VerslagOscars
All Quiet on the Western Front klopte het Belgische Close in de race voor Beste Buitenlandse Film, maar moest de Oscar voor Beste Film aan Everything Everywhere All at Once laten. Met zeven prijzen, onder meer voor Beste Actrice en Beste Regie, ontpopte die zich tot de grote winnaar van de 95ste uitreiking van de Academy Awards.
Dat iedereen het inmiddels voorspeld had, maakte de triomf van Everything Everywhere All at Once niet minder indrukwekkend. Een film over een Chinees-Amerikaanse moeder die zich ontpopt tot superheldin en in elfendertig universa niet alleen het einde van haar gezin, maar ook het einde van de wereld moet voorkomen? Een jaar geleden had niemand durven verwedden dat zo’n film zeven Oscars zou winnen, waaronder die voor Beste Film. Maar aan het einde van een avond die bijna drie uur en drie kwartier duurde, was dat gebeurd: een triomf voor een geflipte, gedurfde film.
Dat zijn adjectieven die evenwel niet van toepassing waren op de Oscarceremonie zelf. Er waren voorzichtige sneren naar Fox News en Hugh Grant was zijn innemende zelf, maar verder was het een ingetogen bedoening, die het credo less is more leek te willen volgen én toch langdradig werd. Zelfs de obligatoire acts van de genomineerden voor Beste song, met nochtans Rihanna (voor Black Panther: Wakanda Forever) en Lady Gaga (voor Top Gun: Maverick), konden de boel nauwelijks opleuken – de uitzondering was het exuberante ‘Naatu Naatu’ uit de Indische RRR, dat uiteindelijk ook die Oscar won.
Franjeloos feestje
“Op dit punt in de show begin je de kletsen een beetje te missen, niet?” Als er één rode draad doorheen de 95ste Oscaruitreiking was, was het de running joke over de ceremonie van vorig jaar, toen acteur Will Smith presentator Chris Rock een mep verkocht. Dit jaar bleven dat soort scandaleuze – en memorabele – fratsen achterwege. Gastheer Jimmy Kimmel maakte eerder mee dat de verkeerde winnaar werd aangekondigd, maar mocht nu een bijzonder kalm, zelfs franjeloos feestje in goede banen leiden.
Zijn entree-met-parachute – een knipoog naar Top Gun: Maverick, een van de tien genomineerden voor Beste Film – was meteen de meest exuberante act van de avond, die zich verder enkel liet opvallen door een stuitend gebrek aan verrassingen. Alle presentatoren hielden zich netjes aan het script, en vrijwel álle laureaten waren op voorhand te voorspellen. Dat wil helaas zeggen: geen Oscar voor België, geen Oscar voor Close. De Duitse topfavoriet All Quiet on the Western Front bleek niet te kloppen. Niet alleen in de categorie voor Beste Buitenlandse Film, overigens: de Netflixfilm over de gruwel van de Eerste Wereldoorlog mocht ook Beste score, Beste cinematografie en Beste productiedesign op zijn palmares schrijven.
Veel verliezers
Al blijven dat eerder troostprijzen voor Netflix, dat naarstig op zoek blijft gaan naar die belangrijkste Oscar – vorig jaar wonnen de concurrenten van Apple voor het inmiddels alweer vergeten CODA – maar in de categorie Beste Film kon All Quiet zijn outsiderrol niet waarmaken. De enige reden die je vooraf kon bedenken waarom topfavoriet Everything Everywhere All at Once het niet zou halen, was omdat de film iets té eigenzinnig zou zijn voor de brave Academy, maar die vrees bleek dus ongegrond. Eerder haalden regisseurs-scenaristen Daniel Kwan en Daniel Scheinert al de Academy Award voor Beste origineel scenario op – ook dat was te verwachten – én haalde de film ook de prijs voor Beste montage binnen.
De honger van Everything Everywhere All at Once werd al bij het aperitief een beetje gestild: nadat Guillermo Del Toro, die eerder al een Oscar won voor The Shape of Water, de eerste award van de avond mocht ophalen voor zijn Netflix-animatiefilm Pinocchio, bleken de prijzen voor Beste acteur in een bijrol en Beste actrice in een bijrol bovendien meteen twee van de meest tranerige momenten van de avond. Jamie Lee Curtis, de dochter van eerdere Oscargenomineerden Tony Curtis (The Defiant Ones) en Janet Leigh (Psycho), droeg haar Oscar op aan haar ouders – het joelende applaus toen ze werd afgeroepen als één van de vijf genomineerden, verried al dat haar naam uit de enveloppe zou komen.
Net voordien had Ke Huy Quan, het kindsterretje uit Indiana Jones and the Temple of Doom en The Goonies, Barry Keoghan en Brendan Gleeson uit The Banshees of Inisherin geklopt voor Beste acteur in een bijrol: met tranen in de ogen beval hij de kijkers om te blijven geloven in hun dromen, en vertelde hij zijn levensverhaal: “Mijn reis begon op een boot, ik leefde een jaar in een vluchtelingenkamp, en nu sta ik op het grootste podium van Hollywood. Ze zeggen dat verhalen als deze enkel in films plaatsvinden. Ik kan dit niet geloven – dit is de Amerikaanse droom!”, riep hij triomfantelijk.
Dat Everything Everywhere All at Once zo’n slokop bleek, betekende dat andere veelvraten op nominatievlak op hun honger bleven zitten als het op gouden beeldjes aankwam. Steven Spielberg was één van de grote verliezers: zeven nominaties voor The Fabelmans, met lege handen en een lege maag naar huis. Hetzelfde geldt voor Tár, dat geen van zijn zes nominaties wist te verzilveren, en de biopic Elvis, dat in acht categorieën verloor. Om nog maar te zwijgen van The Banshees of Inisherin: negen nominaties (in acht categorieën), maar nul prijzen.
Stapjes vooruit
Banshees-acteur Colin Farrell (hij had ongetwijfeld een geinig dankwoord gehad) moest het afleggen tegen Brendan Fraser, die een indrukwekkende fatsuit zijn comeback maakte in het drama The Whale. Een uiterst dankbare Fraser was zichtbaar onder de indruk van de eer: zijn overwinning was de enige kleine verrassing van de avond, omdat Austin Butler voor zijn titelrol in de biopic Elvis de te kloppen man was.
Wie wél nog een Oscar mee naar huis mocht nemen, was Women Talking-bezieler Sarah Polley. Zij won de prijs voor Beste bewerkt scenario en schudde de beste oneliner van de avond uit haar mouw: “Ik wil de Academy bedanken om niet doodsbang te zijn van de woorden ‘Women’ en ‘Talking’ zo dicht bij elkaar.” Het was een kleine herinnering aan de stappen die de Academy elk jaar een beetje meer zet, naar meer diversiteit.
De Afro-Amerikaanse gemeenschap bleef dit jaar dan wel op haar honger zitten, met een troost-Oscar voor Black Panther: Wakanda Forever, maar het succes van het Aziatisch-Amerikaanse Everything Everywhere All at Once voelde verfrissend. Dat beseften ook de Daniels toen ze hun Oscar voor Beste Regie: Scheinert verwees naar hoe hij zich tijdens zijn jeugd in drag kleedde, “wat werkelijk voor niemand een bedreiging is”, terwijl Kwan net als Quan zijn migratieroots in de verf zette, en vertelde over de weg die zijn ouders hadden afgelegd.
Het kippenvelmomentje kwam net een tikkeltje later, en net voor Everything Everywhere All at Once de hoofdvogel afschoot: Michelle Yeoh klopte Tár-ster en tweevoudig Oscarwinnares Cate Blanchett in de race voor Beste Actrice, en werd de eerste Aziatische actrice die dat op haar conto kan schrijven. “Aan aan alle jongens en meisjes die er als mij uitzien: this is proof of possibility”, stelde Yeoh in tranen terwijl ze haar beeldje omhoog hield. “En dames, laat nooit iemand je vertellen dat je voorbij je hoogtepunt bent.” Ze beloofde de Oscar mee naar huis te nemen naar haar familie in Hong Kong, en vooral naar haar moeder in Maleisië. Want: “Ik moet dit opdragen aan mijn moeder, aan alle moeders, die de echte superhelden zijn.”
0 件のコメント:
コメントを投稿