RecensieRosalía
‘Hay más en un concierto’ - Spaans voor ‘Er zit méér in een concert’, en het motto van ‘MOTOMAMI’-natuurkracht Rosalía Vila Tobella: klassiek geschoolde flamenco-zangeres, popster extraordinaire, verdienstelijk mimespeelster, volleerde actrice, diva, girl next door, volksmenner, verleidster, kunstenaar. Ze pakte The Barn, vingers in de neus en sprankel in de ogen, helemaal in met een totaalspektakel ontworpen door choreograaf Mojmoon.
Toen The Knife in 2013 experimenteerde met hybridevormen tussen concert en theater, en daarmee conventies doorbrak, waren ze daarin nog een uitzondering. Intussen is dat concept geadopteerd door veel popsterren, maar slechts door enkelingen geperfectioneerd: vanavond toonde Rosalía zich als iemand van die selecte laatste groep.
David Byrne is fan van Rosalía’s ‘MOTOMAMI’-liveshow, en je ziet zo waarom: met Byrnes ‘American Utopia’-show had het concert van vanavond gemeen dat elke noot, elke beweging, elke emotie - telkens bovendien uitgepuurd tot de naakte essentie - er telkens op precies het juiste moment kwam. Perfectionistich, maar nooit voorspelbaar. Producer Noah Goldstein, die meewerkte aan ‘MOTOMAMI’: ‘Rosalía is als water. Haar gedachten schieten constant alle kanten uit. Ze barst niet, ze buigt. De fluïditeit waarmee ze in het leven staat, vertaalt zich goed in haar werkproces’. En duidelijk ook in de manier waarop ze naar haar kunst kijkt.
Collega Jurgen Beckers, die haar op Primavera Sound in Madrid zag: ‘Rosalía is flamenco, Stromae, Michael Jackson, Kraftwerk en ‘The Matrix’ inéén.’ Ook: ze zingt liggend, dansend op een piano, ondersteboven hangend en zittend op een motorfiets gevormd door halfnaakte mannenlijven. Ze kreunt, jankt, huilt, zingt, joelt en giert, afwisselend uitgelaten, emotioneel, speels en doorleefd. It’s all an act - maar een hele goede. (Noot: wie het concert op de grote schermen volgde, kreeg soms de indruk dat ze playbackte - maar dat kwam omdat geluid en beeld niet altijd naadloos gesynchroniseerd waren.)
Van het frenetieke ‘BIZCOCHITO’ via een zwoel ‘BESO’ en het geile ‘HENTAI’ en haar vaste, rake versie van ‘Blinding Lights’ naar een emotioneel uitgebeende Enrique Iglesias-cover, van luid tot stil en terug, stuiterend tussen traditie en toekomstmuziek. Van perfect opgemaakt en stunning ging het naar uitgelopen mascara, vegen lipstick en natte haren: ook een bedoeld onderdeel van de choreografie die over ‘echtheid’ en ‘menselijkheid’ gaat. ‘Malamente’ was een hoogtepunt, het onweerstaanbare ‘CHICKEN TERIYAKI’ en ‘CUUUUuuuuuute’ (die rauweteksten combineren met de ‘schattigheid’ van het Japanse concept ‘kawaii’) goede uitsmijters.
Volg het festivalnieuws en al onze recensies van Rock Werchter in onze liveblog.
De set design was mooi, de dansers sterk. Het spel met de vele camera’s werkte zo goed dat je je afvroeg waarom het niet veel vaker toegepast wordt. Extreme close-ups, beelden met fisheye-lens, videoclip-camerahoeken en camera’s op steps - zelfs die silly spielerei zorgde hier voor een meerwaarde. Het zijn traditioneel geen aandachtspunten in een concertreview - maar hier maakte het allemaal deel uit van een allround monumentale ervaring.
In Vorst Nationaal onlangs was het nóg indrukwekkender, hoor ik van iemand die beide concerten heeft gezien. Dat lijkt me kras.
0 件のコメント:
コメントを投稿