Remco Campert, een van de grootste Nederlandstalige dichters en schrijvers, is in Amsterdam overleden na een leven lang taalplezier. Campert was ontzettend productief, met honderden columns en gedichten, verhalen, romans, kinderboeken en theater. Campert werd 92 jaar. "De dood is slechts de stilte in de zaal nadat het laatste woord geklonken heeft. De dood is een ontroering."
In Amsterdam is de bekende dichter en auteur Remco Campert gestorven. Zijn uitgeverij De Bezige Bij maakte het nieuws bekend: "Namens de familie Campert delen wij u mede dat Remco Campert, dichter, schrijver en columnist, afgelopen nacht in zijn woonplaats Amsterdam is overleden. Hij is tweeënnegentig jaar geworden. Hiermee verliest de Nederlandstalige literatuur een virtuoos auteur en een van haar meest geliefde schrijvers. Uitgeverij De Bezige Bij is intens bedroefd en diep getroffen door zijn dood."
De woorden van Remco Campert zullen ook voor toekomstige generatie springlevend blijven
Uitgever Francien Schuursma: "Decennialang heeft zijn werk lezers geïnspireerd en ontroerd. Het is mijn stellige overtuiging dat de woorden van Remco Campert, ook voor toekomstige generaties, springlevend zullen blijven.’
Remco Campert, een reus in de Nederlandse letteren
In december 2019 maakte fotograaf Stephan Vanfleteren in Amsterdam een staatsieportret van alle auteurs van uitgeverij De Bezige Bij. Remco Campert, toen 90 jaar, zat prominent vooraan in een zetel, terwijl collega’s Cees Nooteboom en Kees van Kooten hun hand op zijn schouder legden. Remco Campert was een reus in de Nederlandstalige letteren.
Gedichten, verhalen, columns, romans: het werk van Remco Campert kom je overal tegen. Hij was een leven lang heel productief. Kijk maar eens naar zijn bibliografie: fe-no-me-naal. Zijn teksten zijn altijd begrijpelijk, ogenschijnlijk licht en ironisch, maar altijd met een melancholische ondertoon.
Remco Campert was de zoon van dichter Jan Campert, die in de Tweede Wereldoorlog werd omgebracht in het Duitse concentratiekamp Neuengamme; zijn verzetsgedicht "De achttien doden" werd beroemd en was de eerste publicatie van uitgeverij De Bezige Bij. Zoon Remco verliet de school vroegtijdig om zich volledig aan het schrijven te wijden.
Poëzie is een daad
van bevestiging. Ik bevestig
dat ik leef, dat ik niet alleen leef
Als dichter maakte Remco Campert deel uit van de Vijftigers, de groep waar ook Hugo Claus toe behoorde. Campert werkte mee aan literaire tijdschriften als Tirade, Podium en Braak. In ’51 verscheen zijn poëziedebuut “Vogels vliegen toch” en in ’61 kwam hij met een eerste roman met een beroemde titel: "Het leven is vurrukkulluk". Dat boek werd in Nederland gratis verspreid in de bibliotheek en ook verfilmd. “Tjeempie! Of Liesje in Luiletterland” uit 1968 was een parodie op een pornoroman. In 2004 was er de roman "Een liefde in Parijs" en in 2013 "Hôtel du Nord".
Campert bleef tot op hoge leeftijd dichten en publiceren. In 2018 verscheen "Open ogen", een bundel gedichten met thema’s uit de actualiteit: vluchtelingen, aanslagen, oorlog. En in 2019 beschouwde Campert zijn eigen levenseinde aanvaardend met "Mijn dood en ik". Hoewel hij in 2018 had aangekondigd te zullen stoppen met schrijven.
hoe zal de dood zijn
een onmetelijke ruimte?
of het klein beperk van een kist?
nee zeg ik tegen dat laatste:
opgenomen door de sterren
in hun nachtelijke pracht
Bij zijn overlijden deelt uitgeverij De Bezige Bij ook nog een beklijvend afscheidsgedicht:
Licht van mijn leven
Het levenslicht zag ik in Den Haag
maar in Amsterdam, Van Eeghenlaan zeven,
te midden van dichters (Luceberts schaterlach,
Schierbeeks hikkende Boek Ik), zagen
mijn wóórden het licht
dat me niet meer verliet, trouw
door dik en dunner dan dik
nu zoveel jaren later
loop ik nog even door de straten
van datzelfde Amsterdam, tot
in een knipperend ogenblik
het leven me loslaten zal
laat me dan, dat moment gekomen,
opnieuw nog even
zweven boven het Stedelijk
dan verder al hoger
boven de bomen in het Vondelpark
waarna ik, mijn tijd opgeheven,
voor eeuwig uiteenval, me verenig
met het fijnstof van de stad,
met de spiegeling van het zonlicht
in het water van de gracht
en word meegenomen met de glimlach
en de dromen van het meisje
dat ik eens op een tramhalte zag
Hier onder leest Remco Campert zijn beroemde rouwgedicht "Lamento" voor (Nacht van de poëzie 2014):
Stukjesschrijver
Verreweg de meeste pagina’s van Campert verschenen in de krant. Tientallen jaren schreef hij cursiefjes, columns, "stukjes" in kranten en tijdschriften als Het Parool, Vrij Nederland, Humo en de Volkskrant. Van 1996 tot 2006 was hij voor die laatste krant afwisselend columnist met Jan Mulder, onder de gemeenschappelijke naam CaMu. Nog voor de Volkskrant schreef hij de reeks "Somberman".
jezelf een vraag stellen
daarmee begint verzet
en dan die vraag aan een ander stellen
Enkele van Camperts gedichten zijn heel bekend geraakt, bijvoorbeeld zijn verzetsgedicht, dat op een muur van uitgeverij De Bezige Bij in Amsterdam is geschilderd, maar ook van het Geuzenhuis in Gent. Nadat het Russische leger Oekraïne binnenviel in februari van dit jaar, werd het gedicht in het Russisch, Oekraïens, Engels en vele andere talen vertaald en verspreid door uitgevers wereldwijd:
Sixties
In 1966 was Remco Campert te gast in "Poëzie in het Paleis", een legendarische driedaagse manifestatie in het PSK in Brussel, met onder meer Hugo Claus, Eddy van Vliet en Simon Vinkenoog. Campert riep een commentator uit het publiek op het podium:
Saint-Amour, 14 februari 1991: Remco Campert leest voor uit eigen werk:
In 2009 was er in "Koningsblauw", een hulde aan Remco Campert. Bekijk en beluister het verslag uit het Journaal hier:
Hier leest Remco Campert een leuke "Ode aan de traplift":
0 件のコメント:
コメントを投稿