Het afscheid tussen Bockie De Repper en de rusthuisbewoners was emotioneel. — © Play4
Na zijn maand in het rusthuis nam Bockie De Repper (39) afscheid van zijn “nieuwe oude vrienden” in ‘Bompa Bockie’. De laatste aflevering eindigde op een emotionele noot.
Het verblijf van Bockie De Repper in het rusthuis heeft indruk gemaakt. Op hemzelf, maar ook op de bewoners. Die zwaaiden Bompa Bockie uit met lovende woorden. “Je hebt mijn dagen hier verlicht. Onze gesprekken waren waardevol en hebben me geholpen om mezelf beter te begrijpen.”
Bockie zelf was in de laatste aflevering nog steeds bezig met zijn doodsangst. Die keek hij in de ogen door zijn eigen begrafenis te plannen. “Ik wil dat de mensen buitengaan met het gevoel dat je elke dag moet grijpen. Er moet Jagermeister zijn aan de inkom, en eten. Een goede hamburger. En één nummer moet een theatrale plaats krijgen: Forever young. Ik wil de mensen doen blèten.”
Leven veranderd
“De belangrijkste reden waarom ik dit wil regelen, is omdat ik nooit afscheid heb kunnen nemen van mijn vader”, aldus Bockie. “Dat is een blijvend trauma. Ik zou hem willen zeggen dat alles goed is afgelopen met mij. Maar ik verwacht ook nog een sorry van hem. Omdat hij niet veel voor ons heeft betekend en mijn moeder pijn heeft gedaan. Intussen zou ik het hem kunnen vergeven, maar ik zal het hem nooit kunnen zeggen.”
“Ik heb nooit afscheid kunnen nemen van mijn vader. Ik wil hem zeggen dat alles goed is gekomen met mij. Maar ik verwacht ook nog een sorry”
Bockie De Repper
In ‘Bompa Bockie’
Tijdens het bezoek van Bockies moeder kreeg hij finaal toch een antwoord. Bockie kwam te weten dat zijn vader zich alsnog ging verontschuldigen bij haar. “Dat is de sorry waar ik sinds mijn 24ste naar op zoek ben. Hij had dus toch schuldgevoel. Dat gaat mijn leven veranderen. Het doet deugd.”
(lees verder onder de foto)
Het gesprek met zijn moeder gaf Bockie de ‘sorry’ die hij al jaren zocht. — © Play4
Ook voor de rusthuisbewoners had Bockie nog woorden. “Voor het eerst in mijn wazige leven zie ik enkele dingen heel nuchter. Bijvoorbeeld dat vriendschap belangrijk blijft. Dat het leven soms onstuimig kan zijn, maar het belangrijk is om te blijven lachen. En vooral dat alles om liefde draait. Het enige wat we in de hand hebben, zijn de herinnering die we samen maken. Die houden ons op de been.”
“Vroeger zei ik na een zwaar weekend: ‘We leven nog.’ Maar door een maand in het rusthuis te wonen, besef ik dat dat een lege zin is. Dus vanaf nu zeg ik: ‘We hebben geleefd.’ Zo ben ik zeker dat ik er alles heb uitgehaald.”
0 件のコメント:
コメントを投稿