In zes jaar tijd is Angèle uitgegroeid van beloftevolle artieste die filmpjes deelde van zichzelf op Instagram tot headliner van Pukkelpop. Een Belgische vrouwelijke soloartiest, die de festivaldag op het hoofdpodium mocht afsluiten: je zou het een historisch moment kunnen noemen.
Of Angèle daar zelf op die manier mee bezig was, konden we natuurlijk niet weten. Ze vermeldde in elk geval wél dat dit haar ‘laatste show in België’ was, want hierna begint ze aan een tournee in Frankrijk. Ook daar kennen ze Angèle en haar gesuikerde pop nu al enkele jaren, en ook daar sluit men ‘onze’ Brussels chouchou welwillend in de armen.
Op de tonen van ‘Plus de sens’ verscheen Angèle, gehuld in witte cargobroek, crop top en fluoroze mouwen ten tonele. De speldjes in haar blonde haren verraadden dat ze haar imago van girl next door trouw blijft. Want ook al zou ze die casual outfit later inruilen voor een feestelijker ensemble – een glittertop en –short die Taylor Swift ongetwijfeld ook in haar kast heeft hangen -, de diva zul je Angèle nooit weten uithangen. Daar lenen haar songs zich ook niet voor. De pop die Angèle serveerde, was als een tompoes: zoet, immer roze en makkelijk weg te happen.
Voor we het wisten waren ‘Tu me regardes’ en ‘Pensées positives’ de revue gepasseerd en haar dansers van het podium gesneld. In haar eentje zong Angèle vervolgens ‘Oui ou non’. Op het beeldscherm verschenen visuals die verwezen naar de internetcultuur waaraan ze haar bekendheid te danken heeft: gepixelde gifs, een pug op een pizzapunt, felle kleuren alom.
Romeo Elvis op tape
In dat kleurrijke universum vervolgde Angèle met ‘Tout oublier’, het duet met haar broer Roméo Elvis, die op tape te horen was. Die truc-met-het-duet werd later in de set nog eens overgedaan, maar dan beter: we kregen Dua Lipa die haar deel van ‘Fever’ zong, niet alleen te horen maar ook te zien op een beeldscherm. Zo leek ze nét iets dichterbij.
Een eerste hoogtepunt in de show was ‘Ta reine’, de ballad die Angèle aankondigde als ‘haar lesbische song’ – over haar verlangen naar een vrouw en hoe homo- en biseksualiteit vandaag nog altijd niet vanzelfsprekend worden beschouwd: ‘Mais tu voudrais qu’elle soit ta reine ce soir / Même si deux reines, c’est pas trop accepté.’
Het was duidelijk dat die song veel voor haar betekende, en mooi om ook eens wat emotie te voelen te midden van deze strak gechoreografeerde show. Want hoewel Angèles lyrics soms best tegendraads zijn, was haar show dat nooit. Samen met haar technish uitmuntende dansers werkte ze de ene na de andere choreografie af, ze vroeg regelmatig aan het publiek of we ‘chaud’ waren, maar het duurde tot ‘Balance ton quoi’, vrijwel op het einde van de set, tot we haar een tikje ondeugend zagen doen – een verademing. Tijdens die song, een onverhulde aanklacht tegen alle vormen van seksisme, stak Angèle zowaar een halve seconde lang een middenvinger omhoog (naar het patriarchaat, gokken we). Vervolgens zette ze het op een twerken. Het was het enige moment in de show waarop dat contrast tussen een vrolijke melodie en een serieuze boodschap zichtbaar was. Jammer, want net dat talent maakt van Angèle een popster die niet alléén maar zuurstokroze, ongevaarlijke songs produceert.
Bijna hadden we tijdens afsluiter ‘Bruxelles je t’ aime’ genoteerd: belgitude zonder de clichés, hoera! Maar dat was te vroeg victorie gekraaid, want precies op dat moment drapeerde Angèle een Belgische vlag om haar schouders en vlogen er Brusselse wafels in beeld. (Tegen een zuurstokroze achtergrond, of wat dacht u?)
Angèle
Gezien op 19/08 op Pukkelpop
0 件のコメント:
コメントを投稿