Marieke Vervoort wordt dinsdag begraven in Diest. De plechtigheid, die om 11 uur van start gaat en wordt bijgewoond door enkele honderden vrienden, vindt - typerend voor de eeuwige optimiste - plaats in een feestzaal in plaats van een kerk of uitvaartcentrum. De 40-jarige rolstoelatlete nam vorige week afscheid van het leven.
Zelfs op haar uitvaartplechtigheid heeft Marieke Vervoort nog een ferme knipoog in petto. Onze beste rolstoelatlete ooit ligt opgebaard in een warm-rode kist. Het rood dat ook doorstraalt op het rouwprentje, dat zegt “Geef mij een welgemeende knuffel en ik ben de rijkste mens ter wereld”.
Niet in een kerk. Niet in een crematorium. De uitvaart van ‘Wielemie’ vindt dinsdag plaats in feestzaal ‘Hof te Rhode’ in Diest. “Marieke was goed bevriend met de uitbater” zegt burgemeester Christophe De Graaf. “Zij wilde dat haar uitvaart hier plaatsvond. Zij heeft heel de regie ervan zelf in handen genomen, zij heeft de lijst van sprekers en muzikanten opgesteld.”
Vervoort motiveerde op kaartje waarom de uitvaart - die start om 11 uur - daar plaatsheeft: “Op Hof te Rhode beleefde ik veel leuke momenten en het was mijn wens om daar afscheid te nemen van ideeën die ik lief had.” Hof te Rhode schrijft: “Puur omdat Marieke dit heeft gevraagd, iemand van Diest en iemand die we goed kennen, stellen we uitzonderlijk Hof te Rhode ter beschikking om haar uitvaart te vieren.”
Maandagavond konden vrienden Vervoort nog gaan groeten in ‘Hof Te Rhode’. Met honderden zijn ze langs de met kaarsen omzoomde Rhodeweg gereden. ‘Wielemie’ lag opgebaard in een rode kist. Daarachter stond de fantastische foto van haar overwinning op Paralympische Spelen in 2012 in Londen, waarop ze haar ontlading uitschreeuwt. Naast de kist stonden haar ouders om de talloze welgemeende knuffels in ontvangst te nemen. “Rijke mensen”, zal Marieke hebben gedacht.
Video: omb
Imposante sportcarrière: “De enige reden waarom ik nog leef”
Vervoort overleed vorige week dinsdag op 40-jarige leeftijd. Ze leed al sinds jonge leeftijd aan een progressieve spierziekte en kwam in 2000 op 21-jarige leeftijd in een rolstoel terecht. Het belette de Diestse niet om een imposante sportcarrière uit te bouwen. Na omzwervingen langs rolstoelbasket en diepzeeduiken, koos ze voor de paratriatlon, waarin ze in 2006 en 2007 wereldkampioene werd.
Na een opstoot van haar ziekte moest Vervoort zich tot rolstoelatletiek beperken. Daarin reeg ‘Wielemie’ de successen aan elkaar. In 2012 veroverde ze op de Paralymische Spelen in Londen goud op de 100 en zilver op de 200 meter. Vier jaar later werd het in Rio de Janeiro zilver op de 400 en brons op de 100 meter. Van het WK in 2015 in Doha nam ze drie keer goud (100, 200 en 400 meter) mee naar huis. Ondertussen verbeterde ze tal van wereld-, Europese- en paralympische records.
Individuele onderscheidingen bleven niet uit: in 2012 werd ze Paralympiër van het Jaar en mocht ze het Vlaams Sportjuweel in ontvangst nemen, in 2015 volgde ook nog de Vlaamse Reus. Ze werd in 2013 ook Grootofficier in de Kroonorde en kreeg het ereteken uit handen van het vorstenpaar.
Rio werd haar laatste groot toernooi. “Sport is de enige reden waarom ik nog leef”, liet ze voor de start van de Paralympische Spelen van 2016 optekenen. “Ik wel nog heel graag trainen, maar mijn lichaam is het daar niet mee eens”, klonk het nadien. Eind 2017 vertelde Vervoort dat de pijn ondraaglijk werd en dat ze zou kiezen voor euthanasie. Aan die wens werd vorige dinsdag gevolg gegeven. “Alles is tot in de puntjes voorbereid. Ik weet zelfs al dat mijn as uitgestrooid zal worden op Lanzarote.”
0 件のコメント:
コメントを投稿