FilmrecensieAll the Beauty and the Bloodshed
Een van de pakkendste films die u dit jaar kunt zien is een documentaire. In All the Beauty and the Bloodshed peilt Laura Poitras naar de kern van Nan Goldin, de bekende fotografe die vandaag strijd voert tegen een steenrijke farmafamilie met bloed aan de handen.
Een blauwe maandag in het Guggenheim-museum in New York. Terwijl nietsvermoedende bezoekers zich op de spiraalvormige helling vergapen aan schilderijen van Picasso en Pollock, dwarrelen in de centrale hal plots duizenden briefjes naar beneden. Geen kunstperformance, maar een indrukwekkende protestactie van de activistische organisatie P.A.I.N., geleid door fotografe Nan Goldin.
Goldin overleefde zelf ternauwernood een overdosis, nadat ze de pijnstiller OxyContin voorgeschreven kreeg en er zwaar verslaafd aan raakte. Sindsdien voert ze actie tegen de steenrijke familie die verantwoordelijk is voor haar leed, en dat van miljoenen anderen in de VS: de Sacklers. Met hun bedrijf Purdue Pharma brachten ze OxyContin op de markt, logen ze bewust over de extreem verslavende werking en spoorden ze artsen actief aan om hun pillen zo vaak mogelijk voor te schrijven. “Een sneeuwstorm van voorschriften”, daar droomden de Sacklers van, goed wetend dat ze daarmee ook een storm van menselijk leed zouden ontketenen. De opioïdencrisis die de VS sinds de lancering van het middel teistert, leverde hen miljarden dollars op, en eiste meer dan een half miljoen levens.
In All the Beauty and the Bloodshed documenteert Laura Poitras (Citizenfour) de verbeten strijd van Goldin en de haren om de Sacklers ter verantwoording te roepen. Een ijzingwekkend hoogtepunt is de scène waarin de Sacklers verplicht worden om tijdens een Zoom-meeting hartverscheurende getuigenissen te aanhoren van mensen die een dierbare verloren aan OxyContin. Hun zwijgende, uitdrukkingsloze gezichten spreken boekdelen.
Familiale doofpot
Tegelijk is de film ook een eerlijk en gelaagd portret van Goldin zelf, de beroemde fotografe die in de jaren 70 en 80 de queer underground van New York en de verwoesting van de aidscrisis in beeld bracht. Goldins kunst, activisme en leven lijken in het begin van de film aparte entiteiten, maar Poitras en monteur Joe Bini (We Need to Talk about Kevin) doen ze knap versmelten tot één samenhangend geheel, als losse schoenveters die in elkaar gevlochten en steeds strakker aangetrokken worden.
Het emotionele brandpunt van de film ligt in Goldins jeugd. De fotografe laat dieper dan ooit in haar ziel kijken. In intieme interviews getuigt ze over haar zus Barbara, die op jonge leeftijd zelfmoord pleegde – al wilden haar ouders dat nooit zo benoemen. In die traumatische, in de familiale doofpot gestoken gebeurtenis vindt Poitras de kern van Goldins radicale zoektocht naar waarheid, en de poëtische titel van deze uitzonderlijke, politieke maar gevoelige documentaire.
All the Beauty and the Bloodshed speelt vanaf 19/4 in de bioscoop.
0 件のコメント:
コメントを投稿