Rachel Zegler, die de rol van Sneeuwwitje zal vertolken in de remake van de Disney-klassieker, ligt onder vuur. De 22-jarige Amerikaanse actrice vertelt in een interview met filmblad Variety dat het sprookje een hedendaagse toets krijgt, zonder prins op het witte paard - een "stalker", volgens haar. Criticasters zijn boos dat aan het originele verhaal wordt gesleuteld. “Nochtans is het bijsturen van sprookjes iets van alle tijden”, nuanceert professor jeugdliteratuur Vanessa Joosen (UAntwerpen).
De liveaction remakes van Disney-tekenfilms gaan niet zonder slag of stoot. De commotie rond de zwarte Ariël in “De kleine zeemeermin” is amper verteerd, of een nieuwe controverse kondigt zich aan. Dit keer krijgt de nieuwe versie van “Sneeuwwitje en de zeven dwergen”, die in 2024 in de filmzalen te zien is, het te verduren.
Enkele dagen geleden lichtte actrice Rachel Zegler, die in de huid van Sneeuwwitje kruipt, een tipje van de sluier op in een interview met filmblad Variety. “De tekenfilm dateert uit 1937 en is dan ook danig verouderd als het aankomt op vrouwen in machtsrollen en de plaats van vrouwen in de maatschappij.” Daarom krijgt de heruitvoering volgens Zegler een hedendaagse toets.
“Sneeuwwitje wordt niet langer gered door de prins op het witte paard, en is ook niet bezig met het zoeken naar de liefde”, verklapt Zegler. “Want laten we eerlijk zijn: die prins was eigenlijk toch wel een stalker. In plaats daarvan droomt de prinses ervan een sterke leider te worden voor haar koninkrijk. Het gaat over de zoektocht naar zichzelf, en daarbij ontmoet ze gaandeweg geweldige figuren.”
Gruwelijke oudere versie
Niet iedereen is het met die modernisering eens. “Waarom de rol aannemen als je zo tegen het originele verhaal bent”, klinkt het intussen fel op sociale mediakanalen als TikTok en Twitter. En ook: “Er is niks mis mee om verliefd te willen worden of om thuis te willen blijven. Geen van deze dingen maken je minder waardevol”.
Morrelen aan jeugdherinneringen, het doet een boel mensen duidelijk iets. Toch is het niet zo gek dat sprookjes doorheen de tijd worden bijgestuurd. Dat zegt ook Vanessa Joosen, professor jeugdliteratuur aan de Universiteit van Antwerpen.
“Een originele versie is relatief als het op sprookjes aankomt, want ze stammen af uit een orale vertelcultuur. Van “Sneeuwwitje” hebben altijd verschillende versies bestaan. Ook de gebroeders Grimm, die in 1857 hun eerste versie neerpenden, veranderden hun verhaal achteraf meermaals. Aanvankelijk was bijvoorbeeld niet om de stiefmoeder de schurk van dienst, maar Sneeuwwitjes bloedeigen moeder.”
Disney schroomde in 1937 evenmin om een eigen twist aan de sage te geven. In de uitvoering van Jacob en Wilhelm Grimm waren er bijvoorbeeld niet één maar drie moordpogingen (ook een te strak korset en giftige kam passeerden de revue), kwam Sneeuwwitje bij bewustzijn nadat de prins haar kist had laten vallen en ze de giftige appel ophoestte, en stierf de boze stiefmoeder een gruwelijke dood nadat ze op het huwelijksfeest van Sneeuwwitje en de prins gedwongen werd te dansen op gloeiend hete schoenen. Niks van dat haalde de alom gekende tekenfilm.
Ouderwets
De kritiek op Disney is dan ook niet nieuw. “Eind jaren dertig al vonden mensen het jammer dat de griezelige Grimm-versie niet werd behouden voor de tekenfilm."
Tegelijkertijd krijgt de film al sinds jaar en dag commentaar op het vrouwbeeld dat erin wordt geschetst. "Sneeuwwitje poetst het huis van de dwergen, maakt eten voor hen klaar, gedraagt zich als een soort moederfiguur. Vele andere mensen zouden die verhaallijn anno 2023 dan weer te ouderwets vinden."
Die voorkeur voor zowel klassiek als vernieuwing merk je ook in de hedendaagse jeugdliteratuur. “Er worden nog steeds klassieke sprookjesboeken gemaakt, maar evengoed zie je tegenwoordig veel kinderboeken met vrouwelijke heldinnen die zich actief verzetten tegen de traditionele verwachtingen van sprookjes.”
0 件のコメント:
コメントを投稿