Het hart, de hersenen en de kloten: Iggy Pop heeft het allemaal - De Standaard

Iggy Pop bracht een soepele, precieze band mee die zijn grootste hits een grandioze update gaf, met blazers. Met de blijvende aantrekkingskracht van Iggy als performer leverde dat een hartverwarmend concert op.

Dat Iggy Pop ooit op Jazz Middelheim zou spelen verbaasde ons minder dan het misschien had gemoeten. Wie soms naar zijn programma Iggy confidential luistert op BBC6, weet dat de zogenaamde peetvader van de punk een smaak heeft waarvoor ‘breed’ een understatement is. Met groot gemak draait hij in één aflevering Wet Leg, Nancy Sinatra en The Slits, serveert hij iets van Fadoul, ‘de Marokkaanse James Brown’, Max Richter of Pharoah Sanders. En vijf jaar geleden zong hij een paar songs op Loneliness road van de jazzmuzikanten Jamie Saft, Steve Swalllow en Bobby Previte.

   • Lander & Adriaan krijgen Jazz Middelheim aan het raven

We verwachtten niet dat hij daarvan iets zou spelen in Park Den Brandt; daarvoor draait die plaat te veel om de herkenbare piano van Saft – maar check zeker het titelnummer een keer als u een paar minuten tijd hebt. Daarmee belandden we bij de enige bezorgdheid die we vooraf hadden: welke band zou hij meebrengen? De laatste keer dat wij hem zagen, op Rock Werchter in 2016, had hij me toch een bende ongeïnteresseerde huurlingen mee. Die bevestigden wat we toch al wisten: dat je ook garagerock kunt verprutsen als je er geen hart, hersenen en kloten in legt. Het belang van die kloten zal niemand verrassen. Maar de hersenen zijn even essentieel voor een repertoire dat nu al een halve eeuw overeind blijft.

Compacte garderobe

Dat het dit keer op zijn minst interessant zou zijn, bleek toen zijn gitarist Noveller – de douane kent haar als Sarah Lipscombe – een instrumentale intro speelde met een strijkstok. Dat het helemaal snor zou zitten, wisten we toen Pop losbarstte in ‘Five foot one’. Thibaut Brandalise drumde met het enthousiasme van een puppy en de precisie van een oude hond. Na dat nummer was hij al nat van het zweet. Zijn baas, Hij Die Niet Veel Geld Besteedt aan Podiumkleren, gooide toen al zijn jasje uit.

Drie seconden na de laatste noot van ‘Five foot one’ zetten de blazers al een overgang in die, verrassend, leidde naar ‘TV eye’ van The Stooges. Jawel, Pop had blazers bij. Die konden in ‘Death trip’ amper tussenkomen, laat staan dat ze iets toevoegden, maar de rest van het concert maakten ze onze oren voortdurend gelukkig.

Wie had gedacht dat de mariachiversie van ‘I wanna be your dog’ zo vitaal zou zijn? Oké, de vuile Fuzz-gitaar van Noveller in de gitaarsolo, hielp ook. De trompetsolo die Leron Thomas speelde in ‘James Bond’, kneep onze keel dicht van ontroering, en dat nummer was, met zijn bas op kattenpootjes, al zo mooi begonnen. We mogen zeker ook niet vergeten hoe sfeervol de synthesizers en backing vocals het spaarzame ‘Endless sea’ maakten.

Bij het tellen achteraf bleek dat de kleine helft van de songs van Iggy and the Stooges waren.  Foto:  Koen Bauters

Experimenteren geblazen

De baas zelf rent al lang niet meer zo manisch rond als vroeger, maar op zijn 75ste straalt Pop nog altijd meer energie uit dan velen half zo oud. Na ‘The passenger’ – voor mij in de tent zwaaide een vrouw met wat op een supergrote slip leek – vroeg hij voor het eerst om de lichten in de zaal aan te steken: ‘Fucking bedankt om te komen! Ik ben een oude kerel en ik moet er binnenkort ook aan, maar eerst gaan we wat lol trappen.’

Dat bleek een bruggetje naar het cartooneske ‘Death trip’. Maar Pop de entertainer kon het publiek met één verwilderde blik vanaf het halfduistere podium weer bij het nekvel grijpen. Hij deed dat voor hij de donkerste versie van ‘Mass production’ inzette die we hem ooit hoorden spelen. Op dat nummer van The idiot sloegen Pop en Bowie aan het experimenteren met elektronica, in Antwerpen bouwde het op van een intro met misthoorns naar een wilde, dissonante improvisatie van de blazers. Overigens was Pop, op een paar wiebelige noten na, goed bij stem; zowel de grafstem-parlando van ‘Free’ – Noveller haalde haar strijkstok nog een keer boven – als zijn geknepen rockstemmetje in ‘Search and destroy’ mochten er wezen.

Jazz als ingesteldheid

Bij het tellen achteraf bleek dat de kleine helft van de songs van Iggy and the Stooges waren. Met wat oude getrouwen van Lust for life en The idiot – fijn om ‘Nightclubbing’ nog eens te horen, en wat een sexy versie - of ‘Run like a villain’ van Zombie Birdhouse was dit eigenlijk de greatesthitsset die hij al jaren speelt. En toch klonk alles even fris als de twee nummers die hij speelde uit Free, zijn laatste studioplaat. Er zit geen sleet op Pop. En als je jazz ook een ingesteldheid is, meer bepaald die om je nummers nooit als ‘af’ te beschouwen en het avontuur niet te mijden, dan stond hij zeer op zijn plaats op een jazzfestival.

Iggy Pop. Gezien op Jazz Middelheim, 13/8.

Adblock test (Why?)

続きを読みます https://news.google.com/__i/rss/rd/articles/CBMiMWh0dHBzOi8vd3d3LnN0YW5kYWFyZC5iZS9jbnQvZG1mMjAyMjA4MTRfOTM4ODUwODfSAQA?oc=5