Gina Lollobrigida (95), het eerste sekssymbool van de Europese cinema, is overleden. Dat meldt het Italiaanse persagentschap Ansa. "De mooiste vrouw ter wereld" werd ze in de Italiaanse én internationale pers genoemd. "La Lollo" breekt als actrice door in de vroege jaren 50. Na haar filmcarrière houdt ze zich ook nog bezig met fotografie en beeldhouwen.
Lollobrigida wordt op 4 juli 1927 geboren. Ze is de dochter van een meubelmaker en groeit op in een bergdorp. Tijdens haar jeugd doet ze wat modellenwerk en neemt ze deel aan een aantal schoonheidswedstrijden.
In 1947 doet ze mee aan een Miss Italia-verkiezing, een editie die bulkt van de namen die later doorbreken in de filmwereld. Naast Lollobrigida dingen ook Lucia Bosè en Silvana Mangano mee naar de titel. Het kroontje gaat naar Bosè, maar Lollobrigida, die eindigt als tweede eredame, is wel de publiekslieveling.
Van Miss Italia gaat het pijlsnel naar de filmwereld. Een deal met Howard Hughes in Hollywood springt op het laatste nippertje af. Lollobrigida rijgt wel rolletjes aaneen in vaak weinig verheffende, maar populaire romantische komedies, zoals "Miss Italia" (1950).
Haar naam heeft ze ook al mee: "Lollobrigida" klinkt zó al als een artiestennaam (maar is het niet), maar de pers doopt haar al snel tot "la Lollo". Of tot "de mooiste vrouw ter wereld", naar de titel van een van de films waarin ze de hoofdrol krijgt, "La più bella donna del mondo" uit 1955.
Met de Joegoslavische arts Milko Skofic, met wie ze in 1949 trouwt, krijgt ze een zoon Andrea Milko Junior. Skofic wordt ook haar manager. In 1971 gaat het koppel officieel uit elkaar, al zouden ze al eerder uit elkaar gegroeid zijn. Lollobrigida deed ook de harten van komiek Jerry Lewis, acteurs Burt Lancaster en Gary Cooper, zanger Frank Sinatra, prins Rainier van Monaco, ruimtevaarder Buzz Aldrin en hartchirurg Christiaan Barnard sneller slaan.
Europese tegenpool van Marilyn Monroe
Lollobrigida scoort vooral met haar hoofdrol in de kaskraker "Pane, amore e fantasia", een film van Luigi Comencini uit 1953 die uitgroeit tot een klassieker". De film krijgt twee jaar later een vervolg, waarin ze de hoofdrol overlaat aan Sophia Loren.
De actrice werkt samen met Hollywood-grootheden zoals Marcello Mastroianni, Sean Connery en Burt Lancaster. In "The hunchback of Notre Dame" (1956) staat ze tegenover Anthony Quinn. Ook "Fanfan, der Husar" (1952) en "Die Schönen der Nacht" (1952) behoren tot haar grote successen.
De avontuurlijke komedie "Beat the devil" (1953) van John Huston is haar grootste Amerikaanse succes. In 1959 is ze te zien in "Solomon and Sheba" en ook de Franse mantel- en degenfilm "Fanfan la Tulipe" (1952) is erg populair.
Van 1956 tot 1959 wint ze vier jaar op rij een Bambi voor beste internationale actrice. Ook in haar geboorteland in Italië wint ze verschillende prijzen. Een Oscar wint ze echter nooit. In totaal speelt ze mee in zo'n 70 films.
"La Lollo" effent het pad voor haar jongere landgenote Sophia Loren (die zeven jaar jonger is), zeker ook in Hollywoodfilms. Zelf slaat ze een aanbod om in Amerikaanse studio's te werken af, maar ze speelt wel mee in Hollywoodproducties die in Europa werden gedraaid. Zo staat ze aan de zijde van Humphrey Bogart, Errol Flynn, Burt Lancaster en Tony Curtis.
Toch neemt de internationale carrière van "la Lollo" nooit zo'n hoge vlucht als die van Sophia Loren, die haar zou overvleugelen. Met Loren vecht Lollobrigida een door de pers gecultiveerde concurrentiestrijd uit.
Societyreporters leven zich uit door de twee "rivalen" tegen elkaar op te zetten. Eerder was Lollobrigida ook al beschouwd als de Europese, donkerharige tegenpool van haar blonde Amerikaanse generatiegenote, Marilyn Monroe.
Na de film stort ze zich op fotografie en beeldhouwen
Vanaf de jaren 70 is ze nog amper in films te zien. Ze kiest alleen nog rollen waar ze volledig achter staat. Ze blijft wel artistiek bezig en gaat beeldhouwen en fotograferen. Lollobrigida maakt onder meer foto's van Fidel Castro en Paul Newman en is bevriend met beroemdheden zoals schilder Salvador Dalí en balletdanser en choreograaf Roedolf Noerejev. In 1973 brengt ze een fotoboek uit over haar land onder de titel "Italia mia".
Op rode lopers, filmevents en gala-avonden blijft ze wel een graag geziene gast. Begin jaren 80 is ze in de VS op televisie nog te zien in "Falcon crest", de tegenhanger van "Dallas". In 1985 wordt ze door de Franse president Mittérand opgenomen in het Légion d'Honneur. In de jaren 90 speelt ze nog mee in enkele films, maar in 1997 neemt ze definitief afscheid van het acteren, na een carrière van 50 jaar. In 2018 krijgt ze voor die carrière een ster op de Walk of Fame in Hollywood.
Onder voogdij
Op hoge leeftijd krijgt Lollobrigida ruzie met haar zoon en kleinzoon omdat ze steeds jongere minnaars heeft. De actrice heeft er nooit een geheim van gemaakt dat ze veel geliefden heeft gehad. "Ik ben op dat vlak verwend geweest", zei ze daar ooit over. "Heel mijn leven heb ik te veel aanbidders gehad."
Haar familie slaagt erin haar onder voogdij te laten plaatsen vanwege haar mentale toestand.
Op haar 94e verdedigt ze haar jonge assistent/minnaar Andrea Piazzolla (34) met vuur. Haar familie vreest dat er van haar fortuin (geschat op zo'n 40 miljoen euro, met onder meer villa's in Italië en Monaco) niet veel meer overblijft. In een interview vraagt ze om haar "haar laatste dagen toch in vrede te laten leven!”. "Op mijn leeftijd zou ik wat rust moeten hebben. Maar die heb ik niet. Ik zou in vrede mogen sterven."
Op haar 95e verklaart Lollobrigida dat ze zich kandidaat wil stellen als senator. Ze komt op voor de links-eurosceptische partij Italia Sovrana e Popolare (ISP). In 1999 deed ze ook al -zonder succes- mee aan de Europese parlementsverkiezingen als kandidaat voor de Democratische Partij.
0 件のコメント:
コメントを投稿