AchtergrondPlayboy
De docuserie Secrets of Playboy laat zien dat Playboy-baas Hugh Hefner niet onderdeed voor filmproducent Harvey Weinstein: aanranding, verkrachting, machtsmisbruik en een systeem dat slachtoffers het zwijgen oplegt, met in het midden één machtige man.
Vijf orgieën per week. Honderden sekspartners per jaar. Vijfendertig glazen Pepsi en één kilo M&M’s per dag. Het groteske hedonisme van Hugh Hefner, wijlen oprichter van Playboy, laat zich dankbaar vangen in feitjes rond zijn persoon – en de nieuwe docuserie Secrets of Playboy, die in de Verenigde Staten opzien baart, is niet te beroerd om die royaal uit te venten.
“Ik verstopte zijn condooms in een speciaal vak in het hoofdbord van zijn bed”, zegt zijn voormalige butler Stefan Tetanbaum, een van de tientallen geïnterviewden. “De seksspeeltjes werden door de schoonmaakster dagelijks gesteriliseerd.”
Het zijn trivialiteiten die soms storend afleiden van de werkelijk schokkende onthullingen, zoals door bron Jennifer Saginor: 6 jaar oud was ze toen ze kwam wonen op de Playboy Mansion van familievriend Hefner. 15 toen ze er voor het eerst seks had. En 17 toen hij haar op zijn slaapkamer ontbood voor een trio.
Wellicht het meest verrassend: hoe niet verrassend dit alles klinkt. Want wie koesterde nog een brandschoon beeld van Hefner in zijn badjas? Toch heeft het decennia geduurd voor de waarheid naar buiten kwam.
De serie is geproduceerd door A&E, bekend van het exposé Surviving R. Kelly (2019) over de gelijknamige zanger. De eerste vijf afleveringen van het tiendelige Secrets of Playboy verschenen deze maand. De aantijgingen doen niet onder voor die rond filmproducent Harvey Weinstein: aanranding, verkrachting, machtsmisbruik en een systeem dat slachtoffers het zwijgen oplegt, met in het midden één machtige man.
Hugh Hefner lanceerde de eerste editie van Playboy in 1953, met op de cover Marilyn Monroe. De datum stond er niet op, wil het verhaal; niemand verwachtte dat het blootblad ergens toe zou leiden. Een decennium later was Playboy een cultureel fenomeen, bekritiseerd door feministen, door velen bejubeld als bevrijder van de vrouwelijke seksualiteit.
Na het blad volgde een circuit van Playboy Clubs, waar mannen uit alle lagen zich konden laten bedienen door schaars geklede vrouwen met konijnenoren op het hoofd, de befaamde ‘Bunnies’. Leden kregen een eigen sleutel en één gouden regel: aanraken mag niet. Die regel werd, zo toont de serie overtuigend aan, systematisch geschonden.
Vrouwen werden bedreigd, aangerand, verkracht, zonder enige vorm van bescherming, en vip-leden hadden carte blanche. De meest ernstige aantijging betreft de overleden Amerikaanse presentator Don Cornelius, die twee ‘bunnies’ dagenlang in zijn villa zou hebben opgesloten en misbruikt. Naar de politie gaan werd ontmoedigd, intern melding doen betekende vaak ontslag. Playboy had een ‘clean-up crew’ in dienst die zich niet zozeer bekommerde om de slachtoffers, als wel de reputatie van beroemde daders (hallo, Bill Cosby).
Het is sterk dat de serie niet alleen slachtoffers spreekt, maar ook mensen laat terugkijken op hun medeplichtigheid. “Ik was onderdeel van de clean-up crew”, zegt voormalig medewerker PJ Masten. “Als er iets schandaligs gebeurde, moesten wij het opschonen zodat het de media niet zou bereiken.” Daartegenover zetten de makers oude vrienden van ‘Heff’, die hem nog altijd verdedigen, onder meer vanwege zijn bijdrage aan de burgerrechtenbeweging: Playboy Clubs hoorden bij de eerste gedesegregeerde horeca.
Zwaktebod blijft dat de verleiding niet wordt weerstaan om sappige, maar ook onbenullige details op één grote hoop te gooien met de ernstigste aantijgingen, waaronder een verdachte zelfmoord die smeekt om justitieel onderzoek.
Epicentrum van het leed is Hugh Hefner zelf. Zijn huis, de Playboy Mansion, werd naar buiten toe vermarkt als een ‘een Disneyland voor volwassenen’ waar alles kon en mocht. Nu wordt duidelijk dat jonge vrouwen er vooral heel veel móesten. Van heinde en verre werden ze aangetrokken door de weelde en kans op bekendheid, maar in de praktijk gebruikt als lustobjecten voor Hefner en zijn vrienden.
“Ik wil worden herinnerd als iemand die een positieve bijdrage levert in het verleggen van de seksuele barrières van mijn tijd”, zegt Hefner een archiefopname. Een slimme leugen, zegt ex-vriendin Sondra Theodore: “Hij was als een vampier die decennialang het leven uit jonge vrouwen zoog.” Menselijk drama vermomd als marketingstrategie.
Want dat is waar Playboy – de clubs, het blad, Hefners sektarische privéwereld – uiteindelijk om draaide: niet de seksuele vrijheid van vrouwen, maar de macht van mannen.
Deze dagen is Playboy, commercieel en cultureel, een schim van het verleden. De oplages zijn gekelderd en de clubs gesloten. In reactie op de docu zegt het bedrijf de verklaringen te ‘vertrouwen en valideren’ en dat ‘de familie Hefner niet langer met Playboy is verbonden’.
Hugh Hefner heeft zijn eigen val niet meer hoeven meemaken. Hij stierf in september 2017 op 91-jarige leeftijd, één maand voor publicaties rond Harvey Weinstein het startschot vormden van de MeToo-beweging. Een van de vrouwen formuleert het raak: “Hij is ontsnapt.”
Of, waar en wanneer Secrets of Playboy hier te zien zal zijn, is nog niet bekend.
0 件のコメント:
コメントを投稿