Lenny!
De funk was vandaag rauw, de soul extra romig. ‘Minister of Rock ’n Roll’ was goed, ‘TK421’ stevig – en ik vergeet nooit het moment waarop Lenny zijn sneaker op de podiumspeaker plaatste, zich over zijn microfoon kromde, ‘Stillness of Heart’ inzette en zijn ogen tot spleetjes kneep om het maanlicht eruit te houden. Goed nummer, goede versie.
Lenny!
Maar eigenlijk was al het voorgaande allemaal maar voorspel. Want Lenny heeft een back catalogue waaruit het goed pruimen plukken is. Van een smachtend ‘Believe’ tot een prima ‘The Chamber’ (met een groove die hij, laten we wel wezen, zelf ook maar van ‘Love Is in the Air’ van John Paul Young heeft gestolen).
Maar vooral de eindspurt die daarop volgde – en nog ongeveer een uur lang zou aanhouden – was er een die niet veel acts dit weekend Lenny nog zullen nadoen. Hij beschikt namelijk over een plejade aan hits die samen goed blijken voor een apotheose om “godverkak, wat een apotheose!” tegen te zeggen. De ene hit na het andere hoogtepunt. Van een geweldig ‘It Ain’t Over ‘Til It’s Over’ via ‘Always on the Run’ (zonder Slash, maar met een vandaag extra hard scheurend ‘And my mama saaaaaid’) tot ‘American Woman’, met een groove en een riff die door merg en diverse benen ging.
En dan moest ‘Fly Away’ nog komen, én een weelderig uitgesponnen ‘Human’, én daarna – baas boven baas – het slotakkoord dat ‘Let Love Rule’ heet. De tweede song van de allereerste Lenny-plaat kreeg vandaag een versie mee die twintig minuten lang aanhield, maar geen seconde té lang. Het was muziek voor de naroes, het moment ná een zinderend feest, wanneer nog een laatste fles ontkurkt wordt en er met hese stem nagepraat wordt.
Lenny, hij kan het nog.
Lenny! Hij kwam, zag (er nog steeds – op zijn zéstigste! – behoorlijk strak uit, in zijn visgraatshirt) en overwon, godverdomme. En dan had hij ‘Mr. Cab Driver’ zelfs nog thuisgelaten.
Lenny!
0 件のコメント:
コメントを投稿