Een tijdje geleden raakte Rik ‘Jay Vleugels’ Verheye (33) verwikkeld in een discussie met een inwoonster van Knokke. De dame vond het niet kunnen dat de acteur als tweede verblijver in de kustplaats inkopen ging doen. Verheye schreef het hele verhaal neer in een column voor Radio 1, en reacties blijven niet uit.
“De brandende zon drijft mij naar een zeldzaam schaduwplekje op mijn terras van mijn appartement in Knokke. Wat? Knokke? Jàwel, Knokke!”, begint Verheye zijn verhaal. “Wellicht denkt u nu iets in de trant van: ‘Amai, dat boert precies niet slecht, al die showbizztoestanden’. Of misschien redeneert u nu wel net hetzelfde als die vrouw enkele weken geleden. Die overjaarse spice girl, die in haar paardrijbroek uit haar matzwarte Range Rover stapte met nummerplaat WHATEVER op de parking van een Knokse supermarkt. ‘Amai, wat doe jij in Knokke?’, sneerde ze farce met een kauwgom tussen haar veel te bleke tanden.”
Verheyes beschrijving van de vrouw laat weinig aan de verbeelding over. De toon van het gesprek werd bitsiger toen Verheye vertelde dat hij op ’t Zuid in Antwerpen woont, maar in Knokke verbleef. “Als er één iets echt was aan de vrouw haar gezicht was het het vies venijnig grijnsje dat er plots op verscheen”, schrijft de acteur. “Ben je een tweedeverblijver of wa?!’, vroeg ze iets te luid naar mijn goesting. ‘’t Is niet omdat ge een BV zijt dat ge meer moogt dan een ander, hé.’ Mijn bloed begon zowaar te koken. Op zo’n moment is het vechten om de innerlijke Jay Vleugels in mij te onderdrukken. ‘Gij hebt hier niks te zoeken, hé’, sneerde ze giftig.”
Politiecombi
“Ik had zoveel kunnen zeggen nu”, vervolgt hij. “Ik had gewoon eerlijk kunnen zeggen dat ik dicht bij mijn familie in de buurt moet zijn. En wil zijn en mag zijn. Dat ik in deze vreemde tijden, als enig kind, verantwoordelijk ben als mantelzorger voor de persoon die ik het liefste zie in mijn leven. En dat ik daar een gewettigd attest voor heb gekregen en of ze dat graag eens wil zien misschien? Mantelzorger, een woord dat ze volgens mij nooit had begrepen. Ze zou gedacht hebben dat ik ergens, in een vestiaire van een theater, op mantels zou moeten babysitten. Maar in plaats van haar dat te zeggen, snauwde ik baldadig: ‘Bel dan de flikken, hé.’ Waarop zij ‘awel, ja’ terugblafte.”
Warempel, op dat moment kwam een politiecombi aangereden. “De agent aan de passagierszijde opende het raampje en begroette me vriendelijk”, vertelt Verheye verder. “Zijn gezicht kwam mij bekend voor. Ik gokte dat hij de vader was van een vroeger voetbalkameraadje. Ik voelde hoe Madame Botox vanop een afstand stond toe te kijken. Wachtend, liggend op de loer, om mij te verklikken. ‘En?’, zei de agent, ‘gaat het een beetje? Want ik hoorde dat het niet zo evident gaat allemaal.’ Waarop ik snel onderbrak, want ik wilde niet dat de vrouw hoorde wat er zich exact afspeelde: ‘Ja, het gaat goed. Alles komt goed.’ ’Ah, allez, da’s prima. Goed dat je hier bent dan. We zijn trots op je. En tevreden om je nog een keer in ’t echt te zien.’”
Vriendschapsverzoek
De agent wenste Verheye een fijne dag en zette zijn ronde verder. Daarna nam de acteur op zijn beurt afscheid van de vrouw. ‘Toen ik daarna de aangespoelde vrouw een laatste keer aankeek, besefte ik dat het vooroordeel dat botox elke vorm van gezichtsuitdrukking lam legde, volledig onterecht was. Ik wenste haar een fijne dag, trok mijn mondmasker in positie en wandelde vastberaden de winkel in, samen met Michael Kiwanuka zingend in mijn oren. Home again.” Die avond kreeg de acteur een vriendschapsverzoek van de vrouw op Facebook, met de boodschap: ‘Geniet van je thuis en zorg goed voor haar’.
Een verhaal met een happy end, dus. Het klinkt als een filmscenario, maar Verheye benadrukt dat het honderd procent waargebeurd is. “Alleen moet ik toegeven dat ik me tijdens het schrijven hier en daar wat heb laten gaan. Als je een column schrijft, wil je natuurlijk een verhaal dat lekker leest. Op haar nummerplaat stond bijvoorbeeld niet WHATEVER. Maar het is me wel overkomen, die discussie op de parking, die agent die er ineens voorbijreed en het vriendschapsverzoek enkele uren later.”
Intussen kreeg Verheye al heel wat reacties op zijn verhaal. “En die doen me deugd. Heel wat mensen hebben duidelijk iets gelijkaardigs meegemaakt. Ja, ik ben tweedeverblijver. Niet om voor mijn eigen plezier heen en weer te pendel tussen Antwerpen en Knokke, maar om voor iemand te zorgen. Raar dat sommige mensen dat als misdrijf beschouwen. Soms zouden ze beter twee keer nadenken voor ze iets zeggen.”
0 件のコメント:
コメントを投稿