InterviewLou Miller
‘Iedereen kijkt natuurlijk met haviksogen naar mij in De twaalf’, zegt Lou Miller (19). ‘Dat heb je als dochter van.’ Maar wat moet je, als je ouders hebt als An Miller en Filip Peeters, en toch ook passioneel geniet van acteren? Ze maakt zich zorgen om niks. Het bloed kroop waar het niet gaan kon en mondde uit in een zee van talent. U zult uw ogen niet van Julie, het door haar vertolkte hoofdpersonage in seizoen twee van De twaalf, kunnen afhouden.
Je speelt echt geweldig. Vond je dat zelf ook?
Lou Miller: “Ik denk niet dat ik dat ooit over mezelf zal kunnen zeggen. Ik vond het heel moeilijk om naar mezelf te kijken, ik dacht almaar: o néé, die scène wil ik opnieuw doen.”
Je bent niet snel tevreden?
“Ik ben allesbehálve snel tevreden. Daarin lijk ik op mijn moeder. Zij streeft in alles naar perfectie. Dat heb ik ook heel hard.”
Gebruik je daarom haar familienaam als actrice?
“Nee! Peeters is zo’n doorsneenaam, Lou Miller klinkt fonetisch zoveel mooier. Ik heb er ook voor gekozen omdat mijn opa alleen een zus en drie dochters heeft, en hij het zo jammer vindt dat de naam Miller bij hem stopt. Door mezelf Miller te noemen zet ik de naam voort en eer ik mijn opa.”
Iedereen zal zich natuurlijk afvragen in hoeverre je je rol aan je ouders te danken hebt.
“Ik weet het. Het castingbureau heeft een mail naar mijn ouders gestuurd waarin stond: ‘We zoeken twee meisjes met de leeftijd van jullie dochters. Zouden zij het zien zitten om te komen auditeren?’ Ik ben daarop ingegaan. Oké, ik zou waarschijnlijk nooit auditie gedaan hebben zonder die mail aan mijn ouders, maar ik zou de rol nooit gekregen hebben zonder zelf iets te presteren. Voilà.”
Je hebt veel auditierondes moeten doorlopen. Was je bang dat je ergens onderweg afgewezen zou worden?
“Nee. Ik zat toen midden in de examens van het laatste jaar aan de middelbare school en had dus wel wat anders aan mijn hoofd. Ik dacht ook oprecht: ik zie wel. Ik had eigenlijk al een ander plan, studeren aan de universiteit. Maar toen ik er ronde na ronde door was, begon ik wel almaar harder te hopen dat het zou lukken. En opeens had ik de rol.”
En nog wel de hoofdrol.
“Toen ik audities ging doen, wist ik dat niet. Ze hadden me gevraagd voor de rol van Julie of die van Romy, haar halfzus. Ik heb toen voor Julie gekozen, puur op basis van de karakterbeschrijving. Ze is een timide, breekbaar meisje, een familiemens ook, en ze zit ingewikkeld in elkaar. Dat trok me erg aan.”
Op basis van wat ik van je weet, vermoed ik dat je jezelf in haar herkent.
(lacht) “Er zijn wel enkele overeenkomsten, ja, behalve dat ik niet passioneel sport en niet aan mijn vader vasthang zoals zij. Dat ik zo dicht bij mezelf kon spelen, vond ik heel fijn.”
Voelde je je meteen op je gemak voor de camera? Je vader heeft je vast goede technische raad gegeven. Hij heeft al vaak uitgelegd hoe hij weet wat hij wel en niet moet doen voor de lens.
“Ik ben anders. Ik vergeet de camera als ik speel. Ik heb vaak takes moeten overdoen omdat mijn haar voor mijn gezicht hing en ik het niet doorhad. Dat zou mijn vader nooit overkomen. Daarin lijk ik veeleer op mijn mama. Ik denk dat wij misschien meer een rol naar ons toe trekken, terwijl mijn vader eerder het zotte opzoekt. Ik zou het zo omschrijven: hij stapt in een ander lichaam, en ik probeer dat lichaam naar binnen te trekken.”
Toen je zus Leonce in 2017 meespeelde in de VIER-serie ‘#hetisingewikkeld’, vroeg ik je vader of ze al had gevraagd of ze het goed doet. Hij antwoordde: ‘Nee, want ik zeg uit mezelf wat ik ervan vind, en ik zal haar wel bevestiging geven als ze het verdient.’ Wat was zijn verdict nu?
“Ik heb gezegd: ‘Papa, ik wil het niet weten.’ Hij heeft ook nog niks gezien. Ik ga zijn mening pas vragen als hij alle afleveringen heeft gezien. Hij zal vast en zeker commentaar geven en dan ga ik me dat toch aantrekken. Nu, ik denk wel dat hij voorzichtig zal zijn, omdat het zo’n kwetsbaar personage is en hij daar wel mijn eigen kwetsbaarheid in zal zien. Mama’s mening wil ik wel meteen weten, omdat zij mij net iets beter kent.”
Je vader zei: ‘Hoe goed mijn dochters ook spelen, alles kan altijd beter.’
“Alles kán ook altijd beter. Daarin heeft hij gelijk, maar ik wil niet onderdoor gaan aan mijn streven naar perfectie. Soms moet je ook tegen jezelf kunnen zeggen: het is goed zo. Alles kan beter, maar af en toe mag je ook tevreden zijn.”
In Familie, het theaterstuk van regisseur Milo Rau gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een gezin met twee kinderen uit Calais dat zich verhing, speelde je naast je zus en je ouders. Je was 14. Je bent niet echt bang, hè.
“Toch wel, maar passie is iets raars, ze duwt alle angst naar de achtergrond. Ik ben heel bang vóór ik opga of aan een take begin, en achteraf ook, maar zodra ik begin te spelen, is alle angst opeens weg. Ik had de rol van Julie nooit aangedurfd als ik niet eerst met Familie in het theater had gestaan. Ik had eerder al een filmrol aangeboden gekregen – Jan Decleir, die er de opa in speelde, had tegen de regisseur gezegd: ‘Vraag Lou om auditie te doen.’ Maar toen was ik bang om het slecht te doen en te floppen. Acteren is toch heel hard in je blootje staan. Maar ik wilde het wel heel graag ontdekken, dus toen Leonce en ik de kans kregen om in Familie zonder angst in de veilige omgeving van het gezin te leren spelen, waren we allebei razend enthousiast. Ik vond het heel spannend om er eindelijk achter te komen: kan ik er iets van of niet?
“Ik heb op het podium leren acteren. Eerst hebben we twee jaar gerepeteerd, Peter Seynaeve (acteur, red.) heeft ons toen begeleid. Hij heeft ons een spoedcursus acteren gegeven en daarna hebben we zestig keer Familie gespeeld, dat waren zestig kansen om van alles uit te proberen. Dat was echt een cadeau.”
Was het niet raar om de collega van je ouders te zijn?
“Ik vond het fijn dat ik van Milo Rau opeens een even belangrijke stem kreeg. Ik kon zeggen: ‘Neen, ik vind dat het zo moet.’ Dan werd er minstens evenzeer naar mij geluisterd als naar mijn ouders. Milo Rau begint altijd van nul en we hebben dat stuk echt samen geschreven.”
Hij vraagt de acteurs hun personages met persoonlijke verhalen en eigenschappen te kleuren. Je vader had opmerkelijk genoeg een bescheiden rol. Ik moest erg lachen toen je moeder vertelde dat dat was omdat jij en Leonce meteen met de ogen begonnen te rollen als hij zich liet gaan.
“Ja (lacht). Papa heeft drie vrouwen in huis.”
Arme man.
“Hij heeft het nodig, hoor. Drie vrouwen wegen maar net op tegen hem. God heeft hem echt niet voor niks zoveel vrouwen gegeven. Zelfs onze huisdieren zijn allemaal vrouwelijk, op één na (lacht).
“Tijdens Familie heb ik gemerkt dat ik graag iets speel wat ik zelf heb geschreven. Nu ben ik samen met een vriend aan het schrijven. Het zou een film kunnen worden, of een toneelstuk, we weten het nog niet precies. Het gaat over relaties. Ik vind dat films altijd een heel ongenuanceerd beeld van relaties schetsen. Het gaat ofwel over de utopische eeuwige liefde, ofwel over hoe complex en hopeloos relaties zijn. Nooit tonen ze hoe een normale relatie van twintig jaar of zelfs één jaar eruitziet.”
‘Natuurlijk willen onze dochters geen huwelijk zoals het onze’, zei je vader. ‘Ze geloven nog in samen eeuwig door de wei huppelen.’ En je moeder: ‘Ik probeer hen voor te bereiden op de werkelijkheid. Het kan gebeuren dat je verliefd wordt op een ander.’
“Mijn ouders zijn altijd heel transparant geweest over hun huwelijk, over alle ups en downs. Ik zit zelf in een relatie en ik heb al gemerkt dat alles niet altijd zo ideaal is en dat, ook al gaat alles goed, je gevoelens toch van de ene op de andere dag kunnen veranderen. Volgens mij gaat dat dan eigenlijk niet over de relatie met je partner, maar over die met jezelf. Je hebt ook een soort huwelijk met jezelf, met fases waar je doorheen moet. Soms word je verliefd op een ander deel van jezelf en word je even iemand anders, met andere voorkeuren, en kies je er daarna toch voor om terug te keren naar je oude zelf.”
Je spreekt uit ervaring?
“Ik ben altijd redelijk dicht bij mijn kern gebleven, maar ik ben wel door enorme ups en downs gegaan.”
Je worstelde al heel jong met existentiële vragen, heb ik begrepen.
“Ja, ik had een soort babymidlifecrisis (lacht). Mijn tante heeft dat eens gezegd: ‘Lou, je zit in een midlifecrisis, word eens wat lichter.”
In plaats van te spelen zat je op je kamer van alles op te zoeken in boeken en op het internet. Wat wilde je weten?
“Wat veel mensen zich op een bepaald punt in hun leven afvragen: wat heb ik tot nu toe allemaal gedaan? Waar sta ik nu eigenlijk? Wie ben ik, wie wil ik zijn? Hoe zit de wereld in elkaar en waar is mijn plekje? Ik vond het heel jammer dat de kinderen om me heen niet met dezelfde dingen bezig waren.”
Vonden ze jou vreemd?
“Ik was niet altijd erg geliefd bij andere kinderen. Ik maakte ook niet makkelijk vrienden. Ik zat liever bij de volwassenen. Ik volgde hun discussies over politiek, hoorde hoe de ene het hiermee en de andere het daarmee eens was, en dan wilde ik weten: aan welke kant sta ik? Ik ging uitzoeken hoe het probleem waar ze het over hadden in elkaar zat. Door liever bij de volwassenen te zitten maakte ik mezelf wel eenzaam. Ik dacht ook vaak: waarom ben ik niet nu al ouder? Ik legde het probleem wel altijd hard bij mezelf.”
Had je helemaal geen vrienden?
“Jawel, jawel! Maar altijd maar één of twee, die dan echt mijn beste vriendinnen waren. In een groep stond ik er altijd maar wat bij. Maar dat stoorde me totaal niet. Nu, ik heb mezelf wel geleerd sociaal te doen, omdat ik merkte dat er raar werd gekeken als ik helemaal niet meedeed.”
Hoe doe je dat dan?
“Als ik sociaal doe, voelt het op den duur wel comfortabel aan. Maar dat gaat niet vanzelf, ik moet mezelf ertoe verplichten. Mijn zus is helemaal anders: zij is supersociaal. Op vakantie maakte zij altijd vrienden en daarna nam ze mij mee.”
Toen jullie aan Familie begonnen, hoopten je ouders dat het acteursleven jullie zou tegenvallen. ‘Toen ze hun acteerambities te kennen gaven, heb ik meteen gezegd: ‘Eet al maar een boterham met speculoospasta, dan kun je daar vast aan wennen’,’ vertelde je vader.
“We hebben niet eens speculoospasta in huis! Dat soort suikerbommen kwamen bij ons niet binnen. Maar we hebben door de jaren heen absoluut meegekregen dat overleven als acteur niet vanzelfsprekend is. Mijn ouders hebben het niet slecht, maar ik merkte dat er soms onzekerheid was in het huishouden en dat een acteur soms een jaar geen werk heeft. Zij horen bij de 7 procent acteurs die kunnen leven van hun job. 93 procent moet bijklussen. Met die informatie hebben ze ons inderdaad proberen af te schrikken. Geld was in mijn hoofd altijd al een issue, ook al vind ik gelukkig zijn en mijn passies kunnen volgen veel belangrijker dan geld verdienen. Ik zou voor de rest van mijn leven in een studiootje kunnen wonen, als dat betekent dat ik werk heb dat niet als werk aanvoelt. Maar toch zal ik altijd met dat geld in het achterhoofd zitten. Daarom wilde ik ook absoluut gaan studeren.”
Heb je je studie gekozen met die geldzorgen in het achterhoofd?
“90 procent van de mensen die afstuderen in mijn richting, heeft binnen de zes maanden werk (lacht). Maar ik hou ook echt van mijn studie. Ik heb lang gezocht en ben daardoor pas halverwege het jaar begonnen, maar ik ben nog altijd heel blij met mijn keuze. Ik studeer development en design aan het KASK in Kortrijk, ik leer apps en websites ontwerpen en bouwen. Ontwerpen is echt een passie, of dat nu grafisch ontwerpen is, zoals nu bij mijn studie, of mode.”
Je hebt het vaak over passie. Je vader vindt dat je passie zoeken dé opdracht van het leven is.
“Daar ben ik het niet volledig mee eens. Voor mij is die opdracht eerder gelukkig zijn. Je passie vinden is daar eventueel een onderdeel van, maar ik geloof dat mensen ook heel gelukkig kunnen zijn als huisvrouw of huisman, zonder dat dat hun passie is. Net zoals ik geloof dat je een fijne job kunt hebben die niet je passie behelst, en toch genoeg passie in je leven kunt hebben. Voor mij hangt gelukkig zijn en je passie beleven niet per se aan je job vast. Ik vind mijn geluk eerder in relaties met mensen, in vrienden hebben, in de zon, om maar iets simpels te zeggen.”
Heel gezond. In Familie vertelde je wel dat je het heerlijk vindt om je vader geobsedeerd te zien koken. Is er iets waar jij ook helemaal in kunt opgaan?
“We hebben honden, katten en kippen en ik kan uren in het bos spelen met de hond en een stok, of het kippenhok uitmesten en de kippen aaien en voederen, en dan de tijd vergeten. Of door de straten van Rome of Firenze dwalen. Ik heb heel graag Latijn gestudeerd en doe niets liever dan sporen van de Romeinse cultuur zoeken. En naaien, natuurlijk! Ik kan achter mijn naaimachine zitten en niet merken dat het donker wordt.”
Jij hebt voor Familie de kostuums ontworpen. Je was 14, maar het NTGent heeft niets aan de ontwerpen hoeven te veranderen.
“Klopt. Ze waren 100 procent zoals ik ze had bedacht.”
Volgens je ouders was je trotser op de kostuums dan op je spel.
“Absoluut, maar vandaag zou ik niet meer ontwerpen wat ik toen heb ontworpen.”
In die tijd wilde je nog modeontwerpster worden. Waarom ben je van dat plan afgeweken?
“Om dezelfde reden waarom ik niet naar de toneelschool ben gegaan. Er zijn te veel acteurs en te veel ontwerpers en alle oververzadigde milieus zijn hard. De beste loodgieter van de wereld zal zo goed als altijd werk hebben, maar voor de beste actrice of modeontwerpster geldt dat niet. Je moet ook goed zijn in ellebogenwerk en dat ben ik niet.
“Bij het acteren merk ik dat ik niet meer kan genieten, dat mijn passie niet meer vloeit en mijn creativiteit blokkeert als er competitie ontstaat. Dat wil niet zeggen dat ik wil stoppen met spelen en dat ik niet meer zal ontwerpen – ik doe het allebei graag, maar ik verdeel mijn eieren liever over drie mandjes, de derde is mijn studie. Als het acteren me te competitief wordt, kan ik hopelijk switchen naar grafisch ontwerpen en als er in dat vakgebied straks toch te veel concurrentie zou zijn, kan ik misschien iets doen met dat ontwerpen. Zo zijn er meer opties en zit ik nergens aan vast. Ik word erg ongelukkig van het idee niet zelf de touwtjes in handen te hebben, te moeten wachten tot anderen beslissen of ik iets wel of niet mag doen. Afhankelijk zijn van iets of iemand vind ik heel ongemakkelijk.
“Heb je trouwens die Vogue-cover onlangs gezien met die topmodellen uit de jaren 90 – Naomi Campbell, Cindy Crawford, Linda Evangelista, Gisele Bündchen? Die is zó hard bewerkt dat ze er allemaal uitzien zoals dertig jaar geleden! Echt verschrikkelijk.”
Echt hippe merken gebruiken almaar vaker modellen van 60 en 70, en plusmodellen.
“Ja, maar het merendeel is nog altijd broodmager en beeldschoon. En dus staat mijn moeder zich soms voor de spiegel zorgen te maken over haar huid terwijl ze keimooi is, en worden de meeste foto’s op de socials bewerkt. Dat is ook één van de redenen waarom ik die modewereld niet in wil. Ik ben al zo perfectionistisch, dat moet niet nog eens aangewakkerd worden.”
Ik zal nooit vergeten hoe ijzingwekkend kalm je personage in Familie over haar zelfmoordgedachten vertelt. Heb jij die ooit gehad?
“Ja, soms, als kind.”
Waar je personage mee worstelde, was het idee dat de wereld daarna doordraait, alsof je er nooit bent geweest.
“Ja, vroeger had ik het daar lastig mee. Nu helpt het me juist om mijn perfectionisme draaglijk te maken: op een gegeven moment ga je dood en dan is het einde verhaal. Niemand die nog weet of je perfect hebt gespeeld of niet, of je iets goed hebt gedaan of niet. Een prima reden dus om het me allemaal wat minder aan te trekken. Het feit dat de wereld zonder mij gewoon zou doordraaien, gaf me als kind dan weer het gevoel: mijn bestaan betekent niks. Waarom besta ik dan?”
Ik zou als moeder toch graag iets voor je willen dóén. Heeft ze een therapeut gezocht?
“Ik had al een therapeut, sinds het vijfde leerjaar. Ik had daar toen zelf om gevraagd. We waren van de stad naar het platteland verhuisd en om mijn ouders te pleasen had ik gezegd dat ik dat niet erg vond, maar ik miste mijn vrienden en ik wist niet hoe ik dat bij mijn ouders moest aanbrengen. Dat is opgelost, maar daarna kreeg ik die moeilijke gedachten en ben ik naar de therapeut blijven gaan om die op een rij te zetten.
“Een tijd geleden heeft mijn therapeut gezegd: ‘Bel me nog maar eens als je het nodig hebt.’ We hebben geen vervolgafspraak gemaakt.”
Op je 10de zelf om therapie vragen? Je bent toch wel een speciale. Drie jaar later heb je ook zelf beslist om op internaat te gaan, omdat je ambitieus was, maar niet genoeg daadkracht had, had je tegen je ouders gezegd. Onwaarschijnlijk vind ik dat.
“Dat was inderdaad één van de redenen. Het probleem was dat acteren geen job met regelmatige uren is en mijn ouders ’s avonds vaak niet thuis waren. We hebben altijd een au pair gehad, maar die zijn we op den duur beginnen te pesten – helemaal niet oké, maar we waren het beu en dat was onze manier om dat te uiten. Ik wilde regelmaat en toezicht wegens een gebrek aan daadkracht. We zijn samen internaten gaan bezoeken en toen ben ik verliefd geworden op het internaat waar ik heen ben gegaan.”
Verliefd op een internaat?!
“De directeur daar, Philip Brinckman, was fantastisch voor mij. Ik zal hem de rest van mijn leven dankbaar blijven. Hij heeft me door mijn schooltijd heen geloodst. Als het niet ging, zat hij soms tot twee uur ’s nachts met mij te praten. Ik zal mijn schuld tegenover hem nóóit kunnen inlossen. Veel leerkrachten waren er trouwens supergemotiveerd. Je voelde de passie voor het lesgeven, de liefde voor de job.”
Je hebt je ondertussen verzoend met de wereld.
“Goh, ik stond een paar dagen geleden in de rij bij de bakker en de vrouw voor me vroeg opeens hoe mijn dag was. We raakten in gesprek en ze was zo lief. Ik werd daar zo vrolijk van en toen dacht ik: als we allemaal een beetje aardiger zouden zijn voor elkaar, en een beetje liefdevoller met elkaar zouden omgaan, wat zou ik daar gelukkig van worden!
“Volgens mij zou iederéén gelukkiger rondlopen als mensen wat minder van achter hun computer de haatdragendste dingen naar elkaar zouden roepen zonder na te denken. We zouden dan ook minder wanhopig perfect proberen te zijn, want dat doe je toch ook om alle commentaar voor te zijn. In het dagelijkse leven zijn mensen almaar onbeleefder, vind ik. En het erge is dat iedereen maar botweg zegt wat hij denkt onder het mom eerlijk te zijn, alsof je niet eerlijk je mening kunt zeggen en toch respectvol kunt zijn!”
De kostuums die je voor Familie hebt ontworpen, weerspiegelden de karakters van de mensen die ze droegen. Voor jezelf heb je een jurk met veel lagen gemaakt waarin je je kon verstoppen, voor je vader een stoer pak omdat hij een man is op wie je kunt rekenen.
“Ja. Hij is een typische heteroman, een macho, een echte pater familias. Hij is vaak voor iedereen onbereikbaar, maar als Leonce of ik bel, belt hij meteen terug.”
Wil je zelf ook zo’n man?
“Néé! Ik wil een man voor wie je geen drie vrouwen nodig hebt om genoeg tegenwicht te bieden (lacht). Al heel jong zei ik: ‘Ik wil een héél lieve man, een knuffeldier.’ Niet dat mijn vader dat niet is, maar ik wil iemand die niet macho is, veeleer een nerd die zacht is, en niet bang om over zijn gevoelens te praten. Mijn vriend is zo.”
Kan hij even goed koken als je vader?
“Ik kook vaak, maar ik doe dat graag. Ik moet wel zeggen: in de keuken ben ik even onuitstaanbaar als mijn vader. Ik kan er heel slecht tegen als het niet gaat zoals ik vind dat het moet gaan. Ik heb ooit tot diep in de nacht op het aanrecht op mijn vriend zitten te wachten.”
Wat was er aan de hand?
“Ik had in zijn kast een bokaal met bolognesesaus gevonden! Je bolognese niet zelf klaarmaken, dat is, dat is…”
Een schande!
‘De twaalf: de Assepoestermoord’, elke zondag om 21.05 uur op VRT 1.
© Humo
0 件のコメント:
コメントを投稿