'Je kunt stellen dat muziek mijn allereerste taal was': Tom Pintens (1974-2023) was alomtegenwoordig in de Belpop - De Morgen - Crune Blogs

Latest

2023年8月5日土曜日

'Je kunt stellen dat muziek mijn allereerste taal was': Tom Pintens (1974-2023) was alomtegenwoordig in de Belpop - De Morgen

PostuumTom Pintens

Muzikant Tom Pintens overleed aan een ongeneeselijke kanker.  Beeld ID/ Fred Debrock
Muzikant Tom Pintens overleed aan een ongeneeselijke kanker.Beeld ID/ Fred Debrock

Muzikant Tom Pintens is op 49-jarige leeftijd overleden. Dat bevestigt zijn familie aan VRT. De muzikant die naam maakte bij Zita Swoon, Het Zesde Metaal en Flowers For Breakfast leed al enige tijd aan darmkanker. ‘Heel wat muziek moet gewoon uit mijn systeem.’

“Ik wil dit niet verzwijgen, want ziek zijn mag geen taboe zijn.” Dat zei Tom Pintens zo’n anderhalve maand geleden in een interview met De Standaard. In 2022 was darmkanker bij hem vastgesteld, met uitzaaiingen in de lever en de longen. Later kreeg hij het verdict dat er geen uitzicht was op herstel. Zijn laatste muzikale wapenfeiten speelde hij begin juni in, als producer van een nieuw album van Het Zesde Metaal. “Er waren toen mensen die echt bezorgd waren dat ik niet meer terug zou komen, want ik had dagenlang in mijn bed gelegen”, vertelde hij nog in dat gesprek. “Maar ik heb er veel deugd van gehad, ik ben energieker teruggekomen. Muziek is even heilzaam voor mij als medicatie”, zei hij nog. En: “Het wordt een héél goeie plaat.”

Het Zesde Metaal, de West-Vlaamse groep rond Wannes Cappelle, is de band waarvoor Pintens de laatste jaren het vaakst de gitaar omgordde of de toetsen beroerde, maar de Antwerpenaar was alomtegenwoordig in de Belpop van de laatste drie decennia. Zijn dromerige allure – zachte glimlach en warme ogen onder een ontplofte bos krullen – deden misschien vermoeden dat hij liever met zijn hoofd in de wolken leefde, maar Pintens werd gedreven door een grote arbeidsethiek.

Aan zo’n vijftig acts verbond hij ooit zijn naam, nu eens als toetsenist en gitarist, dan weer als componist of producer. Er was A Beatband, en het daaruit volgende Zita Swoon, er was Flowers For Breakfast – bands die hij mee bestuurde. Maar net zo goed was hij een mentor en huurling voor Tamino toen die zijn eerste grote stappen in de muziekwereld zette. Hij was een briljante sparringpartner voor Luc De Vos in het muziektheaterstuk Kaatje is verdronken, maar ook Dez Mona, Axelle Red, Kapitein Winokio en Think of One konden rekenen op zijn hand-en-spandiensten. Voor mooi meanderende melodieën en gouden harmonieën kon je altijd op Tom Pintens bouwen.

Schipperend oeuvre

Een muzikale alleskunner, dus: op zijn Nederlandstalige solodebuut uit 2007 speelde hij alle instrumenten zelf in. Alleen het teksten schrijven, dat liet hij over aan zijn toenmalige partner, singer-songwriter Ellen Schoenaerts, met wie hij een 16-jarige zoon heeft. “Omdat ik zelf veel te lui en te traag ben voor tekstschrijven”, vertelde hij later aan het online muziekblad Kindamuzik. “Ik ben veel beter in muziek schrijven, je kunt wel stellen dat dat eigenlijk mijn allereerste taal was.”

Het was een taal die hij ontwikkelde aan het conservatorium, en nadien in de repetitieruimtes van A Beatband en Flowers For Breakfast, de band die hij oprichtte met actrice en zangeres Tine Reymer. De titel van hun debuutplaat uit 1996, Baron Samedi Conducts the Onion Philharmonique, liet meteen verstaan dat Pintens hield van onvoorspelbaarheid, van buiten de lijntjes kleuren. Het verklaart ook waarom het zo goed klikte met Stef Kamil Carlens: Pintens speelde met hem in A Beatband, dat later Moondog Jr. Werd, en nog later Zita Swoon.

Zijn oeuvre schippert, met Pintens als een ervaren kapitein. Tussen het podium en de (thuis)studio – in Pintens Palace leek de inspiratie zelden zoek. Tussen talen: van het wereldse Engels van Zita Swoon tot de snuifjes Frans in songs als ‘Vieux Dieux’ van Flowers For Breakfast, van het volmaakte Nederlands van Roosbeef tot het vloeiende West-Vlaams van Het Zesde Metaal. Tussen genres: met Think of One maakte hij wereldmuziek, met Roosbeef kamerpop, en in de meeste van zijn projecten was hij niet te beroerd om elfendertig stijlen in de mixer te gooien. Pintens was niet het type muzikant dat zich een vakje liet duwen, niet het type artiest dat zich andermans regels laat opleggen. “Heel wat muziek moet gewoon uit mijn systeem”, vertrouwde hij ons ooit toe. Muziek maken was ook vooral muziek spélen voor hem.

Plicht om te genieten

Dat deed hij ook onder zijn eigen naam. Met de Engelstalige rock van 2000Monkeys trok Pintens voor het eerst de jas van frontman aan, maar het bleef bij één titelloze debuutplaat. Daarna stripte hij alles wat hij overbodig vond en maakte hij drie soloplaten, waarvan Winter maakt ons vrolijk (2009) het meeste succes had. Met dank aan de radiohit ‘In Charleroi’: “De straten zijn wat grijs, in Charleroi / Maar de dagen zijn er goed, in Charleroi.” Wie zijn plaat Winter maakt ons vrolijk noemt, heeft een geweldig talent om licht te zien in de duisternis.

Zie ook: het geweldige ‘Naar de wuppe’, van Het Zesde Metaal, het West-Vlaamse collectief waarbij de Antwerpenaar zich in 2012 aansloot, om zijn geliefde rol weer op te nemen: die van muzikale rechterhand, om vanuit de schaduw de arrangementen in te kleuren met pianomotiefjes, gitaarpartijen of zanglijntjes. Hertaald naar Algemeen Nederlands zingt Het Zesde Metaal in ‘Naar de wuppe’: “Het is onze plicht om te genieten / Voor de tijd dat het hier nog duurt / Voordat we ons laatste kruit verschieten / Het onvermijdelijke is gebeurd.”

In de mate dat het kon, heeft Pintens sinds zijn diagnose er alles aan gedaan om volgens dat adagium te blijven leven. “Ik wil geen statistieken over hoe lang ik nog kan leven”, zei hij in De Standaard. Het was moeilijk, dat wel – daar wond hij geen doekjes om. Maar: “Zolang het voor mij en mijn omgeving comfortabel is, wil ik door doen.” Er is die laatste plaat van Het Zesde Metaal, maar er waren ook plannen om een album uit te brengen onder de naam Elders, samen met actrice Laurence Roothooft, zijn partner met wie hij een 8-jarige zoon heeft.

Op Rock Werchter droeg Tamino zijn hit ‘Habibi’ op aan de ongeneeslijk zieke muzikant. “Wij en duizenden andere verloren zielen stonden er als verlamd bij”, schreef onze recensent. “Probeerde Tamino in dat prachtige lied het noodlot aan flarden te croonen? ‘Now don’t leave it there, just give it a chance / If only I’d forget you after one last dance / But you’re everywhere, yes you are / In every melody and in every little scar / Ah yes you are, you are.’

Adblock test (Why?)

続きを読みます https://news.google.com/rss/articles/CBMilQFodHRwczovL3d3dy5kZW1vcmdlbi5iZS9uaWV1d3MvamUta3VudC1zdGVsbGVuLWRhdC1tdXppZWstbWlqbi1hbGxlcmVlcnN0ZS10YWFsLXdhcy10b20tcGludGVucy0xOTc0LTIwMjMtd2FzLWFsb210ZWdlbndvb3JkaWctaW4tZGUtYmVscG9wfmI5MWZkNzgzL9IBAA?oc=5

0 件のコメント:

コメントを投稿