Er was vooraf al enige heisa over de documentaire ‘Leaving Neverland’, waarin twee mannen getuigen hoe ze als kind werden misbruikt door Michael Jackson. Nu ze dit weekend in première is gegaan, is de storm pas echt losgebroken. ‘Het publiek was in shock.’
Niets dan asgrauwe gezichten in de zaal, vrijdagavond op het Amerikaanse Sundance Festival, na de vier uur durende documentaire Leaving Neverland. Pas toen regisseur Dan Reed zelf de zaal betrad, in het ...
Niets dan asgrauwe gezichten in de zaal, vrijdagavond op het Amerikaanse Sundance Festival, na de vier uur durende documentaire Leaving Neverland. Pas toen regisseur Dan Reed zelf de zaal betrad, in het gezelschap van Wade Robson en James Safechuck, leken mensen van de eerste shock te bekomen en steeg er een warm applaus op, dat de drie heren zichtbaar deugd deed. Vooral Robson en Safechuck dan, want zij hebben voor Leaving Neverland alle schaamte en schuldgevoel overwonnen en voor de camera van Reed uitgebreid verteld over een traumatische periode uit hun leven: ze werden als kind jarenlang seksueel misbruikt door Michael Jackson.
Amerikaanse en Britse recensenten die de documentaire zagen, twijfelen geen moment aan de waarachtigheid van de verhalen. ‘Na twee minuten in de film besef je al dat de erfenis van Michael Jackson nooit meer dezelfde zal zijn’, schrijft Benjamin Lee in The Guardian. ‘Verscheurend krachtige en overtuigende getuigenissen’, vindt Owen Gleiberman in Variety. ‘Na de misselijkmakende verhalen in deze documentaire is er geen ruimte meer voor gerede twijfel’, schrijft David Ehrlich op IndieWire. ‘Er is geen ruimte meer voor welke twijfel dan ook.’
Als er voorheen wél twijfel was over de pedoseksuele praktijken van Michael Jackson, dan kwam dat, paradoxaal genoeg, deels door Robson en Safechuck zelf. Zij hebben in de jaren 90 à decharge getuigd op het proces tegen Jackson, aangespannen door de ouders van Jordan Chandler. Ze verklaarden allebei onder ede dat hij hen nooit iets had aangedaan. Jackson trof een minnelijke schikking met de vader van Jordan (die, merkwaardig, zelfmoord pleegde vier maanden na de dood van Jackson in 2009). ‘Ik wil nu even luid de waarheid verkondigen als ik toen heb gelogen’, zo reageert Safechuck daarop. ‘We doen dit alleen om andere slachtoffers van Jackson en andere kinderlokkers een hart onder de riem te steken. We zijn niet uit op schadevergoeding of geld, we zijn ook niet betaald om aan deze documentaire mee te werken.’
Parallelle verhalen
De verhalen van Robson en Safechuck, nu allebei rond de veertig, lopen merkwaardig parallel. Allebei leerden ze Jackson in de jaren 80 als kind kennen via de showbusiness. Robson won op zijn vijfde een Australische Jackson-imitatiewedstrijd voor kinderen, met als beloning: een ontmoeting met de ster zelf, toen op tournee door het land. Safechuck was een kindacteur die op zijn tiende een rolletje wist te versieren in een reclamespot voor Pepsi met Michael Jackson. Hij ontmoette de King of Pop op de set. Allebei kregen ze bovengemiddeld veel aandacht van Jackson: hij kwam bij de jongens thuis op bezoek, nodigde hen samen met hun ouders uit mee op tournee te gaan. Eerst sliepen ze op hotel bij hun moeder op de kamer, later bij Michael zelf. Eerst kregen de moeders nog belendende hotelkamers toegewezen, later werden ze naar andere verdieping verwezen. Toen Jackson zijn ranch annex pretpark Neverland had laten bouwen in de heuvels van Californië, mochten de jongens ook daar gaan logeren. Eerst met hun moeder, later zonder.
Welke moeder laat zoiets gebeuren, vraagt een mens zich af. Beide moeders vertellen het zelf in Leaving Neverland, zonder al te veel excuses voor zichzelf te zoeken. Ze waren helemaal starstruck, ze wilden hun zoontjes alle kansen gunnen op een carrière in de showbizz, ze konden nooit geloven dat de grootste artiest op de planeet, wat Jackson toen was, tot zoiets in staat was. En: de kinderen lieten nooit blijken dat er ook maar iets aan de hand was.
Gewiekste manipulator
Er was wel degelijk iets aan de hand. Achter de gesloten deuren van de hotelkamers en de talloze (vaak geheime) slaapkamers in Neverland vonden onnoemlijke dingen plaats, die in Leaving Neverland toch benoemd worden. Zo gedetailleerd dat het naar verluidt ondraaglijk wordt. Robson was zeven toen het misbruik begon, Safechuck tien. Het begon met knuffelen, het ging van samen masturberen op harde porno naar orale seks en uiteindelijk anale penetratie. Beide mannen vertellen dat ze zich op het moment zelf eigenlijk niet misbruikt voelden: ze hielden ‘zielsveel’ van Michael, ze zouden ‘alles voor hem hebben gedaan’. Dus ook, zoals Safechuck vertelt, ‘voor hem bukken en mijn billen van elkaar trekken terwijl Michael achter me stond te masturberen’.
Bovendien was Jackson, zoals veel pederasten, een gewiekste manipulator. Hij gaf de jongens cadeautjes in ruil voor seks. Hij maakte hen wijs dat zij, net als hij, voor de rest van hun leven de gevangenis in zouden belanden als het uitkwam. Hij probeerde ze te overtuigen dat hun moeders slechte vrouwen waren, ‘even onbetrouwbaar als alle andere vrouwen’.
De conclusie, bij iedereen die Leaving Neverland al heeft gezien: Michael Jackson was een monster dat de levens van minstens twee en wellicht veel meer jongens en hun ouders heeft verwoest. Robson en Safechuck zijn nu jonge vaders van rond de veertig, maar ze kampen allebei met depressies en slapeloosheid.
Toch stond op het Sundance Festival een groepje diehard fans actie te voeren tegen de documentaire, en op sociale media is het protest bijzonder hevig. Reed, Robson en Safechuck hebben al doodsbedreigingen gekregen. Hoe kan het dat zoveel mensen na al die jaren in Jacksons onschuld blijven geloven? ‘Dat kan ik niemand kwalijk nemen’, zei Safechuck na de première. ‘Ik ben er zelf jarenlang in blijven geloven.’
0 件のコメント:
コメントを投稿