RecensieRed Hot Chili Peppers
Voor het tweede jaar op rij waren de Red Hot Chili Peppers onbetwiste headliner op Rock Werchter, voor het tweede jaar op rij werd drummer Chad Smith daags voordien gespot met een Brusselse pint in zijn handen, voor het tweede jaar op rij zag ik volwassen mannen complexloos huilen bij alleen maar de gedáchte aan nog zo’n melancholische, in elke geheugenbaan gegrifte strofe van ‘Under the Bridge’. Waren Flea en co. ooit al strakker, krolser, béter?
Dankzij de Peppers wist ik op mijn 12de al hoe het moest voelen om over de Hollywood Hills te turen, hoe de lucht geurde bij Venice Beach, dat het wat moest zijn om je cabriolet onder het ongenadige LA-zonlicht te parkeren en een meisje te kussen. Californication! Alleen: toen ik hen live zag - mijn eerste concert ooit, in 2001 - was dat een desillusie ter grootte van Hollywood Boulevard: een monument in verval, en Anthony Kiedis kon niet zingen. Ik heb ze sindsdien nog een paar keer gezien, maar nooit konden ze tippen aan vroeger, aan het beeld van wulpse zomers dat ze altijd hadden opgeroepen. Tot nu! In de eerste noten hoorde je al: déze keer wordt anders.
Hoogtepunten na luttele seconden? Meer dan genoeg ervaring mee. Op de donkere Main Stage sloegen de Peppers één voor één hun instrumenten aan: wham, Chad Smith, ping, John Frusciante, bomp, Flea! Ze wierpen ons meteen borrelende psychedelica en lieve funk toe. Met hun drieën jamden ze minutenlang naar Saturnus en terug. En dán - boem, komeetinslag! - begon de glorieuze riff van ‘Can’t Stop’. ‘Can’t Stop’, wat een song! Vonden ze zelf ook. Bobbleheads die in de auto over kasseiwegen denderen, bewegen minder enthousiast met hun knikker dan Flea. Toen eindelijk Kiedis opkwam - 60 inmiddels, maar nog steeds op zijn gemak in een groen visnethemdje - haalde hij zelfs zijn noten en voelde je aan de trilling in de grassprietjes onder je voeten: er staat hier écht iets te gebeuren!
Een nette taakverdeling bij de Peppers, ieder zijn gloriemomentje. ‘The Zephyr Song’ werd versierd met een beeldige Frusciante-solo, ‘Dani California’ werd gestut door knallende salvo’s van Chad Smith, ‘Parallel Universe’ werd gróótser dankzij die losgeslagen Flea-riedel. Wanneer het nodig was, knielden ze om elkaar een zetje te geven. De Red Hot Chili Peppers zijn, wil ik maar zeggen, voor het eerst in twintig jaar weer een bánd.
Volg het festivalnieuws en al onze recensies van Rock Werchter in onze liveblog.
Werd ook duidelijk in Werchter: de leider van die band is niet Kiedis, maar Flea. De man die praat met het publiek, in de spotlight staat, de melodieën en de sound bepaalt. Bij de Peppers is de bassist eigenlijk de gitarist. Frusciante van zijn kant is dan weer de katalysator die de rest beter uit de verf doet komen. Zijn backing vocals zijn het glazuur, de chocolade én de marshmallows op een droge donut. Samen plukten ze deze tour al uit al hun platen, wisselden ze elke avond naar believen van setlist. Neem nu het door Frusciante solo gezongen ‘Tiny Dancer’ van Elton John: het moet minstens tien jaar geleden zijn dat hij díé nog eens uit zijn binnenzak haalde.
Eenzaam puntje van kritiek? Voor een setlist van 17 nummers zat er nét iets te veel nieuw materiaal bij. ‘Tippa My Tongue’ en ‘Black Summer’? Prima! Maar zou ik wel ‘Aquatic Mouth Dance’, ‘The Drummer’ en ‘Soul to Squeeze’ (uit 2003, maar alla) mogen inwisselen voor pakweg ‘Around the World’, ‘Suck My Kiss’ en ‘Scar Tissue’? En mag ik dan meteen ook de broodkruimels op mijn bord inruilen voor een zevengangenmenuutje of twee in het Hof van Cleve?
Hoe langer het duurde, hoe meer trek de Peppers leken te hebben. Flea en Frusciante zochten elkaar steeds vaker op, brachten de koppen bij elkaar, macrameeden samen prachtige, breed uitwaaierende intro-jams bij geweldige versies van pakweg ‘Californication’ en ‘By the Way’. ‘Give It Away’ was een machtige afsluiter. Maar de emotie, het kippenvel, de herinneringen, díé kwamen allemaal naar boven bij ‘Under the Bridge’, met Frusciante op zijn versleten tweedehands gitaartje. Wie het nummer ooit beu is geraakt, mocht het hier herontdekken: opnieuw verliefd worden op een lief dat al dertig jaar ‘r pantoffels laat rondslingeren. En opgelucht ademhalen dat dat kán.
Ik geloof weer in geparkeerde cabriolets, in de zwoele lucht van Venice Beach, in Californië, in LA, in de zomer, in de belofte van vier jonge idioten met een witte sok rond hun lul. Ik geloof weer in die mooie band, de Peppers.
0 件のコメント:
コメントを投稿