Het beste en slechtste van Graspop, dag 1: het visuele spektakel van Tool, een AI-versie van Slayer en een Japanse K3 - De Morgen - Crune Blogs

Latest

2024年6月21日金曜日

Het beste en slechtste van Graspop, dag 1: het visuele spektakel van Tool, een AI-versie van Slayer en een Japanse K3 - De Morgen

Toppers/opvallers

Tool ★★★★½

ToolBeeld Stefaan Temmerman

Terwijl Alice Cooper en zijn band nog volop het beste van zichzelf aan het geven waren op de North Stage, verzamelden zich aan de South Stage ernaast steeds meer mensen voor het orgelpunt van dag één op de Stenehei. We kunnen voorzichtig zeggen dat nogal wat fans uitkeken naar Maynard James Keenan en zijn kompanen van Tool. Toen de band begon, stond vrijwel iedereen klaar om de ervaring te ondergaan.

Tool staat bekend om zijn indrukwekkende liveshows, en de band lijkt niet van plan om daar snel verandering in te brengen. Vanuit de achtergrond dirigeerde Keenan als een schim zijn troepen, terwijl hij op en neer ging, de armen wijd als een poppenspeler. Af en toe stapte hij half in het spotlicht, om dan snel weer vanuit het duister te gaan opereren. Nu eens fors uithalen, dan weer bezwerend mompelen, Keenan had er duidelijk schik in. Of niet, maar dan wist hij dat goed te verbergen.

De projecties achter de band en op de grote schermen naast het podium waren om duimen en vingers bij af te likken. Met onze mond zo open als sommige van de monden op het scherm stonden wij ernaar te kijken. Rook en lasers maakten het uitgekiende visuele spektakel compleet. En dan was er uiteraard ook nog muziek. Hoeveel labels de band ook al opgekleefd gekregen heeft, Tool is een genre op zichzelf. Hun episch uitgesponnen ingenieuze songs omvatten elk een hele wereld. Tool koos er gisteravond tien en plukte er uit elk van hun vijf platen netjes twee, waarvan ‘Schism’ en vooral afsluiter ‘Stinkfist’ duidelijk nog altijd de meest herkenbare nummers zijn. Dat de band er tien minuten voor affluiten al de brui aan gaf? Dat kon werkelijk niemand wat schelen.

Stake ★★★½☆

StakeBeeld Stefaan Temmerman

Er is er één jarig, hoera, hoera! Geen taart voor het feestbeest, maar een forse Stake. De Wevelgemse band formerly known as Steak Number Eight viert zijn twintigste verjaardag, waarmee de band zelf maar nipt jonger is dan de leden ervan. Het is beetje een verjaardag in mineur, want zanger/gitarist Brent Vanneste, bassist Jesse Surmont en drummer Joris Casier nemen binnenkort afscheid van gitarist Cis Deman, die naar de VS emigreert. In november geeft Stake nog twee speciale verjaardagsshows, maar gisteren liet de band zijn pletwals eerst nog eens over de Stenehei denderen. En walsen deed Stake. Alles moest plat. Het spelplezier spatte van de gezichten van alle vier de leden. De oerkracht van hun sludgemetal maakte zelfs indruk op Moeder Natuur, want het stopte zowaar een poos met regenen. Niet voor lang, maar toch. “Goei groepeke”, hoorden wij een passant zeggen. Kenners in de zaal, zoveel is duidelijk.

Kerry King ★★★☆☆

Kerry KingBeeld Stefaan Temmerman

Kerry King (ex-Slayer) was de eerste om de gasrekening van Graspop de hoogte in te jagen. Nu ja, lichtjes. Met zijn all star band bracht King vooral songs uit het debuutalbum van zijn nieuwe groep die – noblesse oblige – zijn eigen naam draagt. Vergeeft u het ons als we de titels van die eerste songs niet meer kenden. Ja, zo goed is die plaat … (kuchje) De titel van ‘Toxic’ gaf zanger Marc Osegueda (Death Angel) ons cadeau. Die song droeg hij op aan alle politici, die het allemaal slecht met ons voorhebben. Zou hij weten dat er hier net verkiezingen waren? Ook ‘Crucifixation’ konden we nog noteren. Een song tegen georganiseerde religie, uiteraard.

King en de zijnen brengen hun eigen songs met overtuiging en overgave, maar vaak bekroop je toch het gevoel dat je naar een AI-versie van Slayer stond te kijken. De set werd pas interessant op de momenten waarop ze deden waarvoor iedereen gekomen was: échte songs van Slayer spelen. Zeker toen Paul Bostaph achter zijn drums ‘duhduh … duh’ inzette, gingen de duivelshoorns in de lucht. ‘Raining Blood’ live horen blijft een absoluut kippenvelmoment voor elke rechtgeaarde metalhead. Zo hard zelfs dat al de rest je vergeven is, Kerry.

Floppers

Doro ★½☆☆☆

Doro Pesch uit Duitsland is een icoon in bepaalde kringen. Daar zal wel wat van aan zijn, maar wij zagen toch vooral een soort blonde Liliane Saint-Pierre die eerst met geweld door een lederhandel gejaagd werd, en vervolgens door de rayon ijzerwaren in de doe-het-zelfzaak ernaast.

Haar band bestaat uit kerels die allemaal een heel aardig stukje kunnen spelen en Doro zelf is op haar 60ste nog flink bij stem, maar samen brengen ze metal die zo bulkt van de clichés dat je drie tellen later alweer vergeten bent hoe die song van daarnet ook alweer klonk. Haar Engelse bindtekstjes met moddervet Duits accent zijn ook redelijk aandoenlijk.

Er gingen voor Doro best wel wat handen op elkaar, maar wij konden ons bedwingen. Elk tijdperk heeft zijn rechten en zijn verdiensten, maar metal van deze soort is misschien stilaan wel rijp voor het archief.

Babymetal ★★☆☆☆

Baby MetalBeeld Stefaan Temmerman

De show van het Japanse fenomeen Babymetal begon met een verteller die een soort sprookje bracht over ‘The Metalverse’. Daar waren ze ons al een beetje kwijt, moeten we toegeven. Dat werd niet beter toen de drie zangeressen als cartoonfiguurtjes begonnen rond te rennen over het podium en gekke dansjes deden. Ze deden hun best om er stoer en toch lief uit te zien in hun samoerai-achtige pakjes. Wij konden alleen maar denken aan een Japanse K3, waarvan de meisjes in een vat zware metalen zijn gevallen. Want zware metalen hadden ze wel degelijk bij. Sommige songs hadden erg potige riffs, en er werd ook niet bespaard op zware bassen. De guitige refreintjes maakten het voor ons dan toch allemaal wat te veel Eurosongmateriaal. Ook de extreem beleefde vragen om een circle pit in gang te zetten en de handen in de lucht te steken waren bizar.

Dat alles neemt niet weg dat Babymetal een geweldige hoop kijk- en luisterlustigen trok. Was het vooral uit nieuwsgierigheid? Of horen al die mensen iets wat wij niet horen? Wij zijn officieel oud, lijkt het enige besluit dat we uit deze – euhm – ervaring kunnen trekken.

Vreemde vogels

Alien Weaponry ★★★☆☆

De Nieuw-Zeelanders van Alien Weaponry tourden al in het voorprogramma van Gojira. Als adelbrief kan dat tellen. Ze zingen in het Engels, maar ook in het Maori. Het lag dus niet aan u als u sommige stukken tekst niet begreep. De aankondiging van hun nummer Ahi Kā gaf dat al een beetje prijs, maar misschien dacht u dat zanger/gitarist Lewis Raharuhi de Jong een West-Vlaamse moeder heeft, dat kan ook. In de Metal Dome begonnen ze hun set met een soort haka. Om er meteen daarna volop in te haka. De energieke groovemetal van het trio drijft op zware bas en melodieuze refreinen en kreeg tot een eind buiten de tent de handen op elkaar, of in de lucht. Toch niet voor niks de halve wereld rondgereisd. Alien Weaponry timmert naarstig en met vrucht aan de weg, maar of ze ooit de grote hoofdpodia zullen bestijgen, durven wij toch te betwijfelen. Daarvoor wegen ze net een tikje te licht.

Crosses (xx) ★★★★☆

CrossesBeeld Stefaan Temmerman

Ja, bij Megadeth zit met Dirk Verbeuren een Belg achter de drums en ja, de band is een van de ‘Big Four’, maar u neemt het ons vast niet kwalijk dat wij naar Crosses gingen kijken.

Het ‘hobbyproject’ van Chino Moreno (Deftones) en Shaun Lopez (Far) is op deze Graspop ietwat een vreemde eend in de bijt – lang niet zo vreemd als Babymetal, dat spreekt –, maar wel een van de boeiendste en veelzijdigste acts van het hele weekend.

Moreno en Lopez delen een heel breed smakenpalet en dat resulteert in opwindende synthpop, die nu eens dromerig is, dan weer opzwepend en die hier en daar stevig uithaalt. Dat Crosses bij het grote metalpubliek onontgonnen terrein is, zag je aan de Marquee, die zich voor aanvang voor amper de helft had gevuld. De tent liep uiteindelijk wel vol, al had vrijwel iedereen zijn eigen vierkante manier. Dat was erg handig, want Crosses speelde een set waarbij stilstaan uiterst moeilijk was. Hier en daar zagen we toch mensen fronsend kijken. Enkelen zagen we vertwijfeld weer afdruipen. Hadden ze iets à la Deftones verwacht? Dat zou kunnen. Hebben ze het meer voor omgekeerde crosses? Dat is erg waarschijnlijk. Hopelijk heeft Crosses in Dessel wel wat nieuwe harten gewonnen, want wij werden oprecht gelukkig van wat Moreno en Lopez brachten.

Adblock test (Why?)

続きを読みます https://news.google.com/rss/articles/CBMinwFodHRwczovL3d3dy5kZW1vcmdlbi5iZS90di1jdWx0dXVyL2hldC1iZXN0ZS1lbi1zbGVjaHRzdGUtdmFuLWdyYXNwb3AtZGFnLTEtaGV0LXZpc3VlbGUtc3Bla3Rha2VsLXZhbi10b29sLWVlbi1haS12ZXJzaWUtdmFuLXNsYXllci1lbi1lZW4tamFwYW5zZS1rM35iMWM4OWM5NS_SAQA?oc=5

0 件のコメント:

コメントを投稿