DM ZaptDe Droomfabriek
Gunter Van Assche zet de blik op oneindig. Vandaag: De droomfabriek (VRT 1)
Slaap is al een formidabel ontwerp, maar wie het als eerste in zijn kokkerd haalde om daar dromen bij te flansen moet waarlijk een geïnspireerd genie zijn geweest. Naar we ons uit de kindertijd menen te herinneren, zetelden de Droomfabrikanten bij de openbare omroep vast nog een verdieping hoger dan dat genie. Nachtelijke en dagdagelijkse wensdromen deden zij op magische wijze in vervulling gaan. Eertijds lukte dat per gele briefkaart, bij de reboot van dit legendarische programma scheen elektronische flessenpost iets meer aangewezen. Tempus fugit. Al bleef de tijd ook vaak stilstaan in De droomfabriek, waar ouwe getrouwe Bart Peeters andermaal de productieband mocht bestieren. Geflankeerd door nagelnieuwe industrieel Gloria Monserez leek hij onveranderd een vertederend visioen voor ogen te houden, waarbij Vlaanderen zichzelf met natte haartjes, vers gestreken pyjama en geitenwollen sokjes voor de buis had genesteld.
Een tikje klef? Vast wel. Maar zoveel onbeschroomde naïviteit strekt nog meer tot eer in donkere en onzekere tijden. Zelfs al moest u er dan bijnemen dat dit familieprogramma mee opgetrokken werd uit al het schetterende enthousiasme dat Ketnet tijdig bij elkaar kon sprokkelen, aangevuurd door de obligate toeters en bellen die bij elk kijkcijferkanon in het weekend horen. Even noodzakelijk bleek de uitvoer van emo, waarbij vakkundig belichte tranen van de lopende band rolden. Alsof een cynicus niet al voldoende had aan het speelgoeddecor van De droomfabriek om bloeddoorlopen ogen te krijgen, moest die er ook nog een bingo van opgewarmde tv-trucjes bij nemen.
Wilden de directeurs van De droomfabriek zo een verzekering nemen op het gewenste doelpubliek? Alle ongedierte uit de open riolen van sociale media zapte kennelijk meteen weg na het zicht op sidekick Maaike Cafmeyer. Niet eens zo lang geleden werd zij nog uitgeduwd op die online hondenwei, maar vandaag bleek deze Chantal in een flexi-job bij te klussen als telefoniste in De droomfabriek. En dan was er nog verrassingsgast Francisco Schuster, die dankzij #LikeMe immens populair is bij tieners, maar volgens recente peilingen minder goed in de markt zou liggen bij een derde van Vlaanderen. Well played, VRT.
Diezelfde haatbrigade had natuurlijk ook niets verloren bij knuffeltelevisie waarin een oude amateurschilder ervan droomde om in de eigen woonkamer eens een echte Van Gogh te zien hangen, een jong meisje voor één dag weervrouw wilde worden, of een twaalfjarig, doof geboren ventje hoopte om een keer door de rest van de wereld in gebarentaal aangesproken te worden. Aandoenlijk en mooi.
De droomfabriek was ten tijde van de Golfoorlog ook al zo’n uit onbevangenheid getrokken antigif tegen de kilheid van alledag. Toch moesten wij – natte haartjes, geitenwollen peignoir – ons afgelopen zaterdag soms krampachtig aan jeugdsentiment vastklampen om de aflevering van zaterdag even onvergetelijk te vinden. Even dachten we zelfs te kijken naar een gênante outtake van In de gloria, toen een braaf moesje De droomfabriek aanschreef om per helikopter over haar eigen huis te vliegen, teneinde zich ervan te vergewissen dat niemand haar naakt in bad zag liggen doorheen het dakraam? Zo’n test leek ons een kolfje naar de hand van een zekere voetbalcommentator, maar die droom liet De droomfabriek dan weer onbegrijpelijk liggen.
De droomfabriek, elke zaterdag om 20.40 uur op VRT 1 (vooruitblik 19.45 uur)
0 件のコメント:
コメントを投稿