Wat Pink deed op Werchter Boutique, oversteeg het label ‘concert’. De acrobatische toeren die ze uithaalde, waren niet nieuw: ze vloog en tolde ook al over het publiek heen toen ze in 2019 op de Werchterwei verscheen. En tóch kon ze ons zaterdagavond opnieuw verbazen.
Pink
Gezien op Werchter Boutique op 17 juni
Was het die stoere en tegelijk zelfrelativerende houding waarmee Pink haar toegewijde publiek tegemoet trad? Haar onovertroffen uithoudingsvermogen? Of waren het haar hits, die keihard meegebruld werden, omdat het nu eenmaal songs zijn die je zelfvertrouwen een boost geven?
Het was all of the above. En meer.
Sinksenfoor
Pink verscheen, breed lachend en getooid in een glittermaillot van het type dat gymnasten en kunstschaatsers weleens dragen, op een platform hoog boven het podium, met een elastiek rond haar voeten. Voor we het goed en wel doorhadden, had ze een mini-benjisprong gemaakt, waarna ze nog een paar keer aan die elastiek omhoog veerde. Nu eens met gespreide benen, dan weer met een arm en een been vastgehaakt aan twee van haar dansers.
‘Get the party started’ zong ze, en een feestje zou het worden. Want na de hit waarmee het voor Pink allemaal begon in 2001, gooide ze er meteen een paar van haar evergreens tegenaan. ‘Raise your glass’, een ode aan alle misfits die ‘wrong’ zijn ‘in all the right ways’, baadde in fluoroze en gifgroene tinten. Niet alleen waren Pinks dansers in die felle kleuren gekleed, ook van de attributen die het tourthema van een ‘summer carnival’ in de verf moesten zetten, spatten de kleuren af. Een Amerikaanse versie van de Sinksenfoor als het ware. Enorme plastieken lippen, gifgroene limoenschijfjes, een gigantisch ijshoorntje: Pink hoste ertussen als een ondeugend kind in een snoepwinkel.
De ballads ‘Just like a pill’ en ‘Try’ gaven haar ruimte om op adem te komen, om vervolgens opnieuw los te barsten in zang en dans tijdens een uptempo versie van ‘What about us’, dat een lik nineties-house meekreeg. Het zou niet de laatste keer zijn dat Pink knipoogde naar twee decennia die vandaag een revival kennen in het modebeeld en de muziek: de jaren tachtig en negentig. Ze bracht immers een bloedmooie cover van Sade’s ‘No ordinary love’ (1992), gevolgd door haar eigen song ‘Runaway’, waarbij zowel de choreografie als de beenwarmers en hoog uitgesneden badpakken van de dansers herinnerden aan de iconische aerobicvideo’s van Jane Fonda. Ja, Pink kent haar klassiekers. Zelfs Bob Dylan kwam voorbij: aan de piano coverde ze diens sublieme song ‘To make you feel my love’.
Cirque du Soleil
Pink zou Pink niet zijn als ze geen politiek statement zou maken. De activist in haar steekt al eens graag een regenboogvlag in de lucht, leverde ooit felle kritiek op het oorlogsbeleid van president George W. Bush en schreef recent ‘Irrelevant’, een song waarin ze haar online haters lik op stuk geeft. Het was wellicht geen toeval dat voormalig president Donald Trump op de videobeelden voorbijkwam nét toen Pink de woorden ‘you hypocrite’ zong.
Bij ‘Trustfall’ hoorde een nieuwe, toepasselijke act: trampolinespringers. Zij gaven dit concert een nog hoger Cirque du Soleil-gehalte dan we al gewoon waren van de shows van Pink - zie ook haar trapezestunts, haar acts met touwen en doeken, en natuurlijk de luchtacrobatie tijdens ‘So what’, waarmee ze eindigde.
Luchtacrobatie terwijl ze onvermoeibaar en loepzuiver bleef doorzingen, trampolines en benjisprongen, een danserstroupe die zó uit een Broadwaymusical geplukt leek, een uitzinnig decor en een uitgebalanceerde set vol hits en enkele geslaagde covers: Pink bracht het soort show waarmee Cher en Céline Dion tientallen jaren geleden in Vegas pionierden. De overtreffende trap van entertainment. De meest geliefde outsider in de popmuziek did it again: ze bewees dat ze een topperformer is.
続きを読みます https://news.google.com/rss/articles/CBMiMWh0dHBzOi8vd3d3LnN0YW5kYWFyZC5iZS9jbnQvZG1mMjAyMzA2MThfOTE3MzMzMTbSAQA?oc=5
0 件のコメント:
コメントを投稿