De derde aflevering van De mol begon met een openingsbeeld dat uit Sicilië Vakantieland leek te komen. Een drone capteerde postkaartwaardige plaatjes, terwijl reisgids Giuliano Il Costiero (bij ons actief onder de naam Gilles De Coster) de episode voor de verandering liet inleiden door een handlanger van don Salvatore, de maffiabaas van Centuripe.
De kandidaten bevonden zich, aldus Il Costiero, in “ogenschijnlijk een vredig en pittoresk stadje, maar schijn bedriegt. In Centuripe gebeuren schimmige dingen.” Philippe liet de dreigende woorden aanvankelijk niet aan zijn hart komen en imiteerde op weg naar de eerste proef een geit en vervolgens een schaap.
Over naar bittere ernst, want er stond 4000 euro op het spel. En geld verdienen was, na de wanprestatie van vorige week, geen overbodige luxe. De groep moest onder het mom van carabinieri – een elegant woord voor flikken – geld onderscheppen dat voor don Salvatore bestemd was. Bernard en Coco patrouilleerden door de stad en moesten zich door het labyrint van straten haasten om op tijd bij de sporttassen met geld – elk goed voor 1000 euro – te geraken.
De arend
Charlotte en Senne stuurden het duo op pad door Italiaanse muziek van niet-Italiaanse te onderscheiden. Op een kleine misser na gebeurde in hun dispatchlokaal echter niets verdacht. Dat was in de straten van Centuripe wel anders, waar Bernard een vuilnisbak verwarde met een zak geld en hij wel heel vaak voor een doodlopende straat koos. Coco was dan weer buiten adem na drie straten en uit haar favoriete woordcombinatie – “su puta madre!” – viel af te leiden dat alles in het honderd liep.
Uiteindelijk onderschepten Bernard en Coco slechts 1000 euro, met een doodsblik van Stéphanie als gevolg. Ondanks de heldere hemel boven Sicilië had Stéphanie eerder al Philippe doodgebliksemd. De zelfverklaarde goeie tekenaar moest een arend tekenen die wel heel veel weghad van een duif. Was het mollenstreek van Philippe? Hoewel hij steeds meer op een klunzig stripfiguur lijkt, verdenk ik hem steeds minder.
Michael en Lynn knoeiden er niet opzichtig op los, en sloegen er samen met Philippe en Stéphanie moeiteloos in om de handlanger van don Salvatore aan te duiden, waardoor 1000 euro werd gewonnen. Een kanttekening: door de (my take: georkestreerde) onkunde van Bernard en Coco kon de mol – gesteld dat het niet Bernard of Coco is – zich makkelijk koest houden en actief meewerken, aangezien de gewonnen geldsom sowieso schaars zou zijn.
Moliaans
“De sfeer zit goed. Iedereen knuffelt mekaar. Ik vind het leuk dat we zo warm zijn tegen elkaar”, zei Coco. Benard beaamde dat het goed gesteld was met de groepssfeer. Maar toen vroeg Giuliano Il Costiero de mol om vier kandidaten gedurende twee uur het zwijgen op te leggen. Coco 120 minuten de mond snoeren, was pestgedrag van de bovenste plank, maar het leverde wel goeie televisie op. Ze toverde Philippe om tot een soort sumoworstelaar, en won zo 500 euro.
Het viel op hoe gemakkelijk er plots geld gewonnen werd. Herleid tot gebaren, vonden Michael en Lynn elkaar blindelings, al slaagde die eerste er niet in om te zwijgen, waardoor de groep 500 euro misliep. Hetzelfde overkwam Charlotte, wat gezien haar vurige karakter zo vreemd nog niet was. De oogst na een opdracht die overigens wel heel makkelijk leek en dus niet per se machtig moliaans te noemen was: 3000 euro.
Het venijn zat echter in de staart. Michaël stapte wel heel gewillig met Bernard in een typisch Italiaanse driewieler – omdat hij Bernard verdenkt? – terwijl Charlotte en Philippe in de andere auto kropen. Ze moesten vervolgens om ter meest pastasoorten opnoemen, waarbij de verliezers een negatieve pasvraag kregen – een juist antwoord bij de eliminatieproef zouden daardoor automatisch fout worden.
Charlotte en Philippe trokken aan de kortste sliert, mede doordat de concurrentie op, aldus Charlotte, “taglia-fucking-telle” kwam en zij niet. De overige kandidaten moesten vervolgens achterhalen wie het verliezende kamp was en dus een bomauto zat. Slaagden ze daarin, dan wonnen ze geld. Zo niet werd er geen geld gewonnen, speelden Charlotte en Philippe hun strafpunt kwijt en zouden ze die doorgeven aan de overige zes spelers.
Fucking tagliatelle
Charlotte bleef ijzig kalm, nam het voortouw en overtuigde iedereen ervan dat Philippe en zij gewonnen waren, want “niemand eindigt met fucking tagliatelle”. Dat er iets furieus in Charlotte schuilt, hoefde niet te verbazen, wel dat ze met sprekend gemak iedereen manipuleerde, met als gevolg dat ze haar negatieve pasvraag kwijtspeelde.
Zo zadelde ze de rest met een serieuze handicap op. Wederom is er dus een reden waarom de sfeer binnen de groep onder het vriespunt zou kunnen duiken. Maar of dat ook effectief zal gebeuren nu de joviale Philippe het spel moest verlaten, naast Charlotte de enige zonder strafpunt? Ik geloof van niet. Iedereen speelt het hard en dat maakt dit seizoen van ‘De mol’ zo goed. Er wordt gespééld.
Het molboekje van De Morgen
Quote van de week
“Taglia-fucking-telle”
Er kwam nog net geen lava uit de ogen van Charlotte toen ze een cruciaal spel had verloren. Het was het soort kwaadheid dat de winnaarsmentaliteit van een potentiële De mol-winnaar typeert.
Meest opzichtige sabotage
Bernard meende aan het einde van een straat in de verkeerde richting een zak met geld te zien. Het was een vuilniszak.
De mol
In deze fase van het spel mol je als niet-mol niet langer om de andere kandidaten op het verkeerde been te zetten. Bernard saboteert de boel wel heel opzichtig. Te opvallend zelfs, al maakt het hem dus wel onze verdachte nummer één.
0 件のコメント:
コメントを投稿