De Bijbel leert dat wie een zondvloed moet trotseren, maar beter over een ark beschikt. TW Classic had zaterdagavond Nick Cave & The Bad Seeds als houvast terwijl het hemelwater maar bleef vallen.
‘Your job is to keep it dry’, deelde Cave aan het begin van de show mee. Niet dat we het bij een open hemel wel droog hadden gehouden. Wanneer hij met niet meer dan een piano een volle festivalweide stil kreeg in achtereenvolgens ‘Bright horses’ en ‘I need you’, kon je niet anders dan ontzag hebben voor deze man en zijn parcours.
Nick Cave was nog eens in ons land, en deze keer had hij zieltjes in plaats van frietjes op het menu. De kerken stromen dezer dagen leeg, maar iedereen lijkt de laatste jaren wel een handoplegging van de Australiër te willen. Die gaf hij uiteindelijk pas in de bisronde aan de persoon die het bordje ‘We are the vortex’ omhoog hield. ‘I just want to hold your hand’ zong Cave in dat nummer, en hij voerde de hele avond de daad bij het woord, hoe glibberig de catwalk naast de voorste rijen ook was. ‘This stage is built by a sadist’, snoof hij terwijl hij andermaal neerdaalde naar de voorste rijen. In driedelig pak en geklede schoenen optreden heeft zo zijn risico’s.
Opmerkelijk succes
Het blijft opmerkelijk hoe Nick Cave met uitgerekend zijn meest ingetogen, breekbare albums is uitgegroeid tot headliner van dit kaliber. Dat zijn nummers ‘O children’ en ‘Red right hand’ werden opgenomen in respectievelijk de Harry Potter-films en gangsterserie Peaky Blinders, bezorgde hem nog niet de renaissance die Kate Bush momenteel meemaakt. ‘The ship song’ en ‘Into my arms’ hebben hun hoogtepunt als openingsdans ook intussen achter de rug. Is het dan de herkenbaarheid, troost en hoop die we vinden in de vader die intussen al twee kinderen verloor, een scenario dat niemand ooit zou hoeven te doorstaan? Of is het toch de aantrekking van de collectieve idolatrie die haast spirituele trekjes krijgt? Cave toert momenteel niet voor niets met drie gospelzangers naast The Bad Seeds.
Voor elke psalm een duiveluitdrijving, voor elk briesend ‘cry, cry, cry’ (‘From her to eternity’) een smachtend ‘boom, boom, boom’ (‘Higgs Boson blues’). In dat tweede nummer kwamen alle mantra’s samen, inclusief de ‘just breathe, just breathe’ van ‘I need you’ en het aangehouden gezang van de ‘Red right hand’-melodie. ‘Those fucking Belgians’, grijnsde Cave. ‘50 years, 1 hit’, had hij eerder al zelfrelativerend gegrapt.
Doorweekt
Er valt weinig aan te merken op deze performance. Het grootste probleem is dat we Cave twee weken geleden een zonovergoten Best Kept Secret zagen afsluiten op een intiem strandje. Een show hors catégorie die duidelijk maakte dat vijf sterren soms te weinig zijn. Zowel qua setting als op het vlak van sfeer en publieksinteractie bleef die Nederlandse show veel meer aan ons lijf plakken. Er blijft nu eenmaal weinig kleven aan een doorweekte regenjas of poncho. Dat Cave drie kwartier voor het vooropgestelde einde van deze festivalweide al van het podium ging en dus de setlist van twee weken geleden kopieerde, was teleurstellend voor wie al die tijd de buien trotseerde.
Maar ach, die kritiek is als druppels op een hete plaat. We overleefden het onweer van ‘Tupelo’, hoorden Cave tekeergaan op een harmonica in ‘City of refuge’ en zagen Warren Ellis voortdurend even geniale als obscene dingen doen met zijn viool, gitaar en synthesizer. De regen zorgde voor een extra dramatisch en mistroostig kantje van veel nummers, en het gezamenlijk doorstaan en doorzetten maakten deze show op een andere manier memorabel.
Hoeveel nieuwe zieltjes heeft deze god/mens/goeroe deze keer gewonnen? Vast een veelvoud van het aantal sterren dat we hem ook deze keer gunnen.
Nick Cave & The Bad Seeds, gezien op TW Classic op 25 juni
★★★★★
続きを読みます https://news.google.com/__i/rss/rd/articles/CBMiMWh0dHBzOi8vd3d3LnN0YW5kYWFyZC5iZS9jbnQvZG1mMjAyMjA2MjZfOTM4NTY0NTfSAQA?oc=5
0 件のコメント:
コメントを投稿