Rosalía mikt volgens ons op werelddominantie. Alles had ze mee naar Vorst Nationaal – nou ja, weinig muzikanten, maar wel alle latin popgenres, verbluffende zang en dans, duidelijke ambitie. En charme heeft ze ook in overvloed.
Rosalía staat alleen op het podium, met een zwartkanten sleep van wel tien meter aan haar leren pak gehaakt, en schreeuwt ‘De plata’ uit. De flamenco wordt zo wild gespeeld, op zo’n kale akoestische gitaar, dat hij wel metal lijkt. Het resultaat is geweldig. Het is ook een kleine vingerwijzing naar eventuele criticasters in de zaal dat de Spaanse wel een behoorlijk stukje kan zingen.
Het was een van de beste momenten van haar optreden in Vorst Nationaal maandag, al was het niet het meest typische. Dat waren de nummers waarin Rosalía haar booty schudde op pompende reggaeton, of vraag en antwoord zong met de chicas in de zaal – het optreden was ook een vervroegde nieuwjaarsfuif voor alle Spaanstaligen van het land. Flamenco is daar maar een deeltje van. Op Motomami, onze plaat van het jaar, serveert ze een lekker vette mengelmoes van reggaeton, punk, ballads en flamenco. Op het podium werd die vertaald in een even ambitieuze mix van hedendaagse westerse dans, een snuif manga en kostuums die zowel sportswear zijn als superheldenoutfits.
Even bijschminken
Op Rock Werchter 2019 vielen er nog gaten tussen haar nummers, alsof we naar losse video’s zaten te kijken. Anno 2022 is een optreden van Rosalía een meedogenloze tsunami met maar een paar gimmicks – Rosalía die zich tijdens ‘Diablo’ op het podium laat bijschminken, medleys, en veel te korte versies van goede nummers, zoals ‘Chicken teriyaki’. De show lonkt al naar festivalweiden, en kijk: Rosalía staat op Rock Werchter 2023.
Ze deed het zonder muzikanten, behalve dan Llorenç Barcelo op piano in ‘Sakura’, het voorlaatste nummer. De rest stond op tape, zelfs de handclaps in de medley van de flamenconummers ‘De aqui no sales’ en ‘Bulerías’. Is dat valsspelen? Misschien is het beter dan Aldi-versies van die vernuftige synths en samples te spelen op klassieke instrumenten, een euvel dat veel popshows tegenwoordig nekt. Alleen, een paar keer een goede drummer, of zo’n uitgelaten batterij Braziliaanse percussionisten, dat was mooi geweest.
Smeltende mannen
Maar Rosalía kirt en croont even makkelijk als ze uithaalt, dus waren er vocale hoogtepunten zat. Het opzwepende ‘Linda’. De aangrijpende en intrigerende electro-flamenco van ‘Malamente’. ‘Hentai’, het grappigste en sensueelste nummer van Motomami, dat ze aan de piano bracht – van de mannen voor me bleef achteraf enkel een plasje over. En de pure emotie van ‘G3 N15’ – lees: Genis, haar neefje van elf. In een zaal met fans die uit Costa Rica of Chili komen, vertelde ze hoe ze haar familie miste toen ze tijdens de pandemie vastzat in de Verenigde Staten. Hier en daar pinkte iemand een traantje weg.
Dit was wel degelijk een concert, met een enscenering die recht uit het theater kwam. Eerst en vooral omdat Rosalía acht à tien dansers meenam, die in ‘Bulerías’ experimentele dans mengden met flamenco; het wildste beeld van de avond was de menselijke motorfiets die ze vormden, zodat de zangeres op hun rug kon rijden.
Selfies
Van het enorme podium gebruikten ze bijna alleen het middelste deel, letterlijk in intieme kring. Een cameraman liep tussen de dansers, achter of vlak voor de zangeres – en soms dus in de weg voor het publiek. Het leverde haar in Spanje de smalende commentaar op dat ze een ‘selfieconcert’ gaf, maar de schermen naast het podium leken niet toevallig op grote gsm’s: dit was een concert voor fans die met sociale media zijn opgegroeid. Als Rosalía in het publiek sprong, sprong de cameraman mee. Kantelde de camera? Dan kantelde hij maar.
Tijdens ‘Malamente’ werd duidelijk hoezeer dit vrolijke amateurisme óók maar een truc was om het concert intiemer en kleinschaliger te laten lijken. Opeens hing de camera aan het plafond voor prachtige beelden van de dansers die rond Rosalía cirkelden.
Veel ingrediënten, veel ambitie, maar Rosalía slaagde in haar opzet. Het was ook, om het met ‘Hentai’ te zeggen, ‘so, so good’.
Rosalía, gezien in Vorst Nationaal, maandag 12 december
続きを読みます https://news.google.com/__i/rss/rd/articles/CBMiMWh0dHBzOi8vd3d3LnN0YW5kYWFyZC5iZS9jbnQvZG1mMjAyMjEyMTNfOTIxNDE3NjbSAQA?oc=5
0 件のコメント:
コメントを投稿