InterviewFamilieklap
De jongste is 46, acteur en laat vanaf woensdag in Patiënt Dompi vier afleveringen lang zien hoe hij zijn leven omgooit voor een maagverkleining. De oudste is 72, kijkt nooit naar de tv, maar gaat nu toch eens een poging wagen. Dominique en Eugene Van Malder, zoon en vader.
Dominique
“Soms noem ik mijn vader een stressbal op twee benen. Hij is heel nerveus, snel overprikkeld en ook emotioneel. Hij praat snel en is moeilijk verstaanbaar. Sinds de dood van mijn mama, bijna drie jaar geleden, blijft hij ook de hele tijd thuis. Hij sluit zich op en leeft in zijn hoofd. Ik weet dat hij eenzaam is en al veel naar Tele-Onthaal heeft gebeld. Daarom bel ik hem zelf ook iedere dag, om een klapke te doen. Het goede is dat ik in Sint-Amandsberg woon. Daar komt hij graag, om dan de nabijgelegen Lourdesgrot van Oostakker te bezoeken.
“Ik heb mijn vader altijd als streng maar rechtvaardig ervaren. En gelovig, vandaar de tientallen Mariabeelden hier in huis, in Sint-Gillis-bij-Dendermonde. Ik heb een vast beeld in mijn hoofd van mijn vader die ’s ochtends een uur lang bad in de zetel.
“Mijn vader komt uit een gezin van elf kinderen. Hij heeft veel gezien en meegemaakt. Toen ik Latijn-Grieks wilde studeren, zei hij: ‘Dat is niet voor ons, maar voor dokterskinderen.’ Op de eerste schooldag zei ik dan ook: ‘Sorry dat ik hier ben.’ We hadden het niet breed en woonden in een beschimmeld huis met champignons op de muren, maar we hebben nooit honger gehad. Met het karige loon van vader en moeder, die allebei in de Philipsfabriek werkten, was het harken. Mijn moeder was trouwens 16 toen ze haar eerste kind kreeg, mijn oudere broer. De thuissituatie zorgde voor een soort schaamte, een gêne die ertoe leidde dat ik altijd bij vriendjes ging spelen, en die nooit zelf uitnodigde.
“Er was weinig ruimte voor ontspanning. Op zondag moest je ook niet voetballen in de tuin, want vader was duivenmelker en die dag moesten de duiven vallen. Ik vond ontspanning in de bibliotheek. Al lezend kon ik verdwijnen en reizen. Dat maakte me nieuwsgierig naar talen en verhalen, wat me richting de Latijn-Griekse en later het RITCS leidde. Dat wilde vader niet. Hij is pas na een paar jaar bijgedraaid. Ook daar speelde de schaamte. ‘Sorry dat ik hier ben, een arbeiderszoon die ineens kunst wil doen.’
“Op de toneelschool maakte ik een voorstelling over mijn vader en moeder. In 1997 konden die door een reorganisatie tijdelijk niet bij Philips werken. Het stuk ging over mensen aan de zijlijn, op de pechstrook. Ik speelde mijn vader, Tania Van der Sanden mijn moeder. Het acteren leerde me om de schaamte af te leggen.
“Nu pas zie ik met terugwerkende kracht hoe groot de rol van eten was en is in mijn leven. Er was niet veel thuis, maar er was wel eten en muziek. De hele dag Radio 2. Ik ben opgegroeid met Michel Follet, ontwikkelde een liefde voor muziek en roefelde in de platenbakken van vrije radio TROS. Vader en moeder kochten goedkoop eten van de Aldi, veel crème en chocolade, en dat troostte me. Eten en muziek waren een zekerheid. Boeken ook. Vanaf mijn 7de was ik het dikkerdje van de klas. Voordien was ik mager en moest ik vitaminen nemen om aan te sterken. Door de schaamte voor mijn afkomst, kapselde ik me in. Het emotionele eten gaf me een vleesschild, een bescherming. Om niet gepest te worden maakte ik er zelf grappen over, om anderen voor te zijn. Het zorgde ervoor dat ik me zowel bij de kaats-, voetbal- als rugbyclub niet durfde te douchen, maar je kunt geen honderd keer zeggen ‘dat je meteen weg moet’. Dus stopte ik op den duur met sport.
“Zolang mijn lichaam geen alarmsignalen gaf, wilde ik geen gastric bypass. Ik vond het niet erg om een brede kerel te zijn, maar toen mijn zoontje Jack thuiskwam van school en zei dat ‘dikke mensen een hartaanval kunnen krijgen’, kon ik mijn lichaam niet meer negeren. Na Albatros (de tv-serie die Van Malder in 2020 maakte met Wannes Destoop, over zwaarlijvige personen die deelnemen aan een afslankingskamp, red.) verloor ik 25 kilogram, maar daarna moest ik vechten voor iedere honderd gram. Dus werd het alsnog een maagoperatie. ‘Zou je dat wel doen?’, vroeg mijn vader. Ik ben er nu heel gelukkig mee. Een strak lichaam is mooi meegenomen, maar nu kan ik tenminste het woordje ‘patiënt’ schrappen uit de titel van het programma, Patiënt Dompi.
“Sommige mensen herkennen me niet meer. Daar hield ik rekening mee, al had ik niet verwacht dat ik ook emotioneel anders zou reageren op films of muziek. Onlangs zei mijn zoon: ‘Papa, ik kan voor het eerst met mijn armen helemaal rond u!’ Natuurlijk liep ik vol. Ik ween nu soms bij concerten, wat ik vroeger niet deed. Bijzonder is dat. En goed ook. Ik doe opnieuw aan sport, ga boksen, voel me fit en voel me vooral gezond. Eindelijk.”
Eugene
“Toen hij hier binnenkwam, herkende ik hem bijna niet meer. Ons mooserke, zo noemde ik hem vroeger altijd. Ik ben blij dat het gelukt is, die operatie, want ik was bang. Het klopt wat Dominique over me zegt: ik ben gevoelig en snel gestresseerd. Daar neem ik pilletjes voor. Het klopt ook dat het niet altijd makkelijk was, ik durf dat vlakaf te zeggen. Mijn vrouw kreeg een kind op haar 16de en ik was toen ook nog maar 21. Op Wapenstilstand was dat, 11 november, maar voor ons was er niet veel stilstand aan. (lacht)
“Misschien werken de dingen die ik meemaakte in mijn jeugd nog door, ja. Ik ben de tweede jongste van 11. Mijn vader was koster en organist in de kerk in Dendermonde. Hij had geen vast loon en verdiende wat bij op huwelijken, begrafenissen, doopsels, ... Daarnaast ging hij ook rond met melk, op de fiets. Ik heb mijn moeder veel zien huilen. Ze heeft veel zwarte sneeuw gezien. Hard gewerkt, dat heb ik gedaan. Op mijn 14de ging ik op leercontract bij een slager. Daarna heb ik in een weverij gewerkt, dan in een zetelfabriek – waar ik redelijk wat nietjes in mijn vingers heb geschoten –, om dan de rest van mijn leven bij Philips te blijven. Bandwerk, eindeloos veel dozen vol luidsprekers stapelen.
“Op zijn 15de wilde Dominique naar de showbizzschool in Oostende. Hij wist niet dat er toen zoiets als kunsthumaniora was, en ik trouwens ook niet. Dus had hij die school in Oostende ontdekt. Na een test zei de directeur: ‘We hebben hem opzettelijk gebuisd. Zo’n leerling is te goed voor deze school.’ Dus bleef hij in de Latijn-Griekse en ging hij later naar de toneelschool in Brussel. Ik begreep dat niet goed, maar nu wel.
“Het geloof geeft mij veel kracht, zeker nu mijn vrouw er niet meer is. Toen ik klein was, zaten wij al met de elf kinderen in de kerk. In de meimaand zelfs iedere dag, ’s avonds, zeven dagen aan een stuk.
“Later, eens op pensioen, ging ik nog altijd vijf keer per week naar de mis. Nu niet meer, want er zijn bijna geen pastoors meer. Maar Onze-Lieve-Heer en Onze-Lieve-Vrouw zijn nog altijd heel aanwezig in mijn leven. Ik heb overal palmtakjes hangen en overal staat wijwater in potjes. Ik koop het in de Aldi en laat het wijden. In de tuin heb ik ook een grot voor Maria gemetseld. Ik heb die grot al drie keer verbouwd en Maria staat er nog altijd. Ik heb het huis ook gesprenkeld met wijwater, tegen de duivels. Ik bid iedere dag, en kan ik ’s nachts niet slapen, dan maak ik een kruisje en praat ik tegen Maria. Waarom ik zelf geen priester ben geworden? Ik zag de maskes te graag. Daarom. Want ja, ik ben moeten trouwen met mijn vrouw. Ge weet wel wat ik bedoel, hè? (lacht)
“Dominique probeert me meer naar buiten te krijgen. Maar ik wil niet. Het is niet gemakkelijk, als man alleen. Hij wil dat ik een hond in huis neem, dan kan ik ermee gaan wandelen. Vroeger heb ik zeven honden gehad. Nu heb ik daar geen zin meer in. Ik ben te oud. Ik voel me soms triestig en eenzaam, het is zo. Het is goed dat Dominique me iedere dag belt. Dat helpt. Maar het is moeilijk om nu gelukkig te zijn.”
Patiënt Dompi, vanaf woensdag 31/5 op GoPlay
Nood aan een gesprek? Bij Tele-Onthaal kan je altijd terecht. Bel anoniem en gratis naar 106 of chat via tele-onthaal.be.
0 件のコメント:
コメントを投稿