1. Baby Reindeer
Netflix
“Kijkt er eigenlijk iemand nog naar dezelfde reeksen?”, kopte Vox na een voorjaar waarin er heel veel tv was, maar weinig wat over zich deed spreken. Eén uitzondering: Baby Reindeer, de serie die iederéén gezien heeft. Het blijft een merkwaardig succesverhaal. Baby Reindeer, een minireeks over stalking, trauma, schaamte en misbruik die zo donker en zo zwaar is dat ze flirt met de psychologische horror, leek bij de release niet meteen hypemateriaal. De reeks werd pas breed opgepikt nadat internetspeurders op dubieuze wijze op zoek waren gegaan naar de echte identiteit van de personages. Het maakte de kijkervaring er niet minder ongemakkelijk op, maar dat betekent niet dat Baby Reindeer de aandacht niet waard is.
Zelden werd een verhaal van misbruik en trauma met meer empathie verteld. Zelden werden zelfhaat en schaamte met meer nuance getoond. Zelden was een autobiografische reeks brutaal eerlijker. Baby Reindeer is een belangrijke reeks. Laat alle gedoe over “het échte verhaal achter de nieuwste Netflix-hit” dat niet doen vergeten.
2. Shogun
Disney+
Ook nummer twee in de lijst hadden we niet meteen voorspeld. De recensenten noemden het de Japanse Game of Thrones. De makers vonden het de feodale versie van Succession. Maar uiteindelijk is Shogun toch vooral een ouderwets historisch epos gebleken. Ouderwets in de goede zin: er zat een zekere oldskool charme in de storytelling, het tempo, het acteerwerk en de geschiedkundige detailzucht.
Shogun, het verhaal van een opvolgingsstrijd in het vroeg zeventiende-eeuwse Japan, was een reeks die erop vertrouwde dat de kijker moeite zou doen. (Gezien de explosie van zoektermen als “harakiri vs. seppuku” in Google Trends, hadden de makers daar gelijk in.) Ter info: het boek van James Clavell waarop de reeks gebaseerd is, is uitverteld, maar seizoen twee en drie zijn al aangekondigd.
3. One Day
Netflix
Niets ontroerender dan de tijd die voorbijglijdt: het is de les van Boyhood en Normal People die ook One Day goed begrepen heeft. Over een tijdspanne van twintig jaar toont de reeks het leven van Emma en Dexter, een zullen-ze-of-zullen-ze-niet-koppel, op telkens dezelfde zomerdag. De gelijknamige roman van David Nicholls was al eens in een film gegoten met Anne Hathaway, zonder veel succes.
Netflix’ One Day toont dat een tv-serie simpelweg een veel beter format is, met een reeks korte afleveringen die voelen alsof je door een fictief fotoalbum bladert. Geen toeval dat One Day De Reeks Die Iedereen Dit Voorjaar Deed Wenen was. Tuurlijk, er was een en ander aan te merken – op dat einde bijvoorbeeld – maar vier maanden na de laatste aflevering missen we Em en Dex nog altijd een beetje. Dan heb je als reeks iets goed gedaan.
4. Ripley
Netflix
Een van de meest memorabele tv-sequenties van het seizoen zit in de derde aflevering van Ripley. Twintig woordeloze minuten lang krijgen we te zien hoe een man poging na poging onderneemt om zich van een boot te ontdoen. Blijkt niet zo makkelijk als je zou denken. De scène zegt veel over wat voor reeks Ripley wil zijn: een geduldige, methodologische en ongemakkelijke karakterstudie van een oplichter.
Was Matt Damon in The Talented Mister Ripley stijlvol en charmant, dan is Andrew Scotts Tom Ripley een sociaal onhandig, gewrongen en weinig sympathiek personage. Het maakt dat Ripley niet altijd de makkelijkste tv is om naar te kijken. Gelukkig heeft de reeks nog twee troeven achter de hand: de Italiaanse kustlijn én Robert Elswit, de vaste cameraman van P.T. Anderson, die voor visuele grandeur in zwart en wit zorgt zoals we ze zelden op Netflix hebben gezien.
5. 3 Body Problem
Netflix
“De nieuwe reeks van de makers van Game of Thrones”, en toch was de hype rond 3 Body Problem kort na de release al uitgedoofd. Je vraagt je af of dat anders zou zijn geweest als Netflix elke week één aflevering had gelost, in plaats van het hele seizoen tegelijk. 3 Body Problem had genoeg plottwists, shockmomenten en cliffhangers in huis om de popculturele conversatie maandenlang te overheersen. (Sowieso is er onvoldoende gepraat over de verbluffende scène waarin een olietanker gefileerd wordt.) 3 Body Problem was knappe blockbuster-tv die erin slaagde om een hyperambitieuze, Interstellar-achtige plot – over een alieninvasie die er pas binnen 400 jaar zal komen – op menselijke maat te vertellen.
6. Mr. & Mrs. Smith
Amazon Prime Video
Voor een spionagereeks is Mr. & Mrs. Smith, een heel losse remake van de film uit 2005 met Brad Pitt en Angelina Jolie, opvallend weinig geïnteresseerd in spionage. Denk de Mission Impossible-intermezzo’s weg en je houdt een praatreeks over over de banale ongemakken van een pas getrouwd koppel dat toevallig ook een spionnenpaar is.
Driekwart van de afleveringen bestaat uit gesprekken over een kinderwens met een spionnencarrière verzoenen, hoe moeilijk het is om een band met je schoonmoeder te hebben als je een geheime identiteit hebt en protten laten in bed. Een onverwachte keuze, maar geen slechte: de grote kracht van Mr. & Mrs Smith is de chemie tussen Donald Glover en een indrukwekkende Maya Erskine. Twee charismatische mensen die met elkaar praten: soms hoeft televisie niet meer te zijn.
7. Sugar
Apple TV+
Een eerder specifieke trend dit voorjaar: de miniserie met een filmacteur in de hoofdrol die zeker oké was, maar waar niemand echt enthousiast van werd. Er was Eric (met Benedict Cumberbatch). Er was A Man in Full (met Jeff Daniels). Er was Franklin (met Michael Douglas). Er was Presumed Innocent (met Jake Gyllenhaal). Steeg wél boven de middelmaat uit: Sugar (met Colin Farrell), een reeks over een privédetective die op zoek gaat naar de verdwenen kleindochter van een steenrijke filmproducer.
Sugar had namelijk een eigen smoel, met dank aan een anachronistische film-noirsfeer en talloze referenties aan de cinema van de jaren veertig. Al kampte de serie met één probleem: het is lastig om over Sugar te praten zonder het over de geschifte twist halverwege het eerste seizoen te hebben. Geloof ons: de vreemdste plotwending van 2024.
8. Fallout
Amazon Prime Video
Na The Rings of Power (met een budget van 465 miljoen dollar), Citadel (300 miljoen dollar) en The Peripheral (175 miljoen dollar) leek Amazon Prime zich op te maken voor een nieuwe peperdure flop. De verrassing: Fallout (153 miljoen dollar), een adaptatie van de gelijknamige gamefranchise, was daadwerkelijk goed. Deels had dat met het bronnenmateriaal te maken: de retrofuturistische, postnucleaire wereld waarin Fallout zich afspeelt, bevolkt door robotridders, chemische griezels en vault dwellers, voelt als een uniek universum.
Deels lag dat aan de toon: Fallout is cartoonesk, gewelddadig, grappig én grimmig, wat een verfrissende combinatie bleek in een tv-voorjaar waarin het sérieux overheerste. We durven het soms vergeten, maar de post-apocalyps kan ook gewoon fun zijn.
9. True Detective: Night Country
HBO/Streamz
Geen televisiereeks die de meningen zo verdeelde als het vierde seizoen van True Detective, waarin Jodie Foster in Alaska moet uitzoeken waarom een groep wetenschappers Dikke Bertha heeft gespeeld in een sneeuwstorm. Volgens de ene helft van de kijkers was het vierde seizoen de verhoopte terugkeer naar de donkere, kosmische horror die seizoen één zo goed maakte, maar dan met een vrouwelijk perspectief. Volgens de andere helft kampte Night Country met een onhandig geschreven plot, onderontwikkelde personages en te veel pretentie. In elk geval: met zijn vierde seizoen deed True Detective nog eens over zich spreken.
10. The Sympathizer
HBO/Streamz
The Sympathizer, Park Chan-Wooks ambitieuze adaptatie van de gelijknamige Pulitzer-winnende roman, was niet de makkelijkste reeks om te volgen. De plot gaat over The Captain, een Vietnamese spion voor de CIA die eigenlijk een dubbelspion voor het Communistische Noorden is. Voortdurend wordt er gesprongen in het verhaal.
Nagenoeg alle Amerikaanse rollen worden gespeeld door Robert Downey Jr., een pientere omkering van het cliché dat Hollywood steeds dezelfde Aziatische acteurs gebruikt. Ergens halverwege zit een volledige satire op Apocalypse Now en de potsierlijkheid van visionaire auteurs als Francis Ford Coppola. Maar wie er zijn aandacht bij hield, kreeg een zwarte komedie te zien die veel te vertellen had over Hollywoods geschiedschrijving van de Vietnamoorlog, het vergeten Vietnamese perspectief en de Aziatisch-Amerikaanse identiteit.
続きを読みます https://news.google.com/rss/articles/CBMilAFodHRwczovL3d3dy5kZW1vcmdlbi5iZS90di1jdWx0dXVyL3Zhbi1lZW4tdmVycmFzc2VuZGUtbW9uc3RlcmhpdC10b3QtZGUtcmVla3MtZGllLWllZGVyZWVuLWRlZWQtd2VuZW4tZGUtYmVzdGUtc2VyaWVzLXZhbi0yMDI0LXRvdC1kdXN2ZXJ-YjJjMzcxMjAv0gEA?oc=5
0 件のコメント:
コメントを投稿