Benjamin Praet en Kristof Bohez
“12 uur gevlogen om hier te zijn”
Winston, Maricela, Hector en Armando horen bij de verste exoten die donderdag in Dessel neerstreken. “Van Mexico!,” roept het viertal. Van San Luis Potosi meerbepaald, een stad in het hart van het Zuid-Amerikaanse land. “We hebben zo’n 12 uur gevlogen om hier voor het eerst te zijn,” klinkt het. “Voor corona hadden we al de gewoonte om af en toe in een ander land naar een hardrockfestival te gaan. Hellfest (in Frankrijk, red.) hebben we ook al eens gedaan. Nu is het de beurt aan Graspop. De affiche spreekt ons aan, en ook de Belgische speciaalbieren bevallen ons hier.” En trouwens, glimlacht Armando: “Wist je dat corona een Mexicaans bier is?”
© Geert Van de Velde
“Iedereen krijgt een roze pony van de kerstman”
Eén man loopt er (half) verkleed als de kerstman bij op de wei. Omdat het kan, zo blijkt. “Ik had zoals velen al tickets voor Graspop 2019, moest toen door ziekte verstek laten gaan, kocht daarna tickets voor 2020 die ik nu eindelijk kan gebruiken,” zegt de Vlaming die zich meneer De Geens laat noemen. Te warm heeft-ie het (nog) niet onder z’n kerstmuts. “Leuk toch? Mensen komen foto’s en eventueel een cadeautje vragen. Iedereen kan van mij een roze pony krijgen. Omdat ik zo blij ben om hier weer te kunnen zijn.” (lacht)
LEES OOK. Rode Kruis riep bezoekers Graspop op om witte kledij te dragen. Zo goed hebben ze geluisterd
© Geert Van de Velde
“Altijd een fris windje tussen de benen”
Verkoeling zoeken en vinden was voor velen op het terrein een opgave. Aan de verschillende waterkraantjes bij de sanitaire blokken was het een komen en gaan van mensen die wat water in het gezicht gooiden of, zoals de man met een kneedbare drinkzak, een straal in andermans gezicht spoot. Nog anderen trotseerden de zon met andere creatieve ingevingen.
Stefan en Marcus zijn twee Duitse broers die in Schotse kilt over het terrein struinen. “Wij dragen dit al jaren op festivals als het warm is,” zegt Marcus. “Echt, het helpt, omdat je rond je benen constant een fris windje voelt. Behalve als je je benen tegen elkaar klemt.” Broer Stefan knikt. Of de twee ook een onderbroek onder hun kilt dragen, willen ze niet kwijt. “Schotten vertelden ons dat het een deel uitmaakt van de traditie om dat niét te vertellen.” Waarvan akte.
© Geert Van de Velde
Enkel voor de durfal
Wie stalen kl*ten heeft, buitenproportioneel veel zelfvertrouwen of gewoon al tien biertjes dronk, kan zich wagen aan een karaoke in het Classic Rock Café. Voor een publiek van honderden. Dat is met wisselende kwaliteit, maar altijd amusant. Een zekere Stefan, die Enter sandman van Metallica zong, leek het moment te beleven waar hij al jaren naar aan het aftellen was. En deed dat voortreffelijk. De dame die net voordien Alone van Heart mismeesterde, blijft nazinderen om de verkeerde redenen. Maar ook dat deert niet.
© Geert Van de Velde
Jong geleerd
Een van de jongste fans is de vierjarige Magdalena uit Duitsland. Zij komt vooral voor Powerwolf en Sabaton, vertelt haar papa. Het is bovendien niet haar eerste keer op Graspop: in 2019, toen ze net een jaar oud was, was ze er ook al bij.
© Geert Van de Velde
Meehuilen met fenomenale Powerwolf
Muziek is nooit bijzaak op Graspop. Het groepsgevoel piekte de eerste keer helemaal met Powerwolf op het hoofdpodium. Sommigen vinden de Duitse powermetalband te gelikt. Te veel imago, te poppy. En uiteraard zijn de beschilderde gezichten van de groepsleden en het overtollige gebruik van vlammenwerpers een gimmick. Maar het zorgt wel voor een show die binnenkomt, zelfs op klaarlichte dag. Met aanstekelijke songs als Army of the night en We drink your blood in de setlist mochten de critici helemaal opkrassen. Het festival zat meteen weer in zesde versnelling.
© Geert Van de Velde
Een sneer naar de vips
De Dropkick Murphys, dat stukje Ierland-uit-Boston, moeten het deze tournee zonder hun tweede frontman Al Barr doen. Die bleef thuis om voor zijn zieke moeder te zorgen. Alle druk komt dus op de schouders van Ken Casey, die zijn basgitaar doorgeeft om te kunnen zingen. Aan enthousiasme geen gebrek, alleen sluipt er halfweg wat heesheid in zijn stem. Maar een kniesoor die daarover zeurt. De folkpunkers compenseren dat met sfeer en oersterke songs. Wie het een-tweetje Rose tattoo en I’m shipping up to Boston op zak heeft, wint altijd. Ook immer sympathiek: hun strijdkreet voor de working class, en een fijnbesnaarde uithaal naar de festivalgangers in de vipzitjes.
© Geert Van de Velde
Het heetste plekje
De weide mag dan heter zijn dan het vagevuur met de ramen dicht, er kunnen altijd nog enkele graadjes bij. Aan het eetstandje met de Ofyr-barbecue bereikt Graspop zijn kookpunt, waar de medewerkers van 12 uur tot middernacht zweet mogen afwrijven. Van het eigen voorhoofd, en dat van elkaar. Op het menu: gamba’s, ribbetjes en zelfs varkenssouvlaki met parelcouscous. “Maar onze absolute bestseller, zelfs met dit weer? Stoemp van spinazie met braadworst.” De prijs: 12 euro als je de bonnetjes kocht in voorverkoop.
© Geert Van de Velde
De sterren op de weide
Ze zeggen het zelf: “We hebben wel wat bekijks.” Niet dat dat hen stoort, want Sakina Van Dijck (25) en haar moeder Samira Naciri (50) laten zich de aandacht welgevallen. Met uitgesneden outfits en zwierige tatoeages. “Opvallen, dat moet kunnen”, klinkt het. Voor hen is het een thuismatch, want de twee zijn van Dessel, die Kempense parel waarvan Samira’s schoonbroer bovendien burgemeester is. Toch is het voor Sakina een stijlbreuk: “Ik luister doorgaans naar techno, house en r&b.”
© Geert Van de Velde
Hamsteren
Lege bekertjes rapen, het is een sport die zo oud is als de festivals zelf. Wie er op Graspop vijftien verzamelt, maakt kans op merchandise. Onder meer door eendjes te mogen vissen in een kermiskraam. En daar doet Cely (29) uit Zonhoven graag aan mee. “Ik werk in een zorgcentrum voor mensen met een hersenletsel. En die zijn dol op zulke geschenkjes.” Ze had gistermiddag al 130 bekers.
© Geert Van de Velde
0 件のコメント:
コメントを投稿