De verrassende ontknoping van de Koningin Elisabethwedstrijd: een nacht van uitsmijters, afzwaaiers en oplawaaien - De Standaard

De cliffhanger die wij hadden gemist. De piepjonge Koreaan Taehan Kim triomfeert verrassend in Bozar. Een portret van de bariton van het moment en de stem van morgen.

Het is ongeveer tien over twaalf als ik besef dat een onvermijdelijk nachtje doordouwen plotsklaps tien keer lastiger is geworden. ‘Maar we hebben nog geen woord over hem geschreven!’ hijgt een collega met me mee. Fantastisch natuurlijk dat Taehan Kim, met z’n 22 jaar de jongste van alle finalisten in deze Koningin Elisabethwedstrijd, het prijslint kon veroveren. Maar aan onze favorietenradar was hij ontsnapt. En dus wordt het spitten in onze memorie en notities.

IJzeren ethos

In deze verjaardagseditie van de KEW (10!) is het de vierde maal dat een bariton zegeviert. Bovendien is Kim na Sumi Hwang in 2014 en Haeran Hong in 2011 de derde Zuid-Koreaan die de wisselbeker mee naar huis neemt. Een trend met toekomstpotentieel? ‘Ze zijn zo goed voorbereid, hebben alles duizend keer gerepeteerd: geen wonder dat de basis waarmee ze hier op het podium komen de perfectie benadert,’ weet mijn buurman over de Koreaanse delegatie, die met drie heren nadrukkelijk deze finale kleurde.

Wij hadden ‘m alvast niet zien komen, deze klinkende overwinning voor de jongeman met één grote droom: een superster worden. Een rocker in huis, dat zag mama niet zitten. In het klassieke spectrum neigde Kim dan maar naar opera – het genre bij uitstek om zowel een publiek als jezelf te entertainen. En het moet gezegd: een zaal inpakken, dat kan hij. Zijn Wagner mist wintervet en Mahler moet rijpen op eikenhout. Maar met een hyperintense aria zoals die uit Erich Korngolds Die tote Stadt weet Kim nu al behoorlijk diep onder de huid te kruipen.

Koningin voor één nacht

Zuiver, afgetraind, aantrekkelijk: doorheen de wedstrijd maakten Kim en zijn gulle bariton een solide indruk; maar een parcours zonder hindernissen was het niet, met hier en daar een afzwaaier, werkpuntjes in dictie, en een beheerste uitvoeringsstijl die de motor van ons empathisch vermogen niet deed aanslaan. Die dreigde dan weer in het rood te gaan bij de met brons bekroonde Julia Muzychenko-Greenhalgh. Als enige kandidate van de ultieme finaleavond wist ze jury en publiek te overtuigen en het tot eremetaal te schoppen.

Haar tactiek? Iedereen doen vergeten dat je in een wedstrijd zit. Muzychenko-Greenhalgh speelde het klaar met een salvo aan applausaria’s uit Massenets Manon en een fragment uit Rimsky-Korsakovs sprookjesopera Snegúrochka, waarin sensualiteit en kwetsbaarheid een vreemd maar bloedmooi paar vormen. Toen had ze van de Henry Le Boeufzaal al haar eigen hall of fame gemaakt – geen fan die zich door stress-geïnduceerde intonatietroebelen uit het veld liet slaan. Genadeschot was Sempre libera, een van de superhits uit Verdi’s La traviata. De staande ovatie veegde de eindcadens - een hemelhoge uitsmijter - bijna van de kaart. En zo besloot het recital, dat was begonnen met een heikele struikelpartij, met een Bühne in lichterlaaie. En, luttele uren later, met een uitzinnig toegejuichte derde plaats.

De battle die een bubbel was

Collega-sopraan Carole-Anne Roussel viste – wat ons betreft onterecht – achter het net. Geen plaats tussen de eerste zes voor de Canadese, die nochtans de meest fijnzinnige vertolking van de avond neerzette. Dat ze niet zichzelf maar de muziek op het voorplan plaatst, noteerden we. En dat haar aria uit Stravinsky’s The rake’s progress een heerlijk luimige afsluiter is van dit concours: Mozart met de baard in de keel, de operamachine met een korreltje zand in het mechaniek.

In de battle tussen de mezzo’s slaagden noch Fleuranne Brockway (onder de indruk van de kolkende muziekarena?) noch een alweer boeiende Maria Warenberg erin de top van het klassement te bereiken. Eerlijk? Wij hadden het wel voor de rijzige Nederlandse, die er een sport van maakte om zoveel mogelijk karakterwissels door te voeren: van briesende furie over bibberige pruillip, en van welpje tot dominatrix kronkelde ze zich naar een ferme slotcadens. Winnaarsmateriaal, dachten wij.

Koningin Mathilde feliciteert de winnaar. Foto: belga

Alweer fout. Het was stemgenote Floriane Hasler, die op donderdag de inzet verhoogde door haar gloedvolle stemgeluid aan copieus vertellend vermogen te koppelen, die als vierde haar laureatenboeket in ontvangst mocht nemen. Collega Juliette Mey, first lady van het fiorituur, neemt de zesde plaats mee naar Toulouse. Daarmee landt ook de op één na jongste finalist binnen het selecte kransje van gerangschikte deelnemers. Inho Jeong, de publieksmennende grapjas die met zijn bewust bombastische bas een geheel eigen versie van muziektheater serveerde, ging Mey net vooraf in de eindrangschikking en bedankte voor zijn vijfde plek met een afstandsknuffel aan het publiek.

Dromerijen

En dan was er dat moment waarvan niemand nog verwacht had dat het zou komen. Allerminst Jasmin White zelf. De winnares van de tweede prijs leek even verbaasd als ieder ander die haar na de finaleronde van topfavoriete naar het lijstje ‘gesneuveld door stress’ zag duiken. In haar sensationele wedstrijdstart vond een vergevingsgezinde jury echter voldoende adelbrieven voor een totale rehabilitatie, tot vlakbij koning Kim.

Wie deze razend spannende competitie won, weten we nu. Maar wát er won, daar slapen we nog even over. Generositeit, schoonheid en hoop, aldus juryvoorzitter Bernard Foccroulle, zijn vandaag meer dan ooit broodnodig; en dus is het misschien de glorieuze belofte van de piepjonge Kim die de score in zijn voordeel deden uitdraaien. Zelf kon hij geen woord meer uitbrengen op het eerste laureatenzitje: supersterrenstatus op zak, nu nog werken aan dat rockers-cool.

Adblock test (Why?)

続きを読みます https://news.google.com/rss/articles/CBMiMWh0dHBzOi8vd3d3LnN0YW5kYWFyZC5iZS9jbnQvZG1mMjAyMzA2MDRfOTE3NjM4NjPSAQA?oc=5