Andy Rourke, de bassist van de alternatieve Britse rockgroep The Smiths, is overleden. Rourke werd 59 jaar, hij stierf aan de gevolgen van pancreaskanker. Gitarist Johnny Marr brengt hulde: "Een zachte, mooie ziel, een uitmuntende, getalenteerde muzikant."
De Smiths ontstonden in 1982. Zanger Morrissey en gitarist Johnny Marr startten de band samen met een andere bassist. Maar al snel kwam Andy Rourke in diens plaats. Rourke en Johnny Marr waren als sinds hun kindertijd bevriend.
De band, aangevuld met drummer Mike Joyce, nam zijn eerste demo later dat jaar op. Die had al de typische sound van The Smiths: de scherpe stem van Morrissey, de melodieuze leadgitaar van Marr, en technisch hoogstaande, indringende basritmes van Rourke. Het werd hét geluid van de Britse alternatieve muziek in de jaren 80, wat leidde tot vier albums: "The Smiths", "Meat is murder", "The queen is dead" and "Strangeways, here we come".
Rourke is te horen op zowat elke klassieker van The Smiths, getypeerd door sombere, ironische teksten. "How soon is now", "Bigmouth strikes again", "Girlfriend in a coma", "There is a light that never goes out", om er maar een paar te noemen.
Andy Rourke kampte met een heroïneverslaving en werd in 1986 opgepakt. Hij werd enkele weken uit de band gezet. "Je krijgt een hele hoop geld en je weet niet wat je ermee moet doen. Je begint het uit te geven aan drugs", zei Rourke.
In 1987 stapte Johnny Marr uit The Smiths, kort daarna viel de band uit elkaar. Rourke speelde later nog bij soloprojecten van Morrissey en bij andere artiesten zoals Sinead O' Connor en The Pretenders. Hij vormde ook de supergroep Freebass met Peter Hook van New Order en Mani van Stone Roses.
"Een zachte, mooie ziel"
Het nieuws over Rourkes dood werd bekendgemaakt door Johnny Marr. "Het is met groot verdriet dat we het overlijden van Andy Rourke melden, na een lange ziekte", schrijft hij op Twitter. Andy zal door de mensen die hem liefhadden worden herinnerd als een zachte, mooie ziel, en door muziekfans als een uitmuntende, getalenteerde muzikant."
"We waren beste vrienden, deden alles samen", schrijft Marr verder. "Toen ik 15 was, ging ik bij hem en zijn drie broers wonen. Ik besefte al snel dat mijn vriend een van die zeldzame mensen was die door niemand gehaat werd. Andy en ik spendeerden al onze tijd met muziek bestuderen, plezier hebben en ons best doen om de beste muzikanten te worden die we konden zijn."
"Hem die verbluffende baslijnen zien spelen was een absoluut voorrecht en oprecht iets om in je op te nemen."
0 件のコメント:
コメントを投稿