Recensie
Jazz vanop een pispot, de roze dandylook van Anderson. Paak en een in alle opzichten glinsterende Angèle zorgden voor een positief eindrapport op de eerste dag van boutiquefestival CORE.
DOMi & JD Beck (★★★★☆) waren op voorhand kansloos. Een jazzduo laten aantreden op een festival dat bestaat uit burgers van Tomorrowland en Werchter-habitués die onderling om een ingebeelde zuipbeker dingen, is als een veganist die op een congres onder carnivoren een spreekbeurt opvoert over vleesvervangers. Domitille Degalle en James Dennis Beck verlieten het Ossegempark echter met een klantenbestand dat een 500-tal veroverde zielen rijker was.
DOMi & JD Beck verwerkten ongelijke delen jazz, fusion, funk en hiphop tot hakkelende popsongs op maat van een whiskyproeverij (‘Take A Chance’), ruimtereis (‘Smile’) of proclamatie van ingenieursstudenten (‘Bowling’), wat bovendien wonderwel werkte in een ongezellige festivaltent. DOMi strooide vanop een wc-pot vingervlugge solo’s in het rond die JD Beck beantwoordde met gekke drumpartijen.
Ze brachten een ode aan jazzlegendes Jaco Pastorius en Wayne Shorter, maar elitair kwam het duo nooit over. Kan je een act die de banale bindteksten niet schuwt (“shit, we have to sing again, and I’m out of breath”, grijnsde JD Beck) en een Minion projecteert zelfs van snobisme beschuldigen? Nee, de manier waarop het Frans-Amerikaanse duo Gen Z met jazz leerde kennismaken, was even verrassend als indrukwekkend. Zij die STUFF. en BadBadNotGood tot hun goden rekenen, hebben er met DOMi & JD Beck een patroonheilige bij.
Klapstoel
Intussen verwarden de bezoekers aan hoofdpodium Ardo de festivalsite van CORE met een openluchtsolarium, waar met Masego (★★★☆☆) geheel toevallig een vertegenwoordiger van de barbecuefunk speelde. Win-win zou je denken, maar imponeren deed man met de sax het eerste kwartier allerminst. Als je kledingstijl, of eerder het gebrek eraan, de aandacht wegleidt van de muziek is dat een teken dat het beter kan.
De innerlijke Jani Kataltzis had een vette kluif aan Masego, die zich voor de gelegenheid had gekleed als een wielrenner op rust die hippiebroeken verkoopt op Reggae Geel. Naarmate de set vorderde, wierp de Jamaicaans-Amerikaanse multi-instrumentalist zich steeds vaker op tot een hitmaker. ‘What You Wanna Try’, ‘Mystery Lady’ en ‘Tadow’ slaagden erin de picnicsfeer te verstoren. Masego heeft bovendien de flair om een set te dragen, maar dat een veertigplusser op 30 meter van het podium een boek las in een klapstoel, zei veel over hoe verdelen Masego vreemd was.
Hamsterrad
Een massa naar je show lokken en de aandacht vasthouden, bleek de eerste dag van het zelfverklaarde boutiquefestival dé beproeving. Aan dj-podia AltVera en Orlo – het Teletubbie-gehalte van de podiumnamen went ook deze tweede editie van CORE niet – zorgde een constante zwerm mensen voor een gezellige drukte, maar van de 20.000 aangekondigde dagtoeristen speelde het festival zich vooral af tússen de podia.
Eerder tijdens Nu Genea, DOMi & JD Beck en Masego viel op dat CORE erin geslaagd was om veelal salonsupporters naar het Ossegempark te krijgen. En in open lucht viel de passieve houding van een bepaalde bezoekersgroep des te harder op. Pusha T (★★☆☆☆) kreeg her en der een grashanger aan het knikkebollen, maar het vuur waarmee de Amerikaan de koleirige rap van ‘Brambleton’ en ‘Hear Me Clearly’ bracht, sloeg enkel aan op de eerste rijen.
Pusha T draagt de titel van ‘coke rapper’ als een superheldencape, maar verhalen uit de onderwereld gedijen beter in de met zwerfvuil gedecoreerde straten van Antwerpen-Noord dan in een zonovergoten park waar een halve liter je een vingerkootje kost. Na ‘Diet Coke’ was de leegloop compleet, en dat was vanuit het standpunt van de neutrale passant niet geheel onbegrijpelijk. Een uur lang ratelen op een beat wordt snel eentonig. Een hamster zichzelf te pletter zien hollen in een loopwiel is dat ook, maar dat is op z’n minst entertainend.
Kattengejank
“I did French at school, à l’école”, stoefte PinkPantheress (★★☆☆☆), maar de lessen aardrijkskunde zaten even ver als haar kennis over de Guldensporenslag. “Dit is mijn eerste keer in België!”, riep ze hysterisch, de volle 280 dagen nadat ze op Pukkelpop een belabberde indruk naliet. Met ultrakorte maar piekfijne popsongs als ‘Pain’, ‘Break It Off’ en ‘Just For Me’ heeft de Britse sensatie drum-‘n-bass geïntroduceerd bij een generatie die na 2000 is geboren. Maar dat je weet hoe het internet werkt, betekent nog niet dat je ook in het echte leven de moeite bent om te volgen.
Na een handvol nummers legde PinkPantheress haar sacoche weg (“en dat doe ik normaal nooit”, zei ze trots) maar in de plaats van uit te denken wat je met een handtas op een podium aanvangt, onderzoekt ze beter hoe een microfoon werkt. De weinige keren dat ze effectief zong, legde de bevolking van het Ossegempark vrijwillig het loodje om haar kattengejank niet meer te hoeven aanhoren. “Maar ‘Take Me Home’ is echt moeilijk om te zingen”, klonk het verontschuldigend.
Na een halfuur was PinkPantheress weg, nam haar dj de honneurs waar, waarna het TikTok-idool terugkwam voor een slechte playbackshow van vijf minuten. Tijdens afsluiter ‘Boy’s a Liar Pt. 2’ bleek de mager gevulde tent toonvaster dan de persoon die de kost verdient met zingen. Dit was geld scheppen zonder gêne.
Soundmixshow
Aan het hoofdpodium overstemde het gekletter van eierstokken het applaus. “Do you feel sexy tonight?”, vroeg Anderson .Paak zonder het antwoord af te wachten. “You look sexy tonight!” Een welkomstwoord, een grijns: meer had de soulster niet nodig om als eerste op de openingsdag van CORE alle neuzen in zijn richting te krijgen.
NxWorries (★★★☆☆), zijn hobbyproject met producer en beste vriend Knxwledge, was een manier om .Paak eens van een andere kant te zien. Niet als multi-instrumentalist – Nxworries toert met een dj-apparatuur en twee microfoons – maar als een charmezanger met sensuele soulpop. ‘What More Can I Say’ was een geil voorspel, geleid door een dandy met een zeldzame koalasoort op het hoofd. Wie de ogen sloot, fantaseerde over satijnen lakens en zag plots een gelegenheid om eens een dure geurkaas aan te steken.
De show van NxWorries was echter als poepen met pottenkijkers, waarbij je jezelf moeilijk een houding wist te geven. Anderson .Paak strooide met complimenten, al was dat ook een poging om de menigte te doen vergeten dat NxWorries niet meer bracht dan een dj-set met livezang. Tijdens een kledingwissel trok Knxwledge de kaart van jaren 80-funk en seventies soul, waaronder Bobby Caldwells ‘What You Won’t Do for Love’, wat echter niet meer was dan een dorstlesser.
Het hoge Soundmixshow-gehalte maakte van het Belgische debuut van het duo een bevreemdende ervaring. Voor het tweede deel hulde Anderson .Paak zich in het roze – voor de hoed werd flamingofamilie geslachtofferd, mogen zij rusten in vrede – en ging hij door op zijn elan. “Belgium, you look so beautiful”, sprak de gladjanus, alvorens met ‘Best One’, ‘Where I Go’, ‘Suede’ en ‘Link Up’ – voor .Paak het teken om een dozijn vrouwen op het podium te sleuren – soulpopsongs te brengen die binnengleden als de betere honing.
Het verdict: blij dat NxWorries weet waar België ligt en dat er meermaals werd gehint op nog meer nieuwe muziek. Maar als Knxwledge en Anderson .Paak ooit terugkeren in deze gedaante, laat er dan budget zijn voor een liveband.
Wereldster
Er waren verwachtingen, meer dan ooit, nadat Angèle Van Laeken op Coachella - nochtans niet de minste pensenkermis aldaar – les américains zodanig had verbluft dat een tekort aan superlatieven dreigde. Maar tijdens haar eerste Belgische festivalshow van de zomer had Angèle (★★★★☆) tijd nodig om te overtuigen.
De bruxelloise opende met ‘Plus de sens’, ‘Tu me regardes’ en ‘Pensées positives’, waarmee ze meteen haar zwakke punt blootlegde. Angèle bezit na twee albums nog te weinig topspul om anderhalf uur te kúnnen imponeren. Ze compenseert vederlichte pop à la française met ingrepen die ook Dua Lipa en Katy Perry toepassen. Het is de show die primeert, wat in Brussel resulteerde in prima projecties – van de rollercoaster in het begin tot haar rondvliegende hond Pepette –, opgefokte en daarom stadionvriendelijke versies van haar songs en danschoreografieën die niet baanbrekend zijn maar wel de juiste entertainmentwaarde hebben.
In het verleden durfde Angèle onzeker over te komen, maar de porseleinen popartiest is een ster op steroïden geworden. Ze straalt iets bovennatuurlijk uit – ze zingt zuiverder met de dag – maar haar allures blijven arrogantievrij. Dat zag je aan de manier waarop ze grijnsde na elke song, aan hoe ze meer wel dan niet haar tanden bloot lachte. Dat menselijke, dat maakt Angèle. Ze is de wereldster die zou kunnen aanbellen om een bus bickysaus te lenen.
Angèle heeft híts (‘Libre’, ‘Tout oublier’, ‘Je veux tes yeux’), híts met inhoud (‘Ta reine’, ‘Balance ton quoi’) en een hoog knuffelgehalte, waarvan de som een zelden geziene gunfactor is. Vanaf ‘Oui ou non’ tot afsluiter ‘Bruxelles je t’aime’ reed ze op een handvol mindere momenten na een vlekkeloos parcours, luidruchtig gesteund door háár stad. Ze heeft deze headlinespot met glans ingevuld. En ook al bevindt Angèle zich nog niet op het niveau van Dua Lipa, ze komt er heus wel.
0 件のコメント:
コメントを投稿