AchtergrondHeartstopper
De populaire Netflix-reeks Heartstopper lanceert een tweede seizoen en verkent daarin nieuw terrein. De adaptatie van de webcomic over de relatie tussen twee tienerjongens blijft romantisch, maar schuwt de rauwe delen van de werkelijkheid steeds minder. Het resultaat is een pleidooi voor tederheid dat verrast en ontroert.
“Een jongen ontmoet een jongen.” De juryprijs voor meest originele motto gaat aan Heartstopper voorbij, maar bij de publicatie van de webcomic in 2016 weet de Britse schrijfster Alice Oseman dat ze goud in handen heeft. De reeks is namelijk een spin-off van haar eerdere graphic novel Solitaire, waarin ze de verhaallijnen van twee publiekslievelingen uitdiept.
Heartstopper volgt zo het verhaal van de 15-jarige introvert Charlie, die na enkele moeilijke jaren gevoelens krijgt voor de populaire rugbyspeler Nick. Hoewel de aantrekkingskracht tussen de twee jongens groot is, moeten ze hun seksualiteit nog definiëren en de puberteit doorworstelen. Het is een ingewikkelde en vaak vertederende zoektocht waarin ze bijgestaan worden door enkele nauwe vrienden.
Op narratief vlak gebeurt er weinig: de plotontwikkelingen van een seizoen passen op een bierviltje, maar dat is net het punt. Oseman creëert Heartstopper net uit frustratie omdat er weinig verhalen voor en door jonge queer personen zijn. Haar publiek moet even makkelijk kunnen wegdromen als heteroseksuele tieners bij romantische boeken als The Fault in Our Stars doen. Het is een strategie die aanslaat: online krijgt de reeks een enorme achterban en van de papieren bundelingen zijn sindsdien al 8 miljoen exemplaren verkocht.
Het succes van de boeken blijft ook in Hollywood niet onopgemerkt. Netflix vraagt Oseman om een televisieadaptatie te schrijven en wanneer het eerste seizoen van Heartstopper in 2022 uitkomt, reageren zowel fans als critici enthousiast. De scenario’s vinden een balans tussen scherp en schattig, en de cast die voornamelijk uit queer personen bestaat, vindt manieren om de romantiek geloofwaardig te brengen. De pastelkleurige wereld waarin getekende herfstbladeren over het scherm vliegen, is bovendien nét realistisch genoeg om niet ergerlijk te worden.
Vanuit zakelijk perspectief is het begrijpelijk dat Netflix door de hoge kijkcijfers snel een tweede seizoen bestelt, maar verhaaltechnisch is het niet vanzelfsprekend om een boeiend vervolg aan Heartstopper te breien. Na een complexe zoektocht geven Nick (Kit Connor) en Charlie (Joe Locke) aan het eind van de eerste reeks hun gevoelens voor elkaar toe.
De scène waarin Nick zijn moeder (Olivia Colman) over zijn seksuele geaardheid vertelt, voelt daarbij aan als een mooie apotheose. Een kalverliefde is meestal op haar best wanneer ze net tot uiting komt: de pijnlijke realisatie dat het initiële ideaalbeeld niet volledig klopt, is minder bruikbaar in een romantische televisieserie.
Het gemak waarmee Heartstopper bij het begin van het nieuwe seizoen extra bestaansredenen vindt, is dan ook opmerkelijk. Een belangrijke sterkte ligt daarbij in de affiniteit die scenarist Oseman met queer thema’s heeft. Zo draait een belangrijk deel van de acht afleveringen over de moeilijkheden van Nick om zich te outen.
“Het idee leeft dat je je vrienden en familie het meteen moet vertellen als je niet heteroseksueel bent, alsof je het hen verschuldigd bent”, zegt een van de personages in de derde aflevering. De druk is groot, zeker voor wie verliefd wordt, en de serie toont goed dat uit de kast komen geen eenmalig gebeuren is waarvoor je vijf minuten gaat zitten. Het is een levenslang proces dat zich telkens herhaalt wanneer queer personen nieuwe mensen leren kennen.
Dat inzicht wordt echter niet op een verstikkende manier gebracht. Het zit verscholen tussen dromerige scènes over picknicks, examens en een idyllische schooltrip naar Parijs. Daarbij is vooral pakkend hoe de personages manieren vinden om zich kwetsbaar op te stellen en elkaar te steunen: Heartstopper werkt nog het best wanneer het zijn (voornamelijk jonge) publiek toont dat praten werkt. Nick en Charlie leren namelijk dat liefde niet alles kan oplossen: de littekens van vroeger pestgedrag wegen nog zwaar door en nieuwe problematieken zoals een eetstoornis steken de kop op.
Het aanbod aan series over lgtbq+-jongeren is de afgelopen jaren aardig uitgebreid, al heeft Heartstopper nog een belangrijke troef tegenover ‘concurrenten’ als Young Royals of Love, Victor. De reeks deinst er namelijk niet voor terug om het brede scala aan queer identiteiten te ontdekken.
Naast de holebi’s zijn er zo ook aromantische en trans personages. Wat dat laatste betreft, grijpt vooral de verhaallijn van de jonge Elle bij de keel. Zij is net van de jongensschool naar de meisjesafdeling overgebracht en onderzoekt welke impact dat heeft op haar vroegere vriendschappen. Haar zoektocht naar liefde is niet evident, maar wordt wel op een eerlijke manier gebracht.
Het tweede seizoen van Heartstopper verrast met een iets donkerdere toon, maar blijft ondertussen wel trouw aan zijn romantische roots. De manier waarop de makers verhalen over broeierige kalverliefde aangrijpen om inzicht te bieden in wat het betekent om jong en queer te zijn, is bijzonder efficiënt. Oudere kijkers kunnen zich soms storen aan enkele onuitgewerkte en karikaturale nevenpersonages, maar het is moeilijk om aan Heartstopper te weerstaan.
0 件のコメント:
コメントを投稿