Zwangere Guy op het hoofdpodium van Rock Werchter. — © Kris Van Exel
“Deze shit is mijn therapie”, zei Zwangere Guy donderdagmiddag op het hoofdpodium. Hij louterde zichzelf, en met hem het hele publiek.
“Zwangere Guy, is dat niet die dikzak? Niets dikzak. Ik moest gewoon wat aan mezelf werken.” Gewerkt had hij: hij stond er, gerechte rug en 22 kilo later. Verlicht, letterlijk, maar beladen met vuur en passie. “En wie was erbij toen ik in de AB zei dat ik een maand niet zou drinken? Wel, het is binnenkort bijna zeventien maanden dat ik sober ben.” Applaus was de reactie, de massa kolkte. Daarna mocht Grijze zone erin hakken, nadat ook Beter leven hart en ziel had gekrast.
Zwangere Guy op het hoofdpodium van Rock Werchter. — © Kris Van Exel
Niet dat hij voortschreed met opgestoken vingertje. Geen lesje moraal voor de geïnkte woordenstroom, enkel lieve bedoelingen. Gezonde bezorgdheid, empathie. “Neem drugs, drink. Maar overdrijf niet. Want ik ben mijn demonen tegengekomen. En laat je goed omringen, want zulke mensen zijn de reden dat ik hier nog sta. Ben je alleen, zoek dan hulp of ga naar een psycholoog.” De reactie van het publiek echode herkenbaarheid.
Het hele optreden werd niet herleid tot een uur zelfhulp, ook al doofden de zelfliefde en dankbaarheid nooit. Zwangere Guy – ’t krapuul van Brussel, zíjn woorden – ontbond alle duivels, maar bleef ze de baas. Hij liet het daveren tot in de hoofdstad, met onder meer Probleem, ZG all day en Guttergang (ook op zijn borst getatoeëerd). “Schijt aan de politiekers. Kus mijn kloten en los het eens op”, brieste hij finaal, terwijl jonkies gingen pogoën. De blik naar binnen, de blik naar buiten, Gorik overzag en overwon alles.
0 件のコメント:
コメントを投稿