LiveblogRock Werchter
De weide van Rock Werchter is weer vier dagen het decor voor de beste muziek uit binnen- en buitenland. Mis niets van de sfeer en de optredens in onze liveblog hieronder. Download ook de app van De Morgen en blijf steeds op de hoogte van het laatste festivalnieuws.
• Overzicht. Fred again.., Sigur Rós en Oscar and the Wolf speelden de beste concerten van de derde dag
• Achtergrond. ‘If you could just put your phones down for 5 fucking seconds’: een gedragscode voor het festivalpubliek dringt zich op
• Reportage. 20 jaar na Eurosong for Kids speelde XINK op de Main Stage van Rock Werchter. ‘Ik heb het mezelf gegund om te genieten’
• Achtergrond. De miljoenen van Rock Werchter: een duik in de boekhouding van het festival
-
Een volle weide entertainen behoort niet tot de talenten van The Lumineers ★★☆☆☆
‘Ho Hey’ was de ‘Little Lion Man’ van The Lumineers. En afsluiter ‘Stubborn Love’ had evengoed ‘Hey Ho’ kunnen heten. Slécht was het daarom niet. Je moest al zwaar allergisch zijn voor fletse folkrock om de dichtstbijzijnde nooduitgang op te zoeken. Dan wel met het risico om op weg naar een vluchtweg in slaap te dommelen. De stompende ritmes en met weltschmerz behangen melodieën van The Lumineers zijn goed om de playlists van supermarktketens te halen, maar laat de band 14 songs na elkaar spelen zoals op de Main Stage gebeurde en het valt dan pas op hoe weinig ze om het lijf hebben. (elv)
-
Show met stijl, maar uur lang entertainen was vooralsnog iets te hoog gegrepen voor Lil Nas X ★★★☆☆
Joel Hoylaerts / Photonews - Lil Nas X. Lil Nas X en zijn flamboyante dansers, zeg maar de Queens of the Bone Age, gaven een show die ze hier in Werchter nog niet hadden gezien. Een paar songs lang was Lil de farao van de weide, de volksmenner met een uitstraling die even strak stond als zijn buikspieren.
-
Als Dermot Kennedy zijn neus volgt, kunnen wij zelden volgen ★☆☆☆☆
© Stefaan Temmerman - Dermot Kennedy Op de gitaar van Dermot Kennedy stond de tekst ‘We want this to be good’ en dat zal vast wel. Toch voelde ik vanaf ‘One Life’ - ‘Power Over Me’ was een goeie opener en het beste moment van de set - die ingebakken achterdocht van me opborrelen jegens lui wier diepste zielenroerselen toevallig krèk hetzelfde klinken als alle andere hitmuziek, als liedjes op de aftiteling van een After-film of als begeleiding bij emotionele kattenfilmpjes op TikTok. Sinds Ed Sheeran is dat soort muziek een industrie. Dan vermoed ik marktonderzoek en krijg ik jeuk aan de eksterogen waarvan ik nu net dacht dat Dermot me ervan af zou helpen! (vvp)
-
Het is niet meer dan normaal dat elk festival tegenwoordig Merol wil strikken ★★★★☆
Koen Keppens - Merol in Klub C. In de 50 minuten waarin Merol de tent in concessie kreeg, deed ze dienst als Aquarius, Espresso Martini, droomminnares, Club Med-animator en de popsterversie van Lena Dunham.
-
Gospelviering over naastenliefde: Gabriels deden de plankenvloer in The Barn bijna barsten ★★★★★
Alex Vanhee - Gabriels. PLEASE BE YOURSELF, flikkerde op het videoscherm. De boodschap van dit concert draaide dan ook om naastenliefde, eigenliefde en een open geest. "All the homophobia and racism, fuck all that", kraaide Lusk, tot genoegen van de extatische parochianen in The Barn. Het handjevol sacrale soulballades dat volgde, was een platform voor het huiveringwekkend mooie arsenaal aan registers waarover Lusk beschikt. (svs)
-
Na het feest van angst en pijn dat Amenra bracht in The Barn hebt u mogelijk nood aan een antibioticakuur ★★★★★
Koen Keppens - Amenra. "Zie het niet als een verwijt dat ik jullie op het podium de rug toekeer," waarschuwde Colin H. van Eeckhoutter gelegenheid van het Rock Werchter-debuut van Amenra. Misschien ging hij ervan uit dat de doorsneefestivalganger als oningewijde nog enige voorlichting kon gebruiken bij zijn band, die nu eenmaal traditioneel zonder handleiding geleverd komt, en altijd met minstens één vijs te weinig. (tr)
-
Inhaler: fris gewassen, compleet onschadelijk ★★★☆☆
Alex Vanhee - Inhaler. Elijah Hewson is de zoon van Paul Hewson, Bono Vox voor de vrienden en de vijanden van U2, Inhaler is als de dood om ten prooi te vallen aan de klopjacht op #nepobabies. Al is die vrees eigenlijk ongegrond: Inhaler-fans zijn gemiddeld 19 jaar oud, hebben niks met U2 en – eerlijk is eerlijk – zijn vaak van het vrouwelijke geslacht. Alleen al om zijn verbluffende looks is Eli Hewson een veel grotere heartthrob dan zijn pa ooit was. (kv)
-
Ethan Bortnick: pianoballads in overvloed ★★☆☆☆
Alex Vanhee - Ethan Bortnick. Ethan Bortnick had ook last van het syndroom waar veel volwassen geworden kindsterren aan lijden: hij is na al die jaren zodanig vergroeid met zijn eigen circustruc dat hij tijdens zijn performance, en de grote gebaren die erbij horen, onvermijdelijk aan een fooraap doet denken. (fvd)
-
Bij Pip Millett is nog werk aan winkel ★★☆☆☆
Koen Keppens - Pip Millett. Pip Millett beschikt over een fenomenale stem, maar ze gaat er nogal steriel en overgeaffecteerd mee om. Ja, Pip, we hóren dat je iedereen naar huis kunt zingen, meid, maar waarom zo uitdrukkingsloos en op automatische piloot? (svs)
-
Muse op Rock Werchter: bombastisch en bij momenten zeer straf ★★★☆☆
Alex Vanhee - Muse Op momenten van crisis staan de groten recht, wordt gezegd. Nadat technische problemen de headlinershow van Muse twee keer stillegden, was ‘Showbiz’ was de afsluiter van een raar, wisselvallig, krachtig, traditioneel bombastisch en bij momenten dus ook zeer straf concert. (fvd)
-
Aftellen naar Arctic Monkeys
Joel C Ryan/Invision/AP - Alex Turner van Arctic Monkeys. Vanavond mogen Arctic Monkeys het hoofdpodium afsluiten, en het is gerechtvaardigd om op een meestershow te hopen. Na hun gezapige passage op Pukkelpop, afgelopen zomer, zagen wij twee weken geleden in Londen hoe Alex Turner en de zijnen hun spelplezier hebben teruggevonden.
-
Wie voor de regen schuilde bij Adekunle Gold, had het slechter kunnen treffen ★★★☆☆
Koen Keppens - Adekunle Gold. Het duurde niet lang voor het publiek de rotaanstekelijke Afro-polsslag van Adekunle Gold te pakken had. De saxofonist en trompettist accentueerden de grooves zoals The J.B.’s dat ooit bij James Brown deden. De drummer hield de beat steady zonder al te strak uit de hoek te komen, Tony Allen indachtig. Eenvormig? Nogal. Onweerstaanbaar? Vaak genoeg. (svs)
-
Fred again.. doet dromen tot leven komen ★★★★★
Koen Keppens - Fred again.. Fred again.. was een halve minuut technisch werkloos doordat de daveringen het pleit hadden gewonnen van de technologie, waarna een roadie de machinerie van zijn werkgever dan maar eigenhandig vasthield zodat Fred again.. de schoolreis naar het eiland van de sublimiteit kon verderzetten. “Did you see that?!”, richtte Gibson zich tot zijn compagnon Tony, zichtbaar verbaasd over de plankenvloer die soms het tapijt van Aladdin leek. Alleen al uit die specifieke reactie kon je afleiden dat de respons op wat de Brit uit zijn vingers toverde anders dan anders was. (elv)
-
Alles aan The Murder Capital was cool ★★★★☆
Alex Vanhee - The Murder Capital. Het jaar 2023 is in velerlei opzichten het jaar van The Murder Capital. Wind in de rug, pluimen op de hoed, peper in de spleet, maar toch was er slechts een relatief klein publiek naar The Slope getrokken om het allemaal zelf mee te maken. Dankzij de concurrentie in andere uithoeken van de wei, ongetwijfeld. Maar zoals Arno ooit zei, en wat je zo’n Matt Bellamy nooit uitgelegd zult krijgen: met een kleintje kun je óók ver schieten. (tr)
-
Het publiek lag aan zijn voeten, zijn ogen glommen: Oscar and the Wolf heeft wéér een wei getemd ★★★★☆
© Stefaan Temmerman - Oscar and the Wolf. Max Colombie domineerde het podium, bewoog als een danser, legde schitterend theater op de planken, zoals wanneer hij neerzeeg na een zinderend ‘Joaquim’, ogenschijnlijk overmand door emotie, om nét op tijd recht te veren met ‘Nostalgic Bitch’. “Who the fuck am I?”, vroeg hij zich af. Bij Oscar and the Wolf geldt de regel: het is niet omdat hij acteert dat hij niet oprecht is, want Oscar and the Wolf ís acteren.
-
Zelden zagen we iemand zo nadrukkelijk naar de liefde van zijn publiek hengelen als Dean Lewis ★☆☆☆☆
© Stefaan Temmerman - Dean Lewis. Omdat Fred again.., een artiest die werkelijk op elk vlak in andere categorieën speelt, tien minuten langer dan voorzien The Barn deed kolken, begon Lewis met een klein kwartiertje vertraging aan zijn headlinerset in KluB C. In afwachting van de nieuwe Messias, of toch op z’n minst van iemand met een gitaar, begon de hele tent dan maar te applaudisseren voor de grote leegte op een podium waarboven in grote letters ‘DEAN LEWIS’ hing. En dat vatte eigenlijk ook wel een beetje zijn set samen. (ewc)
-
Machine Gun Kelly: een gebrek aan talent, een gebrek aan goede nummers ★☆☆☆☆
Koen Keppens - Machine Gun Kelly. Meermaals stond Machine Gun Kelly te bokken op het podium, terwijl je geacht werd om geduld op te brengen tot hij weer aanspreekbaar genoeg was om aan zijn volgende poppunkpastiche te beginnen. “Ik heb een slechte dag, ik heb geprobeerd maar nu laat ik het gewoon toe", meldde hij nadat hij als rookpauze even zonder succes had staan prielen aan een drumcomputer. Even tevoren was hij ook al afgewezen door een akoestische gitaar, die blijkbaar toch hogere standaarden had dan Megan Fox. (tr)
-
Touché Amoré vergat de aarde van Rock Werchter compleet te verschroeien ★★★☆☆
Koen Keppens - Touché Amoré. Het vijftal dat onder de geweldige naam Touché Amoré opereert, had zich vandaag danig vermaakt tijdens de concerten van Interpol en Sigur Rós. Goed nieuws: wij hebben ons ook niet verveeld tijdens hún show. Zeggen dat we er kapot van waren, is dan weer overdreven. (ewc)
-
Als de gemiddelde dancegroep een pintje bier is, dan kun je Sofi Tukker op Rock Werchter best vergelijken met een verrukkelijke wodkatampon ★★★★☆
© Stefaan Temmerman - Sofi Tukker. Subtiliteit, gratie, complexiteit, diepgang, gelaagdheid, elegantie, ontroering, vertedering, emotie, goede smaak: allemaal keihard in de ballen gestampt door Sofi Tukker. (vvp)
-
Paolo Nutini is een straffe songwriter, maar op Rock Werchter kwam zijn set niet op gang en evenmin van de grond ★★☆☆☆
WireImage - Paolo Nutini, eerder dit jaar op en concert. Het publiek viel in katzwijm voor de charmes van Paolo Nutini. En hoewel er ook een straffe songwriter in de Italiaanse Schot schuilt, bleef een deel van zijn set niet echt hangen, volgens onze recensent. (fvd)
-
Sigur Rós denderde met de furie van een orkaan door The Barn en liet het publiek leviteren met al hun fanfavorieten ★★★★☆
© Stefaan Temmerman - Sigur Rós in The Barn van Rock Werchter. Ondanks een aantal technische mankementjes die de groepsleden duidelijk enerveerden, was het in The Barn een makkie om je helemaal te laten opzuigen door Sigur Rós’ magistrale sound. (svs)
-
Het Werchter-debuut van XINK: 'Os mama hee geblèt'
© Stefaan Temmerman - Philip Valkiers, Jonas Meukens, Niels Meukens en Thomas Valkiers van XINK. 20 jaar nadat ze Eurosong for Kids wonnen, speelde XINK op de Main Stage van Rock Werchter. Waar gitarist Thomas Valkiers eerder droomde dat hij door het podium zakte, zijn nek brak en vervolgens stierf, verliep alles quasi vlekkeloos voor de Kempense band. Zo beleefde XINK zijn Werchter-debuut.
-
Interpol was aardedonker, strak bemeten en met een blinkende dasspeld om hun brille in de verf te zetten ★★★★☆
Koen Keppens - Interpol. Als Interpol zó strak speelt, verdienen ze een enthouasiastere wei. Want onder de druipende regen liet het vijftal de ene na de andere topsong over Werchter neerdalen. Antics, een plaat waarvan we nu plots beseffen dat ze volgend jaar twintig kaarsjes uitblaast, was hofleverancier van dienst. ‘Evil’ staat natuurlijk altijd op de setlist, net als afsluiter ‘Slow Hands’. De sloophamer om díe klassiekers kapot te krijgen, die moet nog worden uitgevonden. (ewc)
-
Kabbelen, je hoeft ’t de hoeden van City and Colour niet te leren ★★☆☆☆
© Stefaan Temmerman - City and Colour. “Wie zegt dat rock-’n-roll dood is?” vroeg City and Colour zich af. Alvorens met ‘Weightless’ de kist nog wat steviger dicht te spijkeren. ‘Fragile Bird’ had tenminste een beetje pit! (vvp)
-
Bij Danielle Ponder zaten we een klein uurtje bij de Lieve Heer op schoot ★★★★☆
Koen Keppens - Danielle Ponder. Op haar 39ste zei Danielle Ponder haar job als advocate vaarwel en tekende ze haar eerste platencontract. Dat was amper 5 jaar geleden. Vandaag vliegt ze de wereld rond als één van de meest beloftevolle soulartiesten van het moment. In KluB C zat ze een gelukzalige eucharistie voor waar zelfs liefdesverdriet als zoet manna smaakte. (svs)
-
Blackwave. kan rocken als een modderfokker ★★★★☆
Koen Keppens - Blackwave. Ze komen van ver, die blackwavejongens. We herinneren ons nog de driftige zoektocht die Willem Ardui en Jay Walker bij hun eerste concerten, járen geleden, ondernamen. Daar kwam gestrompel en gestruikel van, het intrappen van open deuren, het ontdekken van verborgen paden achter dik struikgewas en, uiteindelijk, het opgraven van hun zeeroversschat. ‘Dreaming’, één van de talloze publieksfavorieten, onderstreepte dat aangescherpte metier. Ardui bekende dat het een jongensdroom was om ooit op Rock Werchter te staan. “Op mijn 14de zei ik aan mijn ouders: dát is wat ik wil doen.” Dol gestampvoet in The Barn, van voor tot achter, was zijn deel. (svs)
-
The Opposites zijn two mc’s, one dj en drie kwartier in frituurvet gemarineerde beats ★★★☆☆
Stefaan Temmerman - The Opposites. Tijdens het slotnummer, dat twee minuten langer liep dan het hun toegestane tijdslot, werden The Opposites zichtbaar van het podium gemaand door iemand van de Rock Werchter-organisatie. "Echt? Nu al?! Oh." En dan, grijnzend: "Hebben we nog tijd voor één circlepitje?" (fvd)
-
Mayorga speelde geen vlekkeloze, maar wel een veelbelovende set op Rock Werchter ★★★☆☆
Alex Vanhee - Mayorga. Hitje ‘Girlcrush’ sloot de deliberatie af met een smileysticker en opende de deur naar een nieuwe passage voor Mayorga in dit festivalpark. Laat dit kwartet nog wat kilometers rijden en Vlaanderen heeft zijn eigen, wat ruigere Haim. (elv)
-
XINK put nog steeds uit dezelfde, eeuwig strekkende voorraad teenage angst ★★★☆☆
Joel Hoylaerts / Photonews - Xink. Twintig jaar na krieken stond XINK waar ze gedacht hadden misschien nooit meer te zullen staan: waar ze gezien konden worden. Dat ze daarvoor hadden moeten wachten tot nostalgie als motiefje niet meer vloekte met de drabbige kleur van de alledag, daar sikkeneurden ze niet eens over. Bovenal oogden ze dankbaar dat het er alsnog van kwam, en dat is altijd mooi om zien. (tr)
-
Vintage Trouble was heel ‘vintage’, maar niet zo veel ‘trouble’ ★★☆☆☆
Koen Keppens - Vintage Trouble. “Take this kind of aggressive love into the streets”, beval Vintage Trouble-frontman Ty Taylor ons nog vooraleer zijn band ‘Knock Me Out’ inzette, met een stemsample van Muhammad Ali. Het concert van Vintage Trouble was evenwel geen uppercut: de kamp werd nipt verloren op punten. (ewc)
-
The Barn barst uit zijn voegen: Rock Werchter geeft update
"Omdat we vandaag en morgen opnieuw veel festivalgangers aan The Barn verwachten, hebben we enkele verbeteringen aangebracht." Er worden extra sorteerhekken buiten de tent geplaatst, om de druk te verminderen.
De afgelopen dagen zat The Barn, een tent met een capaciteit van 20.000 personen, afgeladen vol voor concerten van Charlotte de Witte, Iggy Pop, Warhaus en Editors. Het leidde tot veel ongenoegen bij fans die niet tijdig binnen geraakten. De organisatie van Werchter wijst erop dat het concert ook buiten aan het grote scherm te volgen is. Rechts naast The Barn wordt een extra concert geplaatst. Maar "als je een concert niet wil missen, raden we je aan om vroeg bij The Barn aan te komen."
Vandaag en morgen treden onder meer Fred again.., Sigur Rós, Christine and the Queens en Rosalía op in The Barn.
-
Dit waren de beste concerten van de tweede dag Rock Werchter
Koen Keppens - Liam Gallagher. Liam Gallagher sneerde als vanouds, Black Box Revelation bewees waarom ze tot het vaste meubilair van Werchter behoren en op het hoofdpodium werden Red Hot Chili Peppers weer een band. Maar het was Tamino die zich tot de koning van de tweede Rock Werchter-dag kroonde.
1. TAMINO ★★★★★
2. LIAM GALLAGHER ★★★★☆
3. RED HOT CHILI PEPPERS ★★★★☆
4. EDITORS ★★★★☆
5. FEVER RAY ★★★★☆
6. BLACK BOX REVELATION ★★★★☆
-
Waren Flea en co. ooit al strakker, krolser, béter? ★★★★☆
Alex Vanhee - Red Hot Chili Peppers. Voor het tweede jaar op rij waren de Red Hot Chili Peppers onbetwiste headliner op Rock Werchter, voor het tweede jaar op rij werd drummer Chad Smith daags voordien gespot met een Brusselse pint in zijn handen, voor het tweede jaar op rij zag ik volwassen mannen complexloos huilen bij alleen maar de gedáchte aan nog zo’n melancholische, in elke geheugenbaan gegrifte strofe van ‘Under the Bridge’. (vvp)
-
SONS heeft niet altijd de juiste songs, maar wel de juiste attitude
Koen Keppens - SONS. “Fucking hell! Een podium afsluiten op Werchter: dreams come true.” Arno De Ruyte, de volksvertegenwoordiger van SONS, wist om de zoveel nummers geen blijf met zijn enthousiasme. De onophoudend stromende adrenaline van de bandleden werkte aanvankelijk aanstekelijker dan de songs die dan wel bulderden maar weinig beklijfden. (elv)
-
Ben Howard was op Rock Werchter niet onnodig koppig ★★★☆☆
© Stefaan Temmerman - Ben Howard. Ben Howard klinkt op zijn nieuwe nummers als Bon Iver die het zichzelf graag moeilijk maakt. Er viel dan ook een patroon te ontwaren in de manier waarop Howard zijn songs voorschotelde: in de staart van ‘Small Things’ en ‘Spirit’ zat, na minutenlang opbouwen, een uitbarsting waarop de Eyjafjallajökull jaloers zou zijn. (elv)
-
Editors op Rock Werchter: een band die wakkerder is dan hij in jaren is geweest ★★★★☆
© Stefaan Temmerman - Editors. Editors speelde in Werchter zijn 43ste Belgische concert sinds 2005. Trek daar corona van af en je komt aan drie shows per jaar, radiosessies meegerekend. Wat heeft iemand als Tom Smith dan nog te vertellen aan de burgers van dit land? Weinig, en dus liet de Wolverine van de Britse popmuziek vooral zijn songs spreken. Vijftien kregen we er, uit alle era’s van de band: de furieuze postpunk uit de beginjaren, de met synths gelardeerde anthems à la ‘Papillon’ en veel nummers uit de laatste plaat EBM. (jvl)
-
Liam Gallagher in twee woorden? Nice one! ★★★★☆
Koen Keppens - Liam Gallagher. Om alle twijfel weg te nemen, brieste Liam “Tonight, I’m a rock-‘n-roll star!” over de weide, alvorens de tamboerijn tussen z’n tanden te klemmen. We hebben al lozere statements gehoord: op de présence van de jongste Gallagher valt niets af te dingen. Nog nooit hebben we een vijftiger met zo veel swag een korte broek zien dragen. Al zou het met ons zelfvertrouwen vast ook wel snor zitten als we een set kunnen openen met ‘Morning Glory’ om er dan meteen ‘Rock ’n Roll Star’ achteraan te knallen. (ewc)
-
Fever Ray: macaber, meeslepend, memorabel ★★★★☆
Koen Keppens - Fever Ray. Gothic horror in KluB C? Daar leek het wel op. Karin Dreijer, ooit frontpersoon van het machtige The Knife, doemde op vanuit de mist, naast een onheilspellend flikkerende lantaarnpaal, met aan weerszijden traag wiebelende muzikanten, als slome zombies, net uit de graftombe. De genderfluïde Memphistofiguur die Dreijer zelf neerzet, gaat evenzeer te leen bij een Rob Zombie-cultfilm. Met vervormde zangstem, in een hagelwit mannenpak, stelt Dreijer genderidentiteit en rollenpatroon in vraag. Het is een performance in de schemerzone tussen theater en werkelijkheid. (svs)
-
Bij PUP was er geen enkel nummer zonder moshpit ★★★★☆
Alex Vanhee - PUP op Rock Werchter. Doseren? Wie heeft daar ook iets aan op vier overvolle dagen Werchter? PUP: verbrande aarde, verbrijzelde trommelvliezen, schoorvoetend, zielroerend geluk. (vvp)
-
Met The Hu valt niet te sollen ★★★★☆
Koen Keppens - The Hu. Jazeker, The Hu was betrekkelijk bombastisch, en met goede smaak had het bijzonder weinig vandoen, maar voor wie in de waan verkeerde dat hij of zij alles al eens gezien had op Rock Werchter, vormde The Hu zonder meer een treffend tegenargument. (tr)
-
Zolang The Black Keys ‘Lonely Boy’ spelen, zal geen hond over hen klagen ★★★☆☆
Alex Vanhee - The Black Keys. The Black Keys hebben hits, maar te weinig om een headliner te zijn. Terecht dus dat ze van Herman Schueremans het slot op de Main Stage net vóór de grootste kanonnen kregen: etenstijd, met andere woorden. Helaas lieten Dan Auerbach en Patrick Carney ons even op onze honger zitten.
-
Met minder dan 2,5 promille raakte je er niet in bij Kasabian ★★★☆☆
Koen Keppens - Kasabian. Opener ‘Club Foot’ én afsluiter ‘Fire’ zijn bekend van voetbalspel ‘FIFA’. ‘Underdog’ ging over een bargevecht. Bij ‘You’re in Love with a Psycho’ – raar genoeg een titel uit de Tom Meighan-periode – werd de ene helft van de wei op de schouders van de andere helft gehesen. Er werd gemosht en er werd meegezongen. Het enige wat bij Kasabian ontbrak, waren twee ploegen die in de buurt tegen een balletje trapten. (vvp)
-
Squid past beter in de AB dan in een gigantische tent op Werchter ★★★☆☆
Alex Vanhee - Squid. Squid is geen driesterrenband, maar op Rock Werchter speelden ze wel een driesterrenconcert. Prima songs, geweldig uitgevoerd, weinig op af te dingen. Maar zeggen dat we omver werden geblazen? De vraag stellen is ze beantwoorden. (ewc)
-
Veel puurder dan Tamino wordt muziek niet ★★★★★
© Stefaan Temmerman - Tamino. Oké. Let’s come clean. Zonder de cynische, allesrelativerende bullshit die wij in de regel graag aanhangen omdat we ons bij onversneden schoonheid geen houding weten te geven: Tamino’s versie van ‘Indigo Nights’ in The Barn, op vrijdag 30 juli 2023 rond 18.26u, hoort bij het aller-aller-állermooiste wat wij ooit hebben gehoord op dit kluitje Werchterse grond. (svs)
-
In de winkel van Black Box Revelation waren de hoogtepunten in de uitverkoop ★★★★☆
© Stefaan Temmerman - Black Box Revelation. Met tienduizenden troepten de genodigden van De Schuer samen voor de Main Stage, alwaar Black Box Revelation voor de vierde keer speelde sinds debuutalbum ‘Set Your Head on Fire’ uitkwam in 2009. Het was in totaal hun zesde keer op Werchter. Black Box Revelation is hier vast meubilair geworden. En met reden. (elv)
-
Wat fijn dat u Bear's Den wél fijn vond ★★☆☆☆
Koen Keppens - Bear's Den. Bij Bear’s Den wordt er geregeld een banjo tevoorschijn gehaald. Daarmee onderwerpen ze zich wat ons betreft aan dezelfde regel die bij eenwielers van kracht is: als je er eentje hanteert in het openbaar, kun je maar beter iets vermakelijks te tonen hebben. En eerlijk: wij hoorden het niet altijd. Maar we houden er rekening mee dat het weer eens aan ons lag. (tr)
-
U vond Viagra Boys te gek en bouwde een feestje ★★★★☆
Koen Keppens - Viagra Boys. In KluB C etaleerden de Zweedse punks van Viagra Boys op weergaloze wijze hun…euhm…uniciteit. Met sarcasme. Met bezopen discogrooves. Met een schrille saxofoon en een bassist die niet op snaren maar op schakelkettingen leek te rammen. Viagra Boys is Idles met een vette, samenzweerderige knipoog. (svs)
-
Hot Milk was kort, maar krachtig, catchy en geen moment saai ★★★☆☆
© Stefaan Temmerman - Hot Milk. Is Hot Milk geniaal, virtuoos of vernieuwend? Nog niet bijna. Het koppel Han Mee en Jim Shaw surft op de emopunkrevival waar ook lieden als Yungblud, Machine Gun Kelly en Willow lekker op liggen te golven. Als Paramore iets bestelt op café, zeggen zij: ‘Hetzelfde, maar dan een dubbele portie.’ Meer samenzang, meer gitaarsolo’s, meer tienerangst. (jvl)
-
Spoon is niet gewoon een band, maar een uitzonderlijk góéie band ★★★★☆
Alex Vanhee - Spoon. Knallen, bruisen, stormen: als het kan van de eerste seconde, waarom dan ook niet? Van zodra Spoon het fantastische ‘Wild’ op gang trapte, was er geen houden meer aan. Als u het op de wei hoorde piepen en kraken: dat was het het Barn-podium dat van puur plezier zomaar even in tweeën dreigde te barsten. (vvp)
-
Kelsy Karter & The Heroines: veel pathetiek en weinig pathos, veel drama en weinig doorleefdheid ★☆☆☆☆
Alex Vanhee - Kelsy Karter. "We’ve got a million songs about love, and a million songs about heartbreak", kondigde Kelsy Karter trots aan. Waarom hadden zij en haar band The Heroines dan net deze acht compleet belegen exemplaren meegenomen naar de weide van Rock Werchter? (ewc)
-
Op Werchter kwam de droom van Berre uit ★★★☆☆
© Stefaan Temmerman - Berre Berre, dat is: gaaf gepolierde en zoetgevooisde droeftoetermuziek die op eigen kracht nog niet helemaal aan de invloedssfeer van zijn voorbeelden Lewis Capaldi en Dermot Kennedy weet te ontsnappen, maar die mogelijk een goed begin is voor iemand die ter hoogte van Schepdaal ter wereld is gekomen met een indrukwekkend keelgeluid als het zijne. (tr)
-
Kies zelf maar of u The Interrupters laat liggen ★★☆☆☆
© Stefaan Temmerman - The Interrupters De positivo denkt: fijn, The Interrupters in de zon. De cynicus denkt: werden The Interrupters maar verteerd door de zon, met trombonist en al. Een trombonist die ze trouwens zelf aankondigen als een trompettist – en dat voor een ska-band! (jvl)
-
Met één toevalstreffer op TikTok naar het grote festivalpodium
Zelfs doorgewinterde muziekfreaks krabben zich vaker in het haar op de grote zomerfestivals. Wie de affiche van Rock Werchter bekijkt, hoort het bij een tiental acts donderen in Keulen. Vaak betreft het sensaties op TikTok, YouTube en Instagram die hun weg vonden naar de Heilige Wei.
-
Tomeloze inzet bij Hideous op The Slope ★★★☆☆
Weinig kwaads te melden over Hideous. De fonkelnieuwe Belgische rockband zette aan The Slope een charmant kroegensfeertje neer. Nu nog wat songs die wat meer blijven plakken, zag onze recensent. (svs)
Koen Keppens - Hideous. -
Hoewel Cavetown de schimmels van het leven bezong, was de sfeer in The Barn nog het best opgewekt te noemen ★★★☆☆
De verwachtingen waren hooggespannen voor een act die Cavetown heet. Achter de naam ging echter geen trollengrot schuil waarin een Gollum-cosplayer voordroeg uit het verzamelde werk van Nick Cave, wel de spirit animal en woordvoerder van een groep outcasts met bouwjaar 2000 en later. (elv)
Lees hier de volledige recensie.
Alex Vanhee - Cavetown. -
Dilemma’s op de tweede dag van Werchter
Staat u vandaag op de Heilige Wei en raakt u niet wegwijs uit de affiche van de tweede Rock Werchter-dag? Geen erg: De Morgen wikt en weegt de belangrijkste Werchter-dilemma’s.
De nuttige nonkel van de Britpop of een ‘intrigerende’ Zweedse? Sfeer zal er zijn bij Kasabian, maar of dat zal volstaan om het pleit te winnen van Tamino? Twijfelgeval!
Weet u niet waarheen, of kan u niet kiezen tussen de vier podia? Lees hier onze drie dilemma's.
-
The Haunted Youth injecteerde zijn set met een portie ontroering ★★★☆☆
Koen Keppens - The Haunted Youth. Op vrijdagochtend stond Joachim Liebens op, ging hij onder een douche met bleekwater staan, trok hij een t-shirt van black metal-legendes Mayhem aan en stelde hij zijn gps in op ‘hoofdpodium Werchter’. Om ons daar, in de gedaante van The Haunted Youth, in kleurrijke songs zijn donkerste gevoelens te serveren. (ewc)
-
Röyksopp was misschien niet veel meer dan een veredelde dj-set, maar wel een hele goede ★★★★☆
Koen Keppens - Röyksopp. Geen ‘Poor Leno’, geen ‘Eple’, géén ‘So Easy’ - en dus geen nostalgische ‘best of’-set van het Noorse duo Svein Berge en Torbjørn Brundtland.
De twee liepen elkaar als tieners tegen het lijf in Tromsø, een kil Noors stadje boven de poolcirkel - ironisch, in acht genomen dat hun elektronische muziek en soundscapes opvallend warm en gloedvol klinken. Ze waren dik 20 jaar geleden - met debuut Melody A.M. - goed voor een klassieker à la Moon Safari van Air. Daarna nog enkele goede platen, met The Understanding als uitschieter. Vervolgens lang niets, en vorig jaar plots goed voor de trilogie Profound Mysteries I, II en III.
Live mixten ze de beste momenten uit vooral de latere platen op bekwame wijze aan elkaar. Goed waren ‘Here She Comes Again’, de Fever Ray light-versie van ‘What Else Is There?’, ‘Running to the Sea’ en iets wat leek op een trippy, zeer vertraagde versie van Lady Gaga’s ‘Bloody Mary’.
Vilten hoeden, uitzinnige dansers, een groove om dikke plakken van te snijden: Röyksopp was vandaag misschien niet veel meer dan een veredelde dj-set, maar wel een hele goede. (fvd)
-
Het beste van de eerste festivaldag
Als u er was op de eerste dag van Rock Werchter, zijn dit de optredens die u moet onthouden. Als u er niet was op de eerste dag van Rock Werchter: weet dat dit de topconcerten zijn die u heeft gemist. Een overzicht!
• Iggy Pop ★★★★★
• Charlotte De Witte ★★★★☆
• Sam Fender ★★★★☆
• Anna Calvi ★★★★☆
• Zwangere Guy ★★★★☆
• Weyes Blood ★★★★☆
-
Mumford & Sons blijkt ook anno 2023 nog hip en happening ★★★☆☆
© Stefaan Temmerman - Mumford & Sons. Stromae vervangen door Mumford & Sons is als een designertrui van Walter Van Beirendonck kwijtspelen en in (geld)nood een exemplaar van C&A in huis halen.
En ja, alles komt terug, maar is na de plateauschoen en reetveter nu ook de banjo aan een revival bezig? Aan hoe de decibelmeter ver in het rood ging wanneer Marcus Mumford met zijn armen wapperde, viel te meten dat Mumford & Sons ook anno 2023 hip en happening is, en dat was toch enigszins verbazend.
-
Picture This: een als Ierse rockgroep vermomde boyband ★★☆☆☆
Alex Vanhee - Picture This. Picture This, die maken: op handjeklap gestoelde festivalliedjes die vaker wel dan niet gaan over ludduvuddu. Op een bepaald moment hadden drie songs na elkaar - ‘Get On My Love’, ‘Oh My Love’ en ‘Outlove Me’ (refrein: ‘oh-oh woah-woah’) - het woord ‘love’ in de titel. Pop voor wie zegt: “Die Niall Horan, zou die niet beter eens de scherpe randjes van zijn sound vijlen?” Je zou maar eens een paper cut overhouden aan een klomp boter.
Lees hier de volledige recensie.
-
Iggy Pop verdient de eerste vijf sterren van deze Rock Werchter ★★★★★
© Stefaan Temmerman - Iggy Pop op Rock Werchter. Het duurde slechts vijf seconden: dan ging zijn gilet uit en haalde Iggy Pop alles uit de borstkast. Gimme danger, little stranger, en zo geschiedde: een dik uur lang bracht de Peetvader van de Punk een nietsontziende storm waarvoor niemand kon of wilde schuilen. (ewc)
Lees hier de volledige recensie.
-
Raye: soulfenomeen of hitparade-partychick? ★★★★☆
Alex Vanhee - Raye op Rock Werchter. De Londense Raye trok een KluB C vol devote apostelen. Ze zag eruit als een jazzdiva uit de fifties en zong ook zo, zij het dat ze haar melodische krullen in een hiphopachtige cadans liet sudderen. U denkt meteen aan Amy Winehouse en inderdaad, haar soulvibe lag niet erg ver van die waarmee Amy ooit onze harten beroerde. (svs)
Lees hier de volledige recensie.
-
Het gaat snel voor The Reytons ★★★☆☆
Koen Keppens - The Reytons op Rock Werchter. The Reytons, dat is pretentieloze punk, alledaags en doordeweeks tegelijk. Maar deze kids off the estate tonen wel dat je ook op een geweldig aanstekelijke manier heel erg doordeweeks kunt zijn. (ewc)
Lees hier de recensie.
-
Charlotte De Witte op Rock Werchter: de perfecte vervanger van Stromae speelde drie uur te vroeg in een tent ★★★★☆
Was dit 1967 en waren The Beatles onaangekondigd in het land? Strompelde een verwarde Tupac Shakur na een winterslaap in Brabantse velden plots het podium van The Barn op? Nee, het was de open sollicitatie van Charlotte de Witte. Als beats konden praten, snauwden die: ‘Laat óns toch de Main afsluiten, klootzakken!’ (elv)
Lees hier de volledige recensie.
Alex Vanhee -
Stormzy en de storm zijn geen vrienden ★★★☆☆
Stormzy liet er geen gras over groeien. Knal. Deur in huis. ‘This Is What I Mean’. Titeltrack van zijn laatste plaat waarop hij diep in zichzelf kijkt, dobberend op broeierige bedjes soul en r&b. Wat een podiumprésence! Wat een charisma! Stormzy is een koning. We vergaten er zowaar de regendruppels bij die zijn intrede begeleidden. Althans, voor heel even. Want plots ging het bergaf. (svs)
Lees hier de volledige recensie.
Alex Vanhee - Stormzy op Rock Werchter 2023 -
★★★★☆ voor Sam Fender
Geef de Britse Bruce Springsteen nog een paar jaar en hij komt terug als headliner, schrijft onze recensent.
Lees hier de volledige recensie. (fvd)
© Stefaan Temmerman - 20230629 Werchter Belgium: Rock Werchter, Sam Fender -
Het stormt tijdens Stormzy
Maar voor de Main Stage is de sfeer uitstekend.
© Stefaan Temmerman © Stefaan Temmerman © Stefaan Temmerman © Stefaan Temmerman © Stefaan Temmerman -
The 1975 was op Rock Werchter niet genadeloos, maar ook niet retesaai ★★★☆☆
Alex Vanhee Matty Healy van The 1975 begon in een trenchcoat, stripte tot zijn hemd en eindige quasi zonder, naar analogie met een show die soms wat weinig om het lijf had. (elv)
Lees hier de volledige recensie.
-
Lil Lotus gaf een ongeïnspireerde, slappe, en ronduit duffe show ★☆☆☆☆
Koen Keppens ‘What’s up, Berlin?’ riep Lil Lotus vanop The Slope naar een gezapige – Belgische! – weide, waarna hij ‘We Like To Party’ van Vengaboys ongemakkelijk lang door de boxen liet daveren. Wie had op dat waanzinnige moment kunnen vermoeden wat een ongeïnspireerde, slappe, en ronduit duffe show daarop zou volgen? (mm)
Lees hier de volledige recensie.
-
Warhaus laat maar wat graag een heleboel harten sneller slaan ★★★☆☆
Koen Keppens Lepe jongen, die Maarten Devoldere. Onder de naam Warhaus preekt hij ontucht, ook op Rock Werchter, en hij blijkt niet te vertrouwen. Liet hij ons eerst drie kwartier geloven dat we naar een niet meer dan degelijk concert stonden te kijken, dan stuurde hij ons uiteindelijk in pure extase terug de wei op. (ewc)
Lees hier de volledige recensie
-
Met je moeder of vader aan de Main Stage
Smeed het ijzer wanneer het heet is, en laat als festivalliefhebber je kind al best zo vroeg mogelijk van de heilige weide proeven. Onze journaliste trok op Rock Werchter op zoek naar ouders die hun kroost - of omgekeerd - mee op sleeptouw nemen richting hun eerste festival.
Lees hier de volledige reportage van Katrin Swartenbroux: ‘Mijn juf is zelfs jaloers dat ik hier ben!’
-
The Barn afgesloten voor Charlotte De Witte
The Barn moest al snel de deuren sluiten voor kijk- en danslustigen die Charlotte de Witte aan het werk wilden zien. De grootste tent van de Werchterweide bleek niet opgewassen tegen het technotalent van de Gentse. Tot ver buiten de venue, zelfs voorbij de laatste palen van de aangrenzende tent Klub C, gaven festivalgangers het beste van zichzelf.
Alex Vanhee - Charlotte De Witte in The Barn. -
Ashnikko: live-gehalte nihil, sfeer toppie-woppie ★★★☆☆
© Stefaan Temmerman - Ashnikko. Ashnikko heeft blauw haar, gebleekte wenkbrauwen, een tenenfetisj én een relatie met Arlo Parks, draagt kniebeschermers, maakt naar eigen zeggen ‘sad girl feminist, bubblegum poo poo music’, verzint titels als ‘Clitoris! The Musical’ en belooft in haar grootste hit plechtig uw liefje te beffen op haar hoogsteigen fauteuil. U bent nú al niet meer mee? Hiep hiep, hoezee!
Gretig toevoegend aan de sowieso al niet geringe verwarring: de papier-maché bomen op het podium van de KluB C, de over de vloer kronkelende, steeds dichter tegen een orgasme edgende, met blauwe pompons zwaaiende cheerleaders van achtergronddanseressen (Patience en Lexi) én de alle kanten op stuiterende muziek. Van het naar Edvard Grieg knipogende ‘Halloweenie IV’ tot de redelijk onweerstaanbare Grimes-samenwerking ‘Cry’: live-gehalte nihil, sfeer toppie-woppie.
Ashnikko is een feest van contradicties. Een op authenticiteit mikkende rebel die haar show bijna integraal op tape zet. Een Elliott Smith-fan die ook Skrillex-beats lust. Een futuristische boself die van zichzelf weet dat ze ‘pijnlijk verlegen’ is, en tóch de vloer van een volgepakte KluB C deed daveren.
Op haar borst brandde een blauw lichtje dat ze haar ‘heart-core’ noemde. De uitleg daarvoor: ‘Vorige week liep ik door het bos met een paddenstoelenhoed op. Mijn hele lijf gloeide. Ik trok mijn kleren uit en stond naakt in het maanlicht. Daar ging ik naar een mooie boom en zei: ‘Bedankt voor alles wat je doet!’ Onze heart-cores waren toen met elkaar verbonden. De wortels namen me op en de mieren worstelden zich onder mijn vel. In mijn brein wonen nu alleen nog wormen.’
Bent u nog mee? Hiep hiep, hoezee! (vvp)
-
De aanstekelijke hits volgden elkaar in ijltempo op bij Froukje ★★★★☆
Alex Vanhee - Froukje. Achtentwintig acts sommeerde Herman Schueremans op zijn hoofdpodium, met onder hen amper twee vrouwen. De ouderwetse line-up beroerde de afgelopen weken de vaderlandse muziekpers, maar wat zegt een statistiek als dichteres Froukje, die ook nog eens een fantastische zangeres blijkt, een wervende show geeft die minstens vijftien mannen waard is? (mm)
Lees hier de recensie.
-
De rock-’n-rollattitude van King Princess maakte veel goed ★★★☆☆
© Stefaan Temmerman - King Princess. King Princess beklijfde op Rock Werchter vooral omdat ze het beste gaf van zichzelf, niet zozeer omdat ze popgeschiedenis zal schrijven met haar soms nogal middelmatige nummers. (svs)
Lees hier de volledige recensie.
-
We misten op Rock Werchter de tomeloze energie die Gayle normaal wel aan de dag legt ★★★☆☆
© Stefaan Temmerman - Gayle op Rock Werchter. Een beetje aanmodderen, hier en daar de bal uit de handen laten glippen en uiteindelijk toch nog – na een overal op luid applaus onthaalde remonte – met de winst naar huis gaan: als de Belgian Cats het kunnen, moet Gayle gedacht hebben, dan ik ook.
Vorig jaar kroonde Gayle zich op Pukkelpop nog tot de Avril Lavigne van deze spoorslags aanhollende TikTok-generatie. Intussen is zij – een Texas native die in Nashville woont – door Taylor Swift opgepikt als voorprogramma van haar monumentale The Eras Tour, naast Phoebe Bridgers, Muna en Paramore. Van die laatste perste ze met ‘Misery Business’ een meer dan verdienstelijke cover uit haar strot. Gayle is net 19 geworden, de wereld ligt aan haar naar rozenblaadjes geurende voeten.
En toch was het vandaag iets minder dan op Pukkelpop. ‘ur just horny’ en het onuitgegeven ‘leave me for dead’ hadden te lijden onder een morsig geluid – waar wás die beiaard van een stem van ’r? – en van ‘ALEX’ was de bindtekst het beste. ‘Als je een slechte ex hebt, zeg ik niet dat je ’m moet neuken, maar wél: fuck ’em!’ De tomeloze energie die ze vorig jaar etaleerde, bleef ietwat achterwege: Gayle tourt non-stop en routine blijft zoals geweten een te duchten vijand van jeugdig enthousiasme.
En toch! In ‘kiddie pool’ kreeg haar stem eindelijk, met die uit de buik opborrelende ‘oh-oh-oh-oohs’, de ruimte die ze nodig had. Haar Alanis Morissette-cover (‘You Oughta Know’) hield steek. En dan was er natuurlijk nog ‘abcdefu’! Een anthem waarvoor tieners al eens naar een Werchter-wei afzakken, een socialemediafenomeen dat al twee jaar (in die kringen een uit de voegen barstende eeuwigheid) overál is, een meebruller die de volgepakte KluB C-tent liet kraken in haar hengsels.
Vooral: een zaligmakende driepunter die alsnog eeuwige glorie beloofde in de slotseconden. (vvp)
-
The Mary Wallopers: crowdsurfen op folkbeats ★★★☆☆
Alex Vanhee - The Mary Wallopers op Rock Werchter. Nog voor de vernieuwde Slope dit jaar goed en wel geopend was, toverden de Ieren van The Mary Wallopers het schattigste Werchter-podium met hun aanstekelijke folkmuziek al meteen om tot De Steigerende Pony. U weet wel, die herberg uit The Lord of the Rings waar Frodo en compagnie zuipen, swingen en lol trappen. En wij blijkbaar ook!
Neem het maar van ons aan, de gebroeders Hendy hebben wel iets weg van een koppel Hobbits: niet van de grootsten, een eigenaardig kapseltje en het zou me niets verbazen moesten die sneakers twee paar harige voeten verbergen. Maar net zoals de mythische figuurtjes hebben de frontmannen ook een besmettelijk enthousiasme in hun blik. Het in groten getale opgedaagde publiek – The Slope werd dit jaar omgebouwd waardoor er eindelijk meer plaats is – zette collectief enkele al dan niet geïmproviseerde Ierse volksdansen in. Vooral tijdens verwachte hoogtepunten ‘Eileen Og’ en het iconische ‘Cod Liver Oil & The Orange Juice’ van Hamish Imlach werd er arm in arm enthousiast rondjes gedraaid. Tijdens afsluiter ‘Frost is All Over’, opnieuw een traditioneel folknummer, waagden zelfs enkelingen zich aan crowdsurfen op de folkbeats. Glory Hallelujah!
Tussendoor was er nog snel tijd voor een schop tegen de schenen van het etablissement met hun versie van ‘The Rich Man and The Poor Man’: ‘The poor man died and he went up to heavenium / He’d supper with the angels at half past elevenium / The rich man died, he didn’t do so wellium / Ould Nick came and took him down to Hellium.’ Toegegeven, dat wisten we enkel nadat we tijdens het nummer snel de tekst googelden, want het Iers accent van de Wallopers is zo vet als de beruchte Werchter-loempia’s. Maar dat we er geen zier van verstonden, kon de pret op geen enkel moment drukken. (mm)
-
Iedereen met een hart voor schoonheid en muziek bekeerde zich tot de sekte van Anna Calvi ★★★★☆
Koen Keppens - Anna Calvi. Wiskunde was nooit ons sterkste vak, maar de basis hebben we nog wel onder de knie. In dit geval een simpele optelsom: als Anna Calvi één klok van een stem, twee uitstekende muzikanten, zes messcherpe gitaarsnaren en tien topsongs meeneemt, is de uitkomst: vier sterren! (ewc)
Lees hier de volledige recensie.
-
Holly Humberstone was luchtig, maar met genoeg fond ★★★☆☆
Koen Keppens - Holly Humberstone. Voor wie de Britse Holly Ffion Humberstone (23) nog niet kent: qua uiterlijk, stijl en teksten houdt ze elegant het midden tussen Melissa Auf der Maur (ooit it-girl van de grunge), Margaery Tyrell uit ‘Game of Thrones’ en Taylor Swift. Wie haar wél al een tijdje volgt, weet dat Holly talent heeft om – met slechts een gitaar, een paar goede melodieën en een verlegen glimlach – een grote zaal te doen voelen als een intieme ruimte.
Quod erat demondinges. Ze pakte de KluB C netjes in, met hitjes ‘Falling Asleep at the Wheel’ en ‘Scarlett’, maar ook met – ‘I literally released this yesterday’ – het nieuwe ‘Antichrist’. Op de backdrop staan de belangrijkste sleutelwoorden uit haar songteksten gedrukt: ‘drunk’, ‘toxicity’, ‘doomed’, ‘missed’, ‘soul’.
‘Deep End’ kondigde ze aan met een uitleg – ‘Mijn zus had het moeilijk. Ik voelde me machteloos, wist niet hoe ik haar kon helpen. Dus schreef ik maar deze song’ – die als beginselverklaring van haar hele oeuvre kon dienen.
Humberstone (runner-up in de ‘Sound of... 2021'-lijst van de BBC) in Werchter was luchtig, maar met genoeg fond. Lief, maar met bite. Ik sluit niet uit dat ze hier over drie jaar op een veel groter podium staat. Maar ik sluit dan ook weinig uit. (fvd)
-
Zwangere Guy knálde op Rock Werchter ★★★★☆
© Stefaan Temmerman - Zwangere Guy. ‘Deze shit is mijn therapie!’ brulde Gorik van Oudheusden. Messcherp was hij. Woest en met het hart op de tong. 17 maanden nuchter. 22 kilo lichter. Bommetje deed boem. (svs)
Lees hier de volledige recensie.
-
Weyes Blood pakt The Barn in met innige, eenzame, troostende ballades ★★★★☆
© Stefaan Temmerman - Weyes Blood. Natalie Mering, beter bekend als Weyes Blood, scheurde de uitdovende nachthemel zomaar open – om 13 uur ’s middags, moet je kunnen – en plukte dáár sterren die bij nader inzien gewoon liedjes als ‘Andromeda’ bleken te zijn. (vvp)
Lees hier de volledige recensie.
-
Compact Disk Dummies: dansend als een jonge Sergio Quisquater, veeleisend als een volksmenner ★★★★☆
Koen Keppens - Lennert Coorevits van Compact Disk Dummies Lennert Coorevits (zang, gitaar, percussie), Janus Coorevits (elektronica) en Robin Wille (drums) zijn het gewend om zweterige tenten ondersteboven te zetten, maar vertrouw hun uw wei toe en de balans zal zeer positief zijn. Getest en goedgekeurd: Compact Disk Dummies is gemaakt voor het Grote Werk. (elv)
Lees hier de volledige recensie.
-
Compact Disk Dummies verklaren Werchter voor geopend
Koen Keppens - Compact Disk Dummies op Rock Werchter 2023 Als u nog niet chaud was voor de komende vier dagen dan vormen Compact Disk Dummies een microgolfoven voor uw enthousiasme. Frontman Lennert Coorevits stuitert al na twee nummers grijzend door het publiek, zijn satijnen hemd glimmend van het zweet. Geeft u hem minstens evenveel animo terug?
Koen Keppens Lennert Coorevits roept na een vlammende set een bijzonder iemand op het podium om dit moment op de Main Stage van Rock Werchter te delen. Iemand die er al van in het begin bij is. "Joost! Papa! Merci!"
-
Volk op de wei! De eerste Werchter-dag gaat van start
Joris Casaer - De eerste festivalgangers stormen de weide op Joris Casaer Joris Casaer De eerste festivalgangers komen het - vooralsnog groene - gras van de Werchter-weide aftrappen. Om 13u geven Compact Disk Dummies op het hoofdpodium het startschot voor vier dagen aan feest en muziek.
-
Songs die zwanger zijn van hartzeer of banjo’s en popvriendelijke folk? De dilemma’s op de eerste dag van Werchter
Raakt u niet wegwijs uit de affiche van de eerste Rock Werchter-dag? Weet u niet waarheen, of kan u niet kiezen tussen de vier podia? Geen erg: De Morgen wikt en weegt de belangrijkste Werchter-dilemma's.
Bekijk alle dilemma's.
-
Mumford & Sons vervangt Stromae op Rock Werchter, en dat verdeelt de weide in twee kampen
Stromae gaf forfait, dus Mumford & Sons sluiten straks de eerste festivaldag af op Rock Werchter. Exit maestro, enter banjo. Een keuze die de wei ongetwijfeld in twee kampen verdeelt. Mogelijk ben je gek op hun stadionfolk, en anders word je wel gek van die Britse hillbillies in waistcoat.
Lees het volledige verhaal.
Getty Images for The Recording A - Ben Lovett, Ted Dwane en Marcus Mumford van Mumford & Sons live aan het werk in Los Angeles, eerder dit jaar. -
‘Iedereen komt voor de groep, niemand zit te wachten op de presentator’
Fien Germijns, Otto-Jan Ham en Stijn Van de Voorde praten vanaf donderdag Rock Werchter aan elkaar. Wat houdt het takenpakket van een festivalhost in? En waarom is iemand die een act aankondigt wel of niet nodig?
Lees hier de do's en dont's van ervaren festivalhosts.
Humo - VRT - Photo News - Ervaren festivalhosts Michèle Cuvelier, Stijn Van de Voorde, Kirsten Lemaire en Otto-Jan Ham. -
De miljoenen van Rock Werchter
De prijs voor een combiticket van Rock Werchter is de voorbije twintig jaar bijna verdrievoudigd. Ook voor de drankbonnetjes moeten festivalgangers intussen het dubbele betalen. En dan zijn er nog de parkings, de camping... Wat brengt dat allemaal op?
Een duik in de boekhouding van ’s lands grootste muziekfestival: "Eigenlijk zou de muziekliefhebber moeten zeggen: ik heb genoeg van die idiote prijzen, ik ga niet meer naar festivals."
Lees ook de reacties van lezers over de duurdere festivalprijzen: ‘Als de prijzen blijven stijgen dan zal ik vaker voor goedkopere festivals kiezen’
Photo News -
Belgische acts kijken uit naar hun passage op het Grote Podium van de Heilige Wei
Compact Disk Dummies openen Rock Werchter 2023 vanop het hoofdpodium. Na de broers Coorevits spelen nog vier Belgische acts op die mythische Main Stage. Nooit eerder belandden daar zoveel landgenoten tijdens een editie. ‘Ik ben hiervoor geboren.’
Lees hier de interviews: ‘We spelen op de Main van Werchter. What the fuck eigenlijk’
Thomas Sweertvaegher
0 件のコメント:
コメントを投稿