtepunten en dieptepunten. Na een vermoeiende dag struinen langs drie podia, deelde iedereen alleszins eenzelfde gevoel: we schaatsen nog, maar het dooit. Dat sentiment primeerde toch terwijl Nick Cave rond middernacht ten dans speelde onder een oudtestamentische plensbui. Om niet te verzuipen in de regen en op tijd het droge te halen, deelde hij gelukkig voldoende reddingsboeien uit, weze het in de vorm van onsterfelijke torch songs. “Get ready for love!”, blafte Nick Cave zijn publiek ook toe. Of beter gezegd: een mensenzee die bij elk nieuw nummer iets meer leek te verdrinken onder de gesel van de hemelsluizen. Aan liefde - én een dampende kom kippensoep - kon je alleen maar denken tijdens deze superieure set. De zaligverklaring is niet meer ver weg, kregen we ook de indruk na zijn passage op Best Kept Secret én Werchter.
De overige namen op de affiche leken achteraf bekeken dan ook slechts een opmaat, of charmante amuse-gueules voor Deze Grootse Afsluiter. Toch dachten we eerder op de dag al enkele keren dat we een gewis hoogtepunt hadden beleefd. Noordkaap (****) was bijvoorbeeld een van de onbetwiste crowd pleasers in The Barn. Al bij hun entree voelde je dat je die borst beter nat kon maken voor Iets Grandioos. Onder een daverend applaus en laaiend gejuich kwam de groep op. Die euforie bleek overigens nog niet helemaal te volstaan voor ringmeester Stijn Meuris, die de spionkop spontaan wat meer opjutte. Nostalgie is vaste pasmunt op Werchter Classic, maar Meuris zélf bleek evengoed verguld. Zijn tomeloze enthousiasme zag hij dan weer verzilverd in een dot van een festivalset, waar classics, koortjes en kippenvel per strekkende meter werden aangeleverd.
De eerste klap is een daalder waard, klinkt het weleens bij de noorderburen. Die uppercut werd met een fluwelen bokshandschoen uitgedeeld in ‘Het komt voor in de beste families’. Geen onvervalste klassieker, maar wel een song die je uit alle vier windstreken om je heen mee gescandeerd hoorde worden. Daarna ging het concert almaar in een hogere versnelling met ‘Panamarenko’ - ‘Geef nooit op’, hoorden we Meuris uren later nog rondzingen in onze bovenkamer - en de drietrapsraket van sing-alongs die ‘Satelliet Suzy’, ‘Arme Joe’ en ‘Wat is Kunst?’ was.
Voor deze reünie kreeg Meuris de oorspronkelijke bezetting van Noordkaap weer bij elkaar, met Erik Sterckx, Nico Van Calster en Wim De Wilde. En vanzelfsprekend ook met gitaarvirtuoos Lars Van Bambost. Die snarenbeul toonde zich meteen weer de Nels Cline van de Lage Landen, terwijl hij zijn gitaar zachtjes liet huilen of dramatisch liet uithalen. Bombast is evenwel niet aan Van Bambost besteed, ook al liet hij ‘Gigant’ en ‘Bedland’ bij momenten vervaarlijk derailleren aan het eind. “Dit is geen tent meer, maar een kathedraal vol liefde!”, verzuchtte Meuris na de zoveelste loeiende zangstonde.
Voor Florence + The Machine (****) was het al de zesde keer op Werchter. Nog vier keer en haar tienbeurtenkaart is vol, maar in menig festivalgangershart mag ze al een tijdje gratis binnen. Mensen zonder hart schrijven dan dat haar optredens al even doorzichtig zijn. Na meer dan tien jaar op de allergrootste podia weet Welch waar de meute van opleeft en leegt ze de trukendoos tot op de bodem. Ze vraagt de mensen om te gaan neerzitten en weer op te springen, de zaklamp van hun gsm aan te steken en – tijdens slotnummer ‘Rabbit Heart (Raise Up)’ – om uw buur op de schouder te hijsen. Als mindere goden dat doen, geven wij onze baard een cynisch krabje. Bij Welch doen we dat opmerkelijk minder, omdat ze zoveel talent heeft dat het alle goedkope volksmennerij van de weegschaal veegt.
Aan vrouwelijk talent geen gebrek trouwens op Classic. Je bent bijvoorbeeld geen fan van Whispering Sons (*** + 1/2) zonder te bidden aan het altaar van Fenne Kuppens: frontvrouw, maar - zie ze gaan! - evengoed dansende sjamaan en machtige warrior woman, ook in vers gekreukt David Bowie-kostuum. Zet twee verfstrepen op haar wangen en laat haar - in plaats lolligheidjes als ‘I don’t know if I care’ en ‘How are you feeling good?!’ - iets schreeuwen als ‘Dood aan de middenvakrijders!’: plotsklaps zie je geen aardig vollopend Werchter-weitje meer, maar schuimbekkende stoottroepen.
Ook de bedwelmende meermin Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers (****) en Sylvie Kreusch (****) vielen bepaald in de smaak. Anderhalf jaar geleden was die laatste chanteuse nog het best te vergelijken met likeurpraline. Een snoepje voor de liefhebbers dus. Maar in dit jonge festivalseizoen heeft ze zich de status van witte Manon toegeëigend. Iedereen wil haar proeven. Van Cactusfestival over Gent Jazz tot Pukkelpop: noem een tent in dit land en Kreusch laat ze wapperen van opwinding.
In de lichting feminien but not quite the same: Zwangere Guy (****) liet Werchter daveren op zijn grondvesten met een spinnijdige set. En in de categorie feminien, maar ook flets en flauw: Sky Ferreira (*). Tijdens haar set veranderde plaatsvervangende schaamte zelfs in bedroevend medelijden. Tijdens het allereerste nummer - twintig minuutjes fashionably late - viel het nog mee. Ferreira, met heroin chic-zonnebril à la Kate Moss, friemelde verwaaid aan haar oortje, zag spoken en beefde zich een delirium bij elkaar, maar haar stem trok het. Iets later ging het evenwel bergaf als een losgeslagen mijnkarretje. ‘Nobody Asked Me (If I Was Okay)’ bleek als afsluiter een profetische titel te zijn, want welke vadsige oetlul van een manager vindt het nu een prima idee om zijn of haar cliënt in deze staat - afkickend dan wel lurkend aan de heroïne - op tournee te sturen? Wie zijn de mensen die nog de laatste stuiver willen knijpen uit het brandende wrakhout dat ooit de fiere driemaster Sky Ferreira was? Wie helpt haar? En nog meer: hoe noem je dat, een holle, steeds verder afzwakkende afspiegeling van wat ooit kracht had, veel beloofde, mooi was? Sky Ferreira was op TW Classic een allertreurigste echo.
Placebo (***) weigerde dan weer een echo te zijn. We beseffen dat frontman Brian Molko en bassist Stefan Olsdal - vandaag de facto de hele band - razend trots zijn op hun allernieuwste album. Maar waarom moest de hele set herleid worden tot een showcase van diezelfde plaat? Of zat u écht te wachten op ‘Forever Chemicals’ met visuals van het noorderlicht, of een warmhartige grafrede à la ‘Happy Birthday in the Sky’? Nee, natuurlijk niet. We wilden gegeseld worden met snerpende versies van classics als ‘Every You, Every Me’, ‘Nancy Boy’ of ‘Pure Morning’. Die songs blonken evenwel in afwezigheid. Zagen we een slechte set? Allerminst. Maar met een strakke, zij het akelig afstandelijke show wist Placebo in de druilregen hooguit de allergrootste fans en levenloze regenzombies aan zijn kant te krijgen.
Even vooraf leerde The Smile (***) ons op datzelfde hoofdpodium dan weer een wijze les: Thom Yorke kan zowaar wél een volksmenner zijn, als hij dat maar wil. Op papier leek zijn optreden nochtans een kasplantje in de woestijn te worden, of een prematuurtje in een dodebabymop. Maar in de praktijk was The Smile dat hoegenaamd niet. In deze groep zetelen ook zielsverwant Jonny Greenwood en Tom Skinner, de drummer van Sons of Kemet. Noem The Smile gerust een soort bastaardzoon van Radiohead, maar dan eentje die wat positiever in het leven staat dan zijn vader. Plots zagen we Thom Yorke zelfs lachen. Lachen! Een gelukkige Thom Yorke, het is alsof je plots James Cooke Terzake ziet presenteren.
The Smile deed verder meer aan nummers dan aan ritmes. Hun nummers zijn een kwestie van houden/weggeven: ofwel vind je ze kabbelen, ofwel ga je mee op reis naar planeet Schoonheid. Héérlijk uitgangspunt als je een Botanique of een kunstenfestival wil inpakken, maar niet zonder risico als je TW Classic hoopt te beroeren rond etenstijd. We zagen veel mensen toch verbaasd kijken naar dit balorkest. The Smile is een van de bands van het moment, maar misschien niet de groep voor dit moment, laat staan voor dit podium. Daarvoor mikt dit curieuze driespan te veel op het hoofd en te weinig op hart en lendenen.
Ook elders was het niet al goud wat blonk. The Specials (**) verveelden met een set waarin routine de maat aangaf. Daar stond je dan, met je doorweekte pork pie-hoedje en die kekke, soppende Dr. Martens. Als dit de renaissance van ska had moeten zijn, was het er uitsluitend een waar de pruttige nageboorte te nadrukkelijk aanwezig bleek. Vooraf hadden we nochtans gehoopt op een zomers onderonsje, waarbij we gelijk een geweten geschopt zouden worden. Zoveel was dat ook niet gevraagd. Maar deze helden van de vroege jaren tachtig bewezen dat elke legende sterfelijk is. Maakt weinig uit of je al dan niet onder de vlag Werchter Classic vaart.
0 件のコメント:
コメントを投稿