ConcertrecensieGrace Jones
Wie, wat, waar, wanneer, hoe, waarom? Elke journalist heeft de vraagwoorden ooit onderlijnd of gefluoresceerd in zijn cursus. Maar soms helpen ze niet. Bij Grace Jones, bijvoorbeeld. Bij haar optreden op de slotdag van Live is Live volstaat een keihard geroepen, met twee opgerichte middelvingers en een omhooggestoken kont omlijst what the fuck.
Misschien toch eerst eens proberen hoever we met de klassieke vragen komen. Wanneer, om te beginnen. Een klein halfuur te laat, of volgens de tijd- en ruimtewetten van Grace Jones: precies op tijd. Haar band in de mist en hin et donker, zijzelf op een keizerlijk verhoog achter haar troepen met een getooide gouden doodskop op haar gezicht en ‘Nightclubbing’ – geleend van en nooit teruggegeven aan Iggy Pop – als lustopwekkende opener.
De twee achtergrondzangeressen zongen voor drie, de leading lady wurmde zich ertussen met dierlijke grommen en krachtig gescandeerde slagzinnen. Jones is zacht gezegd niet de beste vocalist op haar eigen podium en ook niet de meest stabiele persoon. Dat zijn wij ook niet op naaldhakken van meer dan tien centimeter, voor alle duidelijkheid, maar la Jones zag er daarnaast ook nog eens ook – excusez le mot – dronken uit. We zeggen niet dat ze het wás, ze zag er zo uit. En de cameraman had plots veel aandacht voor het halflege glas drank op de scène, dat ook.
Toch is het antwoord op de vraag wie deze show overeind hield: Grace Jones. Omdat het fucking Grace Jones is. Hoe potsierlijker haar hoofddeksel – ze wisselde elk nummer -, hoe dikker de stromen van charisma die langs haar gebodypainte lijf naar beneden gutsten. Ze zette zich op handen en knieën en staarde als bezeten het publiek in, ze schudde met haar hoofd als een wildevrouw, ze keilde best wel hard tamboerijnen in het publiek, ze zong ‘Amazing Grace’ en kafferde haar toehoorders uit toen die niet enthousiast meezongen, ze wisselde op het podium van kledij en hief daarna haar hoepelrok op om haar slipje te laten zien. Zeg wat je wil, maar ze was zo Grace Jones als Grace Jones maar zijn kan.
Als u vraagt waarom hier ondanks de laatkomerij en de vocale valsheden toch nog tweeënhalve sterren staan? Omdat deze glorieuze chaos de meest entertainende show van de dag was. Niet de comeback van The Hickey Underworld, niet het gezellig samenzijn van Admiral Freebee, niet de barbecuepop van Belle and Sebastian en zelfs niet de thuismatch van dEUS, wel deze afschrikwekkend kwieke zeventiger die zich op de nek van een beveiliger liet hijsen voor een ereronde langs de eerste rij en in één moeite door een fan vurig op de mond kuste. Er werd zowaar gedanst en gelachen, allebei voor de eerste keer dit etmaal, al verging dat lachen de mensen wel snel toen ze zagen hoe een vrouw die hun moeder dan wel grootmoeder kon zijn plots met haar kont ging schudden terwijl ze met haar benen omhoog op een barre lag of minutenlang ging hoelahoepen.
Naast ‘Slave To The Rhythm’, al sinds jaar en dag het hoepellied, passeerden ook ‘Pull Up To The Bumper’ en ‘Love is The Drug' nog in de tweede helft van de show. Een legendarische helft heb je dan, maar zeker naar het einde ook een tragische: de zangeres geraakte steeds minder goed uit haar woorden, maar joeg haar band aan om toch maar niet te stoppen, tot op een bepaald moment gewoon de muziekinstallatie uitging. Alleen: Jones en haar band hadden dat niet door. Waarop ze nog minutenlang doorspeelden voor Iggy mag weten wie, de leading lady uiteindelijk alleen op het podium achterbleef en ze niet wegging voor ze nog een fan had binnengedaan.
Conclusie: een warrige show met een goede band die triest eindigde. Een show die je van niemand zou aanvaarden, behalve van fucking Grace Jones.
0 件のコメント:
コメントを投稿