RecapKamp Waes
Tom Waes en Fly hadden tijdens de tweede aflevering van Kamp Waes weer veel moois in petto. Voor de waterratten begon de dag mooi, om letterlijk te eindigen op een hoogtepunt.
Wat stond er op het programma?
De tweede dag van Kamp Waes was welgeteld anderhalf uur jong toen Special Forces-instructeur Fly de dertien overgebleven deelnemers uit bed lichtte. Na een korte busrit werden ze door gastheer Tom Waes en Fly verwelkomd in het zwembad van de Koninklijke Militaire School. Fly kondigde daar “een testje watergewenning” aan, op een manier alsof het een huppeltocht door een bloemenweide betrof.
Omdat water tijdens deze editie van Kamp Waes een grote rol zal spelen, is watervrees geen optie. “De zwemproef is bedoeld voor de veiligheid van de kandidaten”, aldus Waes. De opdracht: in het water springen, 50 meter zwemmen, naar de bodem duiken, natte kledij aandoen, bovenkomen en opnieuw 50 meter zwemmen. Fly, de telegenieke droogstoppel: “We gaan zien wie kan zwemmen. En vooral: wie bang is in het water.”
Meteen daarna stuurde Fly de groep de bus op richting een onbekende bestemming, wat het militaire domein van Marche-Les-Dames zou blijken. Daar werden ze opgewacht door paracommando Damien, een brulboei zoals je die uit de oorlogsfilms kent. “Sterkte!” had Fly de kandidaten nog cynisch toegesproken. De groep na een slapeloze nacht afmatten, was het doel.
Met opdrachten op duizelingwekkende hoogtes – eerst beklommen ze een rots, vervolgens wachtte het poutrelleke, een plank van 4,4 meter lang en 30 centimeter breed, op een hoogte van 70 meter – zou duidelijk worden “wie zijn angsten kan overwinnen”, aldus Fly.
Had Fly verrassingen in petto?
“Er zullen wat knikkende knietjes zijn”, had Fly voorspeld bij de aankondiging van het poutrelleke. Je stapt in het ijle, het is dé durftest bij de opleiding paracommando, vertelde Tom Waes. Om daarna onverbiddelijk mede te delen dat wie het poutrelleke niet trotseert afvalt. Kandidaat Youssef Challouki rekent hoogtes tot zijn grootste angst, en stond dus al een hele dag doodsangsten uit.
Mocht iemand van de groep passen, had dat Youssef kunnen zijn. Maar hoewel het angstzweet met liters van zijn lijf gutste, aanschouwde Fly het met vertrouwen: “Die kerel heeft een enorm positieve ingesteldheid. Ik denk dat hij de kracht zal vinden om het te doen.” En zo geschiedde. Uiteindelijk zouden alle dertien deelnemers over het poutrelleke wandelen. Conclusie: Tom Waes stelde een uiterst sterke groep samen. “Maar,” temperde Fly het enthousiasme, “wie zal dit tempo blijven volhouden?”
Wie maakte de meeste indruk?
Het zal zaak zijn om Kamp Waes niet zo te monteren dat het programma De grote show Dries Borstlap wordt. De student robotica en ruimtevaart met een naam als een stripfiguur lijkt wel een supermens, de Mathieu van der Poel van de groep bij wie de medekandidaten verbleken.
Tijdens de zwemproef had hij het traject al afgelegd op een moment dat Lode nog niet eens de helft van zijn natte outfit had aangetrokken. En hij dartelde met flair en vertrouwen door het parcours van de paracommando’s. Waar iedereen na een dag vol zwaar labeur over de finishlijn strompelde, kwam Borstlap aan met de borst vooruit.
Vielen er slachtoffers?
Gek genoeg niet. “De kandidaten zijn beter voorbereid”, concludeerde Fly. Youssef wankelde – letterlijk – maar opgeven valt niet te rijmen met zijn strijdersmentaliteit. Emma heeft een ongewone loop- en zwemstijl, en de twijfels leken de controle over te nemen toen ze het poutrelleke zag, maar ook zij is mentaal ijzersterk. Voor anderen lijken bepaalde proeven a walk in the park. Maar nu de vermoeidheid inslaat, kan het de komende afleveringen evenzeer snel gaan met de aftakeling van de kandidaten.
Wie loopt op zijn laatste benen?
Het valt op hoe nuchter deze groep is. Iedereen is realistisch en lijkt over voldoende zelfkennis te beschikken. Kandidaten als Mohammed, Sara en Jef zijn ambitieus, maar het vertrouwen helt nooit af naar arrogantie. Jan is daarentegen de enige die aan grootspraak doet. “Ze noemen mij Jan Dolfijn, omdat ik zo goed zwem. Ik denk niet dat er drie mensen van mijn leeftijd (Jan is 52, ELV) zijn die beter zwemmen dan ik.”
Bij het rotsklimmen zei Jan, blakend van zelfvertrouwen: “Dit is bekend terrein. Een bekend gevoel. Ik heb jaren aan muurklimmen gedaan, hè.” Hij raakte uiteindelijk niet hoger dan 20 meter, en geeft de indruk een man te zijn van meer blabla dan boemboem. Net als vorige week blesseerde hij zich bovendien aan zijn been. Het lijkt wachten tot Jans bubbel pijnlijk doorprikt wordt.
0 件のコメント:
コメントを投稿