Onze reporter neemt afscheid van 'ballonnenmeisje' Lara: “Ze kroop onder mijn vel, om er nooit meer weg te gaan” - Het Nieuwsblad

Ik zie het nog levendig voor mij. Lara komt als een enthousiaste wervelwind de woonkamer binnen gestuiterd. Sprankel in haar ogen, guitige glimlach en vooral: tonnen energie. Haar oudere broer Lars (6) en zus Liv (4) springen als aapjes om haar nek. Moeder Nele en vader Pieter kijken vertederd toe. Het is een aandoenlijk beeld. Het is daar dat ik als een blok val voor Lara. Bam, een pijltje recht in mijn veel te grote -en soms oh zo kleine- (moeder)hart. Lara is een vrolijke spring-in-'t-veld met een eigen willetje: ik zie een kloon van mijn eigen exemplaar dat ik thuis heb lopen. Ook twee jaar en een beetje, ook een meisje, ook ‘een felle’.

LEES OOK. ‘Prinses Lara’ (3) verliest strijd tegen leukemie: “Ze heeft gevochten als een leeuw”

Het is dan eind november en het gaat goed met Lara. Haar ouders hebben net hoopvol nieuws gekregen van de dokters: de bloedwaarden van hun kleine meid zien er tiptop uit en daarmee is ze goed op weg om te genezen. Dat mijn hart zo overloopt heeft daar uiteraard ook alles mee te maken. Er komen donsharen piepen op Lara’s kale bolletje en het slangetje -de katheter- waarlangs de chemo werd toegediend is weg. Vrij als een vogel. Terug thuis in haar warm nest. Ik word gelukkig van zoveel geluk, breekbaar, maar zo intens. Blij als een kind dat ik als misdaadverslaggever -doorgaans geconfronteerd met veel kommer en kwel- een hoopvol verhaal mag brengen. “Lara is terug thuis!”, wil ik net niet van de daken schreeuwen.

LEES OOK. Gezin krijgt ongelooflijke klap nu leukemie terug is bij Lara (3): “Terwijl ik zat te huilen, zei ze: ‘Mama, doe uw tranen weg’”

Kushandjes achter glas

Bij mijn eerste ontmoeting met Lara zeven maanden eerder zijn de slangetjes er wel. Ik kan haar enkel kusjes toewerpen van achter een glasraam in het ziekenhuis. Lara zit in isolatie. Soms gooit ze druk zoentjes terug, soms schudt ze eigenwijs van neen. Een peuter van twee, juist ja. De kleine Lara heeft dan nog maar net de diagnose van leukemie gekregen. De moeilijk te behandelen variant AML. Daar, op de afdeling kinderoncologie in het UZ van Gent, breekt mijn broze mamahart. Want hoe druk het ziekenhuisbed omrand met spijlen ook bezaaid ligt met knuffels en hoeveel posters van Camille er ook aan de muren kleven, kindjes en ziekenhuizen, het matcht niet. Het is tegen de natuur. Om van de loodzware chemokuren en ontelbare beenmergpuncties nog maar te zwijgen. “Soms zeggen Pieter en ik tegen elkaar: als we met Lara nu eens gewoon het ziekenhuis buitenwandelen en doen alsof er niets gebeurd is?”, vertelt Lara’s mama mij daar in het veel te kleine bezoekerskamertje. Het zegt veel, zo niet alles.

Mijn eerste ontmoeting met Lara in het ziekenhuis. — © carlo coppejans

Als ik het ziekenhuis die zaterdagmiddag buitenstap weet ik al: dit verhaal gaat me niet loslaten. Ik druk onmiddellijk op het ‘volgen’-knopje van het speciale Instagramaccount waarop de mama van Lara bijna dagelijks verslag uitbrengt. Sindsdien staat ‘prinses Lara’ gebeiteld in mijn favorieten. Ik ga meeleven en mee hopen. Ik houd de adem in bij elke nieuwe post, hopend op goed nieuws. Samen met de bijna 27.000 volgers. Hopen op het hoogste goed: genezing voor dat popje.

Klotemie

Twee Rondes van Vlaanderen op rij kleuren knalroze met wapperende ballonnen voor Lara, maar genezing komt er niet. Amper een maand na het hoopvolle nieuws van de dokters hervalt ze en de prognoses zijn niet goed. En toch, zoals de mama van Lara de afgelopen maanden zo vaak in haar berichten zei, blijf ik net als het gezin hopen op een mirakel. Omdat het moet, omdat het zo oneerlijk is en omdat 10 à 15 procent kans op genezing misschien die éne waterkans is. Dat mirakel, toch? Haar derde verjaardag viert Lara fier als een gieter en ook de communie van haar broer mist ze niet, maar afgelopen zondag verschijnt er een berichtje op Lara’s account dat eigenlijk niemand wil lezen. Het liefst had ik het willen weg swipen zoals singles een profiel op Tinder. Lara zou het niet halen. Bam. Haar lijfje is moe gestreden. De leukemiecellen geven haar geen kans en pakken al haar weerstand af. Klotemie, verdomme. “Donderdag om 21u45 heeft Lara haar grote strijd opgegeven en is ze overleden in onze armen. Ze heeft gevochten als een leeuw, maar krijgt nu de rust die ze verdient”, liet haar mama weten. Liefste prinses, ik ben zo dankbaar dat ik je mocht kennen, dat je me kushandjes toewierp, knuffels én high fives gaf. Doe daarboven eens een dansje op Camille, jij kan dat. Broer en zus dansen mee.

Adblock test (Why?)

続きを読みます https://news.google.com/rss/articles/CBMiMmh0dHBzOi8vd3d3Lm5pZXV3c2JsYWQuYmUvY250L2RtZjIwMjMwNjAzXzk0ODcwNDYz0gEA?oc=5