De verslagenheid in Hollywood en Canada is groot. Dit weekend overleed de Canadese regisseur Jean-Marc Vallée in zijn chalet net buiten Québec. Hij was amper 58, maar drukte zowel op televisie als film een eigenzinnige stempel. Hij leeft verder in Big Little Lies en Dallas Buyers Club. De doodsoorzaak is niet bekend.
Niet dat Vallée een schouw vol oscarbeeldjes heeft staan, want hij was geen massafabrikant, maar wat hij maakte, deed hopen op nog meer. Zijn grootste filmsucces schreef hij in 2013 met Dallas Buyers Club, waarmee hijzelf een oscarnominatie binnenhaalde die hij weliswaar niet kon verzilveren. Dat lukte wel voor zijn twee hoofdrolspelers Jared Leto and Matthew McConaughey. McConaughey kroop er in de huid van de echt bestaande rebel Ronald Woodroof, een macho-cowboy in de beginjaren van de aidsepidemie, die seropositief test en weigert zich neer te leggen bij zijn doodvonnis en zijn eigen verzet opzette tegen de farmaceutische industrie.
Een uitdaging die hij tot een iets minder goed einde bracht, was de verfilming van Wild, het boek waarin Cheryl Strayed verslag doet van haar maandenlange wandeltocht over The Pacific Crest Trail. Zoals dat wel vaker gaat, was het boek beter dan de film, ook al maakte hoofdrolspeelster Reese Witherspoon veel goed. Het jaar daarop werkte hij zijn laatste bioscoopfilm af, met de dramedy Demolition, waarin Jake Gyllenhaal en Naomi Watts elkaar vinden in een periode van rouw.
Daarna gooide hij zich op televisiereeksen, want er kwam een HBO-project op tafel waaraan hij niet kon weerstaan: Big little lies, een reeks van en over vrouwen, gebaseerd op de bestseller van Liane Moriarty, en met Laura Dern, Nicole Kidman, Shailene Woodley en alweer Reese Whiterspoon. Hij had een zwak voor sterke vrouwenrollen, bekende hij meermaals in interviews. Hij zag ze als een hommage aan zijn overleden moeder.
Het eerste seizoen leverde hem een Emmy op, het tweede seizoen een Hollywoodrel. Die laatste kwam er nadat hij zelf moest afhaken, omdat hij met een andere schitterende reeks bezig was: Sharp Objects. Seizoen twee ging dus naar de Britse regisseur Andrea Arnold. Maar haar werk werd zwaar bijgewerkt door Vallée en showrunner David R. Kelley, die vonden dat Arnolds stijl te veel afweek van de eerste reeks. Dat het macho’s waren, aldus de kritiek.
Vallée had dan ook een eigen stijl en recept. Natuurlijk daglicht was er één ingrediënt van, net als schijnbaar spontane camerabewegingen. Hij ging er ook prat op dat hij acteurs hun gang liet gaan, en niet tussenbeide kwam wanneer ze improviseerden.
Hij was bezig aan een nieuwe HBO-reeks: Gorilla and the Bird, gebaseerd op de memoires van Zack McDermott, een New-Yorkse advocaat die een psychose-aanval kreeg.
続きを読みます https://news.google.com/__i/rss/rd/articles/CBMiMWh0dHBzOi8vd3d3LnN0YW5kYWFyZC5iZS9jbnQvZG1mMjAyMTEyMjdfOTYwNjMxNTbSAQA?oc=5
0 件のコメント:
コメントを投稿