'Gij zijt toch die hoer van Radio 1, hè?' - De Standaard

‘Gij zijt toch die hoer van Radio 1, hè? Ik wacht u op aan de fitness en pak u zo hard in al uw gaten dat ge drie weken niet meer kunt spinnen.’ Dat kreeg Babette Moonen, eindredactrice bij Nieuwe feiten op Radio 1, te horen nadat ze op de nationale radio open over seks had gepraat. Bestaat er zoiets ‘inspanningsgeilheid’?, wou Moonen weten. Ze had gemerkt dat ze na het sporten steevast zin kreeg in seks. Een inspanningsfysiologe mocht uitleggen dat het normaal is dat seksueel verlangen toeneemt na een fysieke inspanning. Een krant pikte het item op.

Gevolg: een stortvloed aan berichten en verzoeken in de mailbox van Moonen - het ene al ongepaster dan het andere. In twaalf uur tijd kreeg ze er 300 Instagram-volgers bij en evenveel vriendschapsverzoeken op Facebook, ze ontving ook 80 privéberichten van onbekenden. Allemaal kwamen ze van mannen.

Moonen schreef haar woede en schaamte van zich af in een column op Charlie Magazine. ‘Hoe fout is het dat je als vrouw anno 2018 – bijna 2019 – er nog steeds niet voor uit kan komen dat je een seksueel wezen bent?’, schrijft Moonen. ‘Dat je je nadien opgejaagd, bedreigd en bang moet voelen? Dat je te horen krijgt dat je zelf gevraagd hebt om alle ranzigheid? Als een man eenzelfde statement had gemaakt, was dit onopgemerkt voorbijgegaan.’

Sletvrees

Sunny Bergman. rr

De Nederlandse reportagemaakster Sunny Bergman merkte al in 2013 op, in haar documentaire Sletvrees, dat de vrouwelijke seksualiteit vaak verward wordt met gewillig zijn. Vrouwen die seksueel actief zijn en daarvoor uitkomen, worden gezien als sletten, terwijl een openlijk seksueel actieve man daarvoor geprezen wordt – het is stoer om seksueel te scoren.

Intussen heeft de affaire-Weinstein en de beweging mannen en vrouwen meer bewust gemaakt van die seksistische scheeftrekking en van seksueel overschrijdend gedrag, zou je denken. Volgens Moonen blijven (sommige) mannen zelfs na #MeToo een gesprek over seks als een open invitatie voor meer zien. ‘We doen alsof seks de normaalste zaak van de wereld is. Alsof mannen en vrouwen in deze maatschappij daarin gelijkwaardig zijn. Vandaag heb ik het trieste bewijs gezien dat dat nog lang niet het geval is’, schrijft ze. ‘Laat het voor eens en voor altijd duidelijk zijn, beste mannen. Vrouwen hebben ook zin in seks. (...) Maar dat we seksuele wezens zijn, betekent nog niet dat jullie je mogen opdringen. Niet als we ons sexy kleden, niet als we over seks praten, niet als we aangeven dat sporten maakt dat we zin hebben in seks. Nooit. Niets geeft jullie het recht om te denken dat we ergens om vragen.’

Voor Heleen Debruyne klinkt het verhaal van Babette Moonen herkenbaar. Debruyne heeft het vaak over seks en relaties, als columnist bij Humo, als chef vrouwenzaken bij Van Gils & gasten en in Vuile lakens, haar podcast met Anaïs van Ertvelde. Daarbij heeft ze het ook geregeld over haar eigen seksleven. ‘Af en toe sturen mannen me foto’s van hun lul of doen ze seksuele voorstellen’, zegt ze. ‘Het is geen stortvloed zoals bij Babette, maar ik zie er, denk ik, minder toegankelijk uit dan zij. Ook praat ik niet alleen uit eigen ervaring over seks, maar betrek ik er altijd wetenschappelijk onderzoek bij.’

Net als bij Moonen komen alle vervelende reacties alleen van mannen. ‘Ik heb nog nooit een oneerbaar voorstel van een vrouw gekregen, hoewel ik er geen geheim van maak dat ik ook op vrouwen val.’

Traditionele rolpatronen

Heleen Debruyne. rr

Debruyne legt de oorzaak bij traditionele rolpatronen die doorwerken. ‘Verandering gaat traag’, zegt ze. ‘Na de seksuele revolutie hebben we niet echt grondig nagedacht hoe we met elkaar moeten omgaan. Er is seksuele vrijheid, maar er is nog geen seksuele etiquette. En dus vallen we terug op stereotiepe beelden van hoe een man of een vrouw zich zou moeten gedragen. De verandering kan alleen maar als er meer stemmen open over seks praten. Ik hoop dat Babette zich niet laat intimideren.’

‘Als je die mannen aanspreekt op hun vijandige reactie, schrikken ze meestal. Op seksuele voorstellen reageer ik nooit, maar ik heb ooit eens een beleefd mailtje teruggestuurd naar een man die me een arrogante trut noemde die de man wil verdrukken. Die man heeft zich toen geëxcuseerd. Het is alsof sommige mannen dan pas beseffen dat er achter die stem op de radio of die auteur van die column ook gewoon een mens zit.’

Ook Moonen laat, via mail, weten dat ze intussen ook veel steun heeft gekregen - én ook excuses van één man die haar eerst seksueel benaderd had. ‘Een aantal mannen gaf aan dat ze zich schaamden om man te zijn. Ook dat is intriest. Want dat zijn uiteraard niet de mannen die mij dit weekend met ranzige berichten en voorstellen hebben bestookt. Ik heb in mijn stuk ook expliciet verwezen naar het feit dat ook mannen moeten leven met een stereotiep imago. De reacties van mannen die zich schamen tonen aan dat er ook daar een probleem zit.’

Ze zal alvast niet plots op haar tong bijten. ‘Radio is een plek waar ik honderd procent mezelf kan zijn. Daarom hou ik zo van radio. En ik ben echt niet van plan om dit voorval dat te laten veranderen.’

Let's block ads! (Why?)

続きを読みます http://www.standaard.be/cnt/dmf20181217_04041559