Ouders horen hun kind te zien opgroeien. Meestal is dat het geval, maar niet altijd. Nona Van Braeckel van Studio Brussel verloor op 16-jarige leeftijd haar papa. Nu, zes jaar later, heeft ze een heel verwerkingstraject achter de rug en praat erover met lotgenoten in de Studio Brussel-podcast "Na de rouwstoet". "Je kan een persoon nooit genoeg zeggen dat je ze graag ziet."
Als tiener gebeuren er zo veel dingen die een impact hebben op je ontwikkeling. Maar wanneer je als 16-jarige een ouder verliest, verandert je leven pas echt. Dat heeft Nona Van Braeckel van Studio Brussel zelf meer dan 6 jaar geleden moeten ervaren.
"Enkele maanden geleden kreeg papa veel maagpijn. De dokters wisten lang niet wat er aan de hand was, maar na een hele periode zoeken, kwamen ze erachter dat hij kanker had. Met veel uitzaaiingen", zo deelt Nona zes jaar geleden met haar volgers op YouTube. "We dachten heel lang dat het goed zou komen. Na de chemo zou het beter gaan, maar het werd maar niet beter."
Iedereen zijn leven gaat door, maar mijn wereld staat nu pas echt stil
Na een korte periode in het ziekenhuis - waar Nona samen met haar broer haar papa elke dag na school gingen bezoeken – was hij op een dag heel onrustig. "Die laatste autorit naar het ziekenhuis was mentaal de langste rit van mijn leven. Toen we aankwamen nam mama ons eerst niet mee naar papa, maar vertelde ze dat papa was overleden."
"Ik weet niet hoe ik dat moest verwerken, mijn wereld stortte in", blikt Nona terug. "Ik kon me niet inbeelden dat hij weg was. Ik was mijn papa kwijt, voor altijd..."
Van getuigenis op YouTube tot podcast met lotgenoten
Na haar video's op YouTube over het onderwerp, merkte ze dat lotgenoten een grote hulp waren in haar verwerkingsproces. Dat zette haar aan het denken. "Ik wilde tips geven en samen naar een manier zoeken hoe je de pijn toch wat kon verlichten." Daarom doet ze nu - samen met enkele lotgenoten - haar verhaal in de Studio Brussel-podcast "Na de rouwstoet", te beluisteren op VRT MAX.
Daar focust ze op de verschillende facetten van rouwen. Want meer dan zes jaar na het overlijden van haar vader, weet ze dat rouwen nooit zal stoppen, maar wel oneindig veel vormen heeft. De titels van de afleveringen weerspiegelen dat perfect. Van het moment dat haar moeder zegt "Nona, papa is er niet meer", naar "De rouwstoet", tot "Na de rouwstoet" en in "Het nieuwe normaal" zitten momenten van rouwen.
Nona praat over het proces met Titziana, Juliette, Jonas en Selcan, die ook een ouder zijn verloren door gezondheidsredenen. Maar ook Kelly komt aan het woord, die haar vader verloor door zelfdoding. "Niet iedereen gaat op dezelfde manier om met verdriet, maar de ander erkennen, is zo belangrijk."
Over hoe rouwen went, maar nooit verdwijnt
De podcast belicht de verschillende momenten in een verwerkingsproces. Starten doet het bij het moment dat je denkt dat iedereen onsterfelijk is, tot je plots dat idee moet bijstellen en je bewust moet worden dat het leven niet oneindig is. Het gaat over laatste gesprekken, maar ook over onaangekondigd afscheid.
In de tweede aflevering vertellen Nona en haar gesprekspartners over hoe je op automatische piloot leeft in de periode na het overlijden van een ouder. Kleding kiezen voor de begrafenis, liedjes zoeken, brieven uitsturen...: het rouwen komt op de laatste plaats. Tot je na de begrafenis plots beseft: "Iedereen zijn leven gaat door, maar mijn wereld staat nu pas echt stil."
Toch leren ze in de periode na het overlijden om om te gaan met het verdriet. "De pijn komt in golven. Bij het begin zijn het heel hoge golven en volgen ze snel na elkaar, maar dat neemt af." Een hulp daarbij is spreken met lotgenoten, zodat er perspectief is. Ook muziek is een helende factor. "Ik heb heel veel gehad aan mijn dagboek. Ik schrijf er echte brieven in, gericht naar papa", vertelt Nona in de derde aflevering.
In de laatste aflevering volgt acceptatie, maar niet volledig. "Zo zullen geluksmomenten nooit meer hetzelfde zijn, want er is altijd een wolkje dat boven dat geluk zal hangen, maar dat is oké", zegt Juliette. Vooral de mijlpalen die nog volgen in de levens van Nona en haar gesprekspartners, zullen nog voor moeilijkheden zorgen, zo voorspellen ze zelf.
"Omarm al je gevoelens"
Als je de podcast beluistert, hoopt Nona dat je drie dingen kan onthouden. "Spreek over je gevoelens, schrijf ze op, luister naar muziek... maar vooral: omarm al je gevoelens. Ook wil ik dat anderen hun hand uitreiken en interesse tonen. Want ook al is de rouwstoet voorbij, je moet de personen blijven tonen dat ze niet alleen zijn."
"Maar vooral: zeg tegen je ouders of vrienden of familie voldoende dat je ze graag ziet. Daar kan je nooit spijt van hebben", is een laatste hartverwarmende boodschap die ze meegeeft in de Studio Brussel-podcast "Na de rouwstoet".
0 件のコメント:
コメントを投稿