'Down the road' was prachtig, schrijft Johanna, mama van Cyriel - een jongen met Down. Maar een blik op de realitiet was het niet. 'Want we moeten eerlijk zijn: het is niet altijd evident.'
Dankjewel Dieter Coppens, om de blik en de harten van Vlaanderen met je tv-programma te verruimen! Nu nog het beleid.
Down the road heeft vele harten beroerd. Het programma gaf een gezicht en een stem ...
Dankjewel Dieter Coppens, om de blik en de harten van Vlaanderen met je tv-programma te verruimen! Nu nog het beleid.
Down the road heeft vele harten beroerd. Het programma gaf een gezicht en een stem aan diegenen waarmee we als samenleving vaak niet weten wat
we er mee moeten. Het toonde op een wondermooie manier dat mensen die anders zijn ook echt iets kunnen, ook echt een bijdrage kunnen leveren aan onze
samenleving, ook echt liefde en verdriet ervaren, ook echt een mening hebben.
Als het programma één verdienste heeft, is het wel deze van 'de blik en de harten van Vlaanderen openstellen voor al wie anders is'.
Wij hebben dit zelf in de praktijk mogen ervaren op de school waar onze 3 kinderen school lopen. Ons jongste kind - Cyriel - heeft Down. Hij is zijn schoolloopbaan gestart in het buitengewoon onderwijs en na het peuterklasje en de eerste kleuterklas hebben we de overstap gemaakt naar het gewone
onderwijs. Zo zou Cyriel zichtbaarder worden voor onze omgeving; hij zou deel uitmaken van 'het gewone leven' en kinderen op school zouden leren omgaan met iemand die anders is.
En zo blijkt. Het is fantastisch om te zien hoe een jongen uit het vijfde leerjaar de deur opendoet voor Cyriel, even goeiedag zegt met een vuistje en vervolgens zijn activiteit verderzet. Je voelt in alles dat Cyriel 'gewoon deel is van het geheel', meer nog 'echt graag gezien wordt'.
Maar we moeten eerlijk zijn. Het is niet altijd even evident, niet voor de school en niet thuis. Hetgeen zich in de huiskamer, achter de deur afspeelt, hebben we op tv nog niet gezien. Hoewel dit geen wereldschokkende zaken zijn, zijn het deze dingen die het moeilijk maken.
Dit gaat over: Cyriel die zijn kleren in het net volgelopen bad gooit; Cyriel die zijn glas water nog maar eens bewust omstoot wanneer we allemaal net aan tafel zitten; de boeken, het papier en bij uitbreiding ook de bureaulamp die op het bureau staat die pertinent op de grond worden gekeild als hij daar wenst plaats te nemen; Cyriel die zich verstopt in de kleerkast en alles wat net mooi opgevouwen weg ligt er weer allemaal uitkiepert; Cyriel die het tekenen met stift op een 'speelbord' eindigt met het tekenen op armen en benen of op de muren wanneer je even niet alert bent; Cyriel die zich verstopt achter de kast wanneer iedereen vertrekkensklaar staat... Kortom zijn koppigheid en negatieve manier van aandacht vragen, zorgen dat je vaak het gevoel hebt, dat je almaar de dingen opnieuw en opnieuw moet doen. Hierdoor verlies je heel veel tijd en moet je vooral heel geduldig zijn. Niet evident wanneer je als beide ouders met volle overgave en plezier fulltime werkt.
Ook op school stellen ze dit vast. Tot nu toe, in de kleuterklas, hebben de juffen zich hier steeds kunnen op organiseren, maar nu het eerste leerjaar nadert, is de vraag gekomen of we iemand kunnen aanbrengen om te ondersteunen tijdens het lesgebeuren...
Uiteraard willen wij ons best hiervoor doen, maar sta mij toe te zeggen dat hier toch iets niet klopt.
De politiek predikt dat er meer jobs moeten gecreëerd worden. Wel hier ligt een job. We moeten met z'n allen langer aan de slag? Wel hier ligt een opportuniteit. Het onderwijs voorziet in ondersteuning vanuit het 'ondersteuningsnetwerk'. Correct, maar dit zijn voor Cyriel slechts 5 lesuren per week, terwijl een lesweek 28 lesuren telt.
Moeten wij overwegen om als ouder of grootouder te ondersteunen in de klas, terwijl dit misschien het gezag van de leerkracht ondermijnt? Moeten wij overwegen om een vrijwilliger in te schakelen, terwijl die eigenlijk een haast full-time job invult? Moeten wij overwegen om iemand in dienst te nemen, om vervolgens tegen de grenzen van de arbeidswetgeving te stoten?
Dit laatste zou eigenlijk het meest correcte zijn, maar los van het feit of het betaalbaar is of niet, is er het rigide arbeidskader. Stel dat je iemand vindt, dan zal die als 'persoonlijke assistent' onder het paritair comité 337 vallen. Dit wil zeggen dat er in vaste arbeidsblokken van 3 uur moet gewerkt worden, maar vaak is dit niet nodig. Er moet bvb na 1 lesuur op school richting de revalidatie getrokken
worden en dan is ondersteuning niet langer nodig. Dus spraken we met andere ouders die met hetzelfde probleem kampen, om deze ondersteuning op grotere schaal te organiseren, maar ook dat blijkt niet evident. Aangezien we willen werken binnen een correct juridisch kader waarbinnen de verantwoordelijkheden en de kosten juist verdeeld zijn en we alle arbeidssituaties correct kunnen verzekeren, moeten we ons in de wereld van de 'complexiteit' begeven. We moeten ons als ouders in een feitelijke vereniging of vzw gaan verenigen om dit correct georganiseerd te krijgen. Ik hoef geen tekening te maken bij de administratieve rompslomp die dit met zich meebrengt. In mijn ogen 'much ado about nothing'.
Het zijn deze extra's die mensen 'moe' maken, die zorgen dat mensen op een burn-out afstevenen. Eigenlijk is dit een schreeuw om ons onderwijs de ondersteuning te geven die het verdient. Om de leerkrachten die elke dag het beste van zichzelf geven, die ondersteuning te geven die ze verdienen.
En dan gaat het hier niet enkel over Down, maar over de vele kinderen die extra ondersteuning kunnen gebruiken. Over hen die moeilijkheden hebben met het verwerven van de basisvaardigheden. Maar evenzeer over hen voor wie de basisvaardigheden 'peace of cake' zijn.
Johanna Huylenbroeck, mama van Cyriel
0 件のコメント:
コメントを投稿