Toen het leven van Marieke Vervoort de avond van 22 oktober eindigde met een glas cava en een euthanasieprik, was ze niet alleen omringd door haar ouders en beste vrienden. Een journalist en fotografe van de wereldvermaarde krant The New York Times waren er ook bij. Vrijdag publiceerden ze hun beklijvende reportage over de laatste drie jaar van The champion who picked a date to die – de kampioene die een datum prikte voor haar sterfdag.
Marieke Vervoort ligt vredig met de ogen dicht. Haar moeder Odette Pauwels geeft haar een laatste kus op het voorhoofd. Het lijkt een eenvoudig beeld van een moeder die haar dochter welterusten kust, maar op dat moment is Marieke net overleden.
De foto hoort bij de reportage die vrijdag verscheen op de website van de Amerikaanse krant The New York Times. De fotografe heet Lynsey Addario, een winnaar van de Pulitzerprijs die haar strepen verdiende in Irak, Syrië, Jemen en Zuid-Soedan, gegijzeld werd door het leger in Libië en uiteindelijk in 2017 in Diest terechtkwam om er samen met haar sportcollega Andrew Keh de laatste jaren van rolstoelatlete en olympisch kampioene Marieke Vervoort te documenteren.
Het idee om Marieke te volgen in de laatste fase van haar leven ontstond tijdens de Olympische Spelen in Rio, schrijft Keh. ‘Na een e-mail en wat berichtjes heen en weer ging ze akkoord. Ze wilde dat de wereld dit zou kunnen lezen. Dat de mensen het complete plaatje van haar leven zagen. Haar strijd, haar pijn, haar hoop en wat er uiteindelijk nog van overschoot. Over hoe haar dood uiteindelijk een verlossing werd en over hoe euthanasie een recht zou moeten zijn voor iedereen die afziet onder ondraaglijke pijn.’
BEKIJK HIER DE PAKKENDE BEELDEN VAN THE NEW YORK TIMES
Marieke en de Amerikaanse journalisten werden vrienden, goede vrienden. Maar dat maakte het voor fotografe Lynsey Addario soms wel heel moeilijk, zegt ze. ‘Er waren momenten dat we met z’n tweeën alleen waren in haar appartement en ze weer zo’n zware pijnaanval kreeg. Ik had geleerd hoe ik haar moest vasthouden tijdens zo’n aanval en hoe ik haar weer bij bewustzijn kon brengen. Ik heb gefotografeerd in de ergste brandhaarden ter wereld, maar nog nooit had ik iemand gevolgd die er zelf voor had gekozen te sterven. Als fotograaf is me geleerd om afstand te houden en nooit tussen te komen als er iets gebeurt. Ik heb gezondigd tegen die ijzeren journalistieke wet, omdat ik een mens ben en omdat dit de enige manier was om mijn werk goed te doen.’
Op de begrafenis van Vervoort in Diest, eind oktober, deed Tom Waes alle aanwezigen nog lachen met een vuile mop.
De laatste foto
Haar beelden beklijven. Ze zijn van een zelden geziene rauwheid en schoonheid. ‘We hebben getoond hoe het is. Zonder te verbloemen. Dat was ook zo afgesproken met Marieke’, schrijft journalist Andrew Keh. De reportage toont de foto’s van Marieke Vervoort die afscheid neemt van haar vrienden en dokters. Hoe ze euthanasiedokter Wim Distelmans een laatste keer de hand schudt, hoe ze haar laatste glas cava dronk en hoe ze opgebaard ligt op haar bed. Met haar assistentiehond Zenn voor haar, slapend op de grond. ‘Zenn heeft zich die laatste momenten weggestoken. En toen Marieke dood was, wilde hij niet meer op het bed gaan liggen waar hij voordien zo vaak lag.’
Marieke Vervoort heeft Keh vaak gevraagd of ze mocht lezen wat hij aan het schrijven was over haar. ‘Dan moest ik haar zeggen dat mijn tekst nog niet af was, en dat die pas af zou zijn als het verhaal verteld was. Ze lachte dan. Want ze wist dat ze het nooit zou lezen.’
0 件のコメント:
コメントを投稿