Recensie Pukkelpop
© Koen Bauters
Openen met een confettikanon en de song ‘Geef mij alles’: het zegt veel over de ambitie van Bazart vrijdag. Mathieu Terryn en de zijnen knalden met precisie tot de boel ontplofte.
Bazart
Gezien op 18/8 op Pukkelpop
Frontman Mathieu Terryn gooide zijn lijf en leden in de strijd om er een ‘episch concert’ van te maken (zijn woorden). Nu behoeden wij ons doorgaans voor gratuit gebruik van dat soort herculische epitheta, maar dat er weinig aan te merken was op de passage van Bazart op de Main Stage, zo perfect geprogrammeerd tussen al die andere internationale popacts, is een understatement.
Strak in het pak en met tonnen goesting in de ogen zette het drietal, met Mario Goossens op drums en Tom Coghe op bas, ‘Anders’ in. ‘Het voelt alsof ik hier al ben geweest’, zong Terryn en dat klopte, want vijf jaar geleden stond Bazart al op Pukkelpop. In de tussentijd gebeurde er veel. Na de hype rond debuutsingle ‘Goud’ volgden passages in het Sportpaleis en de Lotto Arena, drie succesvolle albums, véél media-aandacht en de coronaperiode – een mens zou door minder overweldigd worden. Toch hielden de heren al die jaren het hoofd koel. Er werd hard gewerkt. Aan songs, aan shows, aan podiumprésence. Dat harde werk loont:je zag een Belgische popband een masterclass popconcert geven.
Mathieu Terryn bespeelde het publiek zoals we Koen Wauters dat al vaak zagen doen: zwaaiend en kushandjes werpend, mensen in de ogen kijkend, Elvis-gewijs draaiend met de heupen. Hij maande ons aan om te springen op de beat van ‘Omarm me’ en riep op om te ‘smijten met bier en met liefde’. En vooral: hij nodigde enkele gasten uit op het podium – altijd een slimme zet om een festivalset van een uur op die manier met een paar verrassingen te vullen.
Zijn Nederlandse collega Guusje kwam langs om het voor de Radio 2 Zomerhit-genomineerde duet ‘Blijf nog even hier’ te zingen. Wat begon die song toch mooi, zo op de akoestische gitaar van Simon Nuytten. En wat ontpopte die zich vervolgens tot een knap duet, ook visueel: Terryn in donker pak, Guusje in witte broek en wit zijden hemd. Aan zulke details merkte je dat Bazart over alles had nagedacht. Klap op de vuurpijl was de komst van Pommelien Thijs, die samen met Terryn ‘Denk maar niet aan morgen’ zong. De wei had niet veel aansporing nodig om nog even a capella door te blijven zingen: ‘Denk maar niet aan morgen / elk eind een nieuw begin / als we weten wat het wordt / wat heeft het dan nog voor zin?’ Pop met een existentieel kantje: het was niet alleen Froukje die er vrijdag het patent op nam.
Ontploffen deed de boel – uiteraard – met afsluiter ‘Goud’. ‘Episch’? Het blijft ons te hoogdravend in de oren klinken. Maar die vijf sterren, die delen we met veel liefde uit.
0 件のコメント:
コメントを投稿