ConcertrecensieSoulwax
Voor zijn eerste van vier uitverkochte AB’s overrompelde Soulwax met een heus synthlabo en drie drummers die nog ingenieuzer tekeer gingen dan in 2017. Het doet ons watertandend uitkijken naar de muzikale toekomst.
Soulwax begon eraan met twee nagelnieuwe nummers. Wat, u dacht toch niet dat de gebroeders Dewaele voor hun eerste Belgische concert in jaren uitsluitend op oud werk zouden teren? In hun universum kijkt men in de regel vooruit en zelden terug. Vandaar: ‘Hot Like Sahara’, tintelfrisse synthpop met een hoekje af, evenals ‘Idiots In Love’, een dijk van een song die smachtende newwave-pop met een stonerrockgroove opzadelde en in de staart berusting zocht met zalvende, tweestemmige zang. Puik.
Met deze korte Europese tournee bouwt Soulwax een brug van de From DEEWEE-periode naar een vooralsnog in mist gehulde toekomst. Van de tour die bij bovengenoemde album hoorde, is de set-up met drie drummers overgebleven: twee vikings (Igor Cavalera en Blake Davies) en een Barbarella (Aurora Bennett) die zich het pleuris uit de vellen meppen doorheen grooves die als in een waanzinnige dj-set over elkaar glijden. Stephen en David Dewaele ogen nog meer dan toen als manische laboranten die in het midden van het podium vervaarlijk ogende synthconsoles manipuleren. Links naast de heren gaf de bassist Stefaan Van Leuven de beats de sporen. Rechts naast de Gentenaars mocht Laima Leyton zich de Delia Derbyshire van dienst wanen: een synth-fluisteraar wier heerlijk onderkoelde backingvocals ons deden smelten tot een plasje karamel.
Stormram
Het was beslist een plaatje: die enorme, industriële stelling waarop de drummers prijken. De felle apocalyptische backlights. De ijzige lichtjes van de imposante synthesizermodules. Je dacht terstond aan het interieur van een ruimteschip uit een oude sciencefictionserie. Buck Rogers iemand? En dan ramde opperviking Igor Cavalera (‘den dienen van Sepultura’, zoals Stephen Dewaele hem onlangs omschreef) plots de mitrailleurbeats van ‘Missing Wires’ door onze schedels. Gejuich. Euforie. Halverwege die song zoemden en twinkelden de synths zoals synths móeten zoemen en twinkelen: rauw en onversneden, met gruis tussen de noten, zonder protserige digitale effecten. Bij Soulwax klinkt een synthesizer zowaar als een synthesizer. Wij kennen genoeg hitparadevolk dat er een lesje aan mag nemen.
De fans lieten hun verrukking de vrije loop bij ‘Is It Always Binary’ en ‘Do You Want To Get Into Trouble’ waarvan de snares als een stormram tegen onze fontanellen beukten. Tijdens de Nite Version van ‘Krack’ ging het publiek helemaal over de rooie temidden van aanzwellende synths en een Stephen Dewaele die z’n stem aan frut schreeuwde tegen een muur van blieps. What the fuck flikten ze in ‘The Singer Has Become A DJ’, zeg? Braziliaanse oerwoudgeluiden bovenop tribale disco. De drie drummers wier microgrooves meticuleus in elkaar haakten. Echo’s van klassieke postpunkbands zoals Liquid Liquid en A Certain Ratio. Nou, de doorsnee cratedigger greep vast in paniek naar zijn pacemaker.
Moeten er nog nieuwe nummers zijn? Yessir. ‘Polaris’ stuurde Gary Numan de brousse in. ‘New Earth Time’ profileerde zich als een schizofrene wereldhit: unheimlich-weemoedig als Junior Boys maar catchy als Cassius. Nee hoor, dat waren voor de verandering niet wij die uitzinnig “whoe-oe-oe!” scandeerden maar tientallen feestlustigen die die nieuwe song voor het eerst hoorden. Dat belooft. Deze show zal immers nog evolueren. Indien Soulwax volgende zomer de festivals inpalmt, zal de machine alweer drastisch zijn getransformeerd, zéker als intussen een gloednieuw album het levenslicht heeft gezien. Bon, we schrijven ‘áls’, hé. Let’s keep our pants on.
Rare dingen
Lette u toevallig ook op de lichtshow tijdens dit concert? Die schakelde van bruut en fel over ingetogen en mysterieus tot bij feestelijk en sexy. Van helwit over het bloedrood van een zonsondergang en middernachtelijk blauw tot bij de flitsende roze spots tijdens de Nite Versions-finale. Die catharsis liet niemand onberoerd. Eerst ‘Miserable Girl’ dat uit een sinistere horrorscape zoals die van John Carpenter bloeide, met topzware, krakende distortionsynths. Dan ‘E Talking’ en ‘NY Excuse’ en als bis ‘Accidents & Compliments’ erbovenop. Een schare halfdronken grapjassen in het publiek brulde de synthmelodieën mee als betrof het Neil Diamonds ‘Sweet Caroline’. Mja, Soulwax doet rare dingen met een mens.
Als toetje kregen we ‘Goodnight Transmission’ op ons bord, in -en uitgeleid door het drummerstrio dat de beat als gek liet galopperen. Krék ‘When The Rain Begins To Fall’ van Jermaine Jackson & Pia Zadora. Lag dat aan ons? Aan een dwaze nostalgische reflex? Of aan een Zinnebirtje teveel?
“Do androids dream of electric sheep?”, vroeg de Amerikaanse schrijver Philip K. Dick zich ooit af en verzon er prompt een nihilistische dystopie bij die Ridley Scott later zou omturnen tot Blade Runner. Na de 2024-incarnatie van Soulwax in de AB te hebben aanschouwd, lijdt het geen twijfel: androïden dromen niet van schapen. Ze dromen van drummers.
Gezien op 29/1 in de AB, Brussel.
0 件のコメント:
コメントを投稿