DM ZaptGunter Van Assche
Gunter Van Assche zet de blik op oneindig. Vandaag: Boris.
Bang voor de dood? Dat ben ik niet. Maar ik hoef ook niet zo nodig bij haar in de buurt te wezen. Zeker niet wanneer het leven me veel te vroeg een middelvinger in de smoel zou dreigen te schuiven. In dat opzicht stond Boris ook niet op een verdwaalde bucketlist. Cartoonist en tv-maker Jeroom Snelders trekt in dat tv-programma met Bockie De Repper en Jonas Geirnaert naar Canada om de droomreis van zijn veel te jong overleden broer Boris te maken. Die stierf aan kanker toen Jeroom twintig was. Met vier vertrekken ze, met drie komen ze terug. Een premisse die al spontaan een diepe kras in je hart trekt.
Vreemd uitgangspunt voor een tv-serie wel. Jeroom staat wijd en zijd niet meteen bekend als salonfähige huilebalk - nochtans een contractuele voorwaarde voor dergelijke reality tv. Zonder zweem van emotie debiteert hij spitante oneliners bij jonge koksmutsen of in een jury voor ‘Slimste bv-muts ter wereld’. “Honderd procent schild, twintig procent snor”, vat Bockie de motoriek van Jeroom desgevraagd samen, enerzijds mankend in mathematiek, anderzijds onberispelijk in observatie.
Misschien is net dát wat Boris zo majestueus uit zijn as doet herrijzen. Even voorzichtig als ongemakkelijk, even moedig als oprecht schuifelt dit programma mee in een rouwstoet, waarbij gevoelens nooit getelefoneerd lijken. Het authentieke ongemak spat zelfs van het scherm af, wanneer Jeroom de urne van zijn broer voor het eerst bovenhaalt. Maar al doorheen deze aflevering wordt diens as miraculeus herleid tot vlees en bloed. Een vergeelde foto of vergeten stemopname van Jerooms broer wordt plots een schemerige metgezel.
Maar vooral de broederband van het trio vindt moeiteloos zijn weg naar de huiskamer. Dit trio vormt haast per abuis je favoriete Filiberke. Zo is de bewust naïeve Bockie De Repper een eeuwig Jommekeskind, vermomd in rimpels en ruwe baardgroei. Niet speciaal tuk op avontuur, wél op de mistroostige zeehondentaart die hem bij gelegenheid voorgeschoteld wordt. Jonas Geirnaert is op zijn beurt de komische droogkloot die je stiekem aan het hart drukt: betrouwbaar, even goed voorzien van encyclopedische kennis als van barmhartigheid, en net mensenschuw genoeg om zich niet altoos interessant te willen maken op het scherm. De flauwste witzen lichten hun pad van Cape Spear naar de Rocky Mountains, maar desondanks lig je voortdurend als een mafketel te grinniken in de zetel. Zolang je niet in de kreukels ligt van het grienen natuurlijk.
In het gezelschap van deze emotionele sherpa’s wordt ook duidelijk waarom Jeroom zo’n zwarte humor bedrijft in het dagelijkse leven. Het verlies van zijn broer lijkt een litteken dat hij liefst van al verbergt onder een sneer en een geintje. Ook zijn lieve moedertje - onlangs ook overleden - heeft zoiets in de smiezen. Terwijl ze haar zoon - tot diens afgrijzen - liefdevol bedenkt met koosnaampjes als “bolleke” en “Jomie”, waarschuwt ze de programmamaker al bij de start: “Manneke toch, wa gad’allemaal wakker maken?” Ook te onzent houden we ons hart vast. Maar tot dusver levert Boris zo’n ontwapenende en ontroerende boezemvriendentelevisie op dat je doorlopend ‘Stand By Me’ blijft fluiten.
De reeks wordt op 29/3 op Streamz en vanaf 5/4 op Play4 uitgezonden.
0 件のコメント:
コメントを投稿