recensiefilm
Jacob Elordi en Cailee Spaeny. — © ap
Priscilla van Sofia Coppola is een gedurfde biopic over Priscilla Presley en hoe ze zich bevrijdde van het juk van de King.
Priscilla
Van: Sofia Coppola
Met: Cailee Spaeny, Jacob Elordi, Dagmara Dominczyk (113min.)
In de bioscoop
Elvis heeft niet enkel het gebouw, maar ook deze aardkloot al lang verlaten. Maar verdwijnen doet hij niet. In maart maakte Baz Luhrmanns biopic Elvis nog kans op acht Oscars. Nu is de King al opnieuw te zien in de bioscoop, wel in een bijrolletje deze keer. Met Priscilla zet Oscarwinnares Sofia Coppola (Lost in translation) de spotlight op de vrouw die een frêle veertienjarige was toen het muzikale, tien jaar oudere icoon zijn oog op haar liet vallen: Priscilla Beaulieu. Zes jaar duurde hun huwelijk, maar zijn naam gaf ze niet terug.
Coppola en Luhrmann hebben een heel andere stijl, en dus is Priscilla ook een ander soort film. Een verhaal is er nauwelijks. Het draait om hoe het voor een modaal meisje was om plots als een uitverkorene bij Elvis in te trekken op Graceland, dat pompeuze domein dat voor haar al snel een gevangenis werd. Priscilla was op dat moment nog altijd maar zeventien, overdag ging ze naar school.
Het moet wel dat de cineaste een fascinatie heeft voor jonge vrouwen met geknipte vleugels. Ook in The virgin suicides en Marie Antoinette lag vrijheid ver buiten het bereik. Priscilla kijkt onverbloemd achter de façade van het schijnbare droomleven. Het is een onwerkelijke wereld die van buitenaf tot de verbeelding spreekt en dat maakt de ontnuchtering alleen maar groter. Verpletterende eenzaamheid is nu haar lot. Elvis verwacht dat zij er voor hem is wanneer hij haar aan zijn zijde wil. Steeds dwingender, zonder haar een eigen leven te gunnen.
© Sabrina Lantos
De onbekende Cailee Spaeny, die eerder te zien was in de HBO-reeks Mare of Easttown, zet haar passend ingetogen neer. Ze is een modaal meisje dat transformeert in een poppetje, om dan langzaam de regie over haar eigen leven in handen te nemen. Euphoria-ster Jacob Elordi toornt als Elvis ver boven haar uit (meer dan Elvis dat in werkelijkheid deed). Zo zet de cineaste de ongelijke verhoudingen extra in de verf.
Uit gelekte e-mails bleek dat Lisa Marie Presley, die een jaar geleden onverwacht overleed, niet te spreken was over de toxische manier waarop haar vader in beeld komt. Het moet gezegd dat Priscilla geen fraai plaatje ophangt van Presley. Moeder Priscilla gaf wel groen licht: de film, die zich baseert op haar memoires Elvis and me, heeft haar zelfs als uitvoerend producent.
© Sabrina Lantos
Priscilla is sprookjesachtig in zijn decors, bedachtzaam en oprecht in zijn vertelling. Het is dan geen hagiografie, evenmin schildert de regisseuse Elvis Presley af als een regelrechte ploert. Coppola komt met een recht van antwoord: zo was het om tot pronkvrouw van een icoon herleid te worden. Ver weg van biopics die hun inspiratie zoeken op Wikipedia, doet zij ons anders kijken naar een leven dat we dachten te kennen. Wat een indrukwekkende verademing.
0 件のコメント:
コメントを投稿