Het beste ?
Wat zag PJ Harvey (★★★★★) er ongenaakbaar uit op Best Kept Secret. Leeftijdloos. Een onaantastbare hogepriesteres met fabels voor jong en oud. De Britse indiekeizerin strooide met de wonderlijke songs uit haar laatste plaat I Inside The Old Year Dying, haar zoveelste magnum opus. ‘Prayer At the Gate’ en het frêle titelnummer bracht ze katachtig rondsluipend, alsof ze door het struikgewas in een spookbos waadde, Kate Bush indachtig. Uit Let England Shake puurde ze ‘Glorious Land’, evenals de doemfolk van ‘The Words That Maketh Murderer’ en ook de titelsong, terwijl ze een dulcimer liefkoosde.
Harvey, het orakel uit Dorset, leek bij momenten niet van deze planeet. Na elke song bleef ze bewegingloos staan, een lichtjes verbeten trekje om de lippen, alsof ze besefte dat de impact van het liedje zich nog als een virus onder onze poriën aan het nestelen was. Elke song deed aan als een bevreemdend toneelstukje, een parabel achter glas, lief en leed beschermd door een ondoordringbare vierde wand.
Pas met de demonische rockabilly van ‘50 ft Queenie’ brak ze uit haar cocon, stampvoetend langsheen de grijze, gegroefde wijzen die haar begeleidden, waaronder de ouwe getrouwe John Parish. Bleek ze tóch van vlees en bloed! Zulks onderschreef een jazzy meanderend ‘The Garden’, een akoestisch ‘The Desperate Kingdom of Love’, evenals haar vroegste punkpareltje ‘Dress’. ‘Evangeline’ trof ons recht in de hartstreek, misschien omdat wij met honderden anderen in de waan verkeerden dat ze ons recht in de ogen staarde. ‘Down By The Water’ en ‘To Bring You My Love’ deden haar apostelen huilen van geluk.
Zag u die close-up van haar op de videoschermen na ‘Man-Size’, alwaar haar gezicht met spotlicht leek omkranst terwijl ze de ogen loom ten hemel richtte als een filmdiva uit het Hollywood van de fifties? Un-fucking-touchable.
Half België had zich in de TWO gepropt voor de passage van The Haunted Youth (★★★★). Hoe verklaart u anders de euforie die frontman Joachim Liebens te beurt viel toen hij met uitgestrekte armen achter zijn microfoon kroop? De Nederlanders in de tent kregen meteen een workshop ‘Hoe laat ik mijn bandje zo internationaal mogelijk klinken?’ voorgeschoteld. ‘Broken’ nam er meteen de hoogste vlucht: die grotesk galmende Cure-gitaren, die War On Drugs-achtige wall of sound, die piekfijn afgestelde, mokerende new-wavedrums. Dit waren geen Vlaamse ukkies maar internationale veteranen!
Ook de nieuwe single ‘Into You’ pochte met het soort rockgrandeur die je in de regel associeert met kleppers aan de andere zijde van de Atlantische Oceaan. Adam Granduciels bende, jazeker, maar ook Arcade Fire en Springsteens E-Street Band. Die haast neurotisch opgepepte synths, dat dolle drumdrafje: zou de Youth een alternatief zomerhitje te pakken hebben?
In zijn uitvoeringen van inlandse culthits zoals ‘In My Head’, ‘Teen Rebel’ en ‘Gone’ hoorden wij wat wij bij de eerste noten van deze show bevroedden: The Haunted Youth heeft de speelplaats vaarwel gezegd. Wie over de grenzen potten wil breken, opteert op elk vlak maar beter voor de crème de la crème. Niet alleen muziektechnisch of qua songwriting, ook klanktechnisch en qua podiumprésence of setlistdynamiek. De extase in de tent sprak meer dan eens boekdelen. Een triomfje, dit concert, en een dijk van een belofte.
Warhaus (★★★) dwong een kille, laaggierende namiddagwind over het strand bij het Victoriameer. Brachten zij doem en ontij mee uit eigen land, daar waar de verkiezingen als nooit voorheen onze allerlaagste driften weerspiegelden? ‘Control’ voorspelde hoe dan ook veel onrustwekkends. Een meedogenloze, vierkante drumgroove, een krasserige gitaar, Maarten Devolderes newwavey geweeklaag. Storm op komst! Bij ‘Popcorn’ klaterde zonlicht over onze hoofden, wat die opvallend lichtvoetige song als gegoten zat.
Nu zijn Warhaus-songs in de regel iets te verraderlijk en te wrang om als een dol kalf over een festivalweide te hossen. Wij hielden het andermaal op een geïntrigeerd over onze stoppelige kin strijken. Je bent een schromelijk overschat recensent of je bent het niet.
‘Best I Ever Had’, ‘Love’s A Stranger’, ‘It Had To Be You’, het behoedzame ‘Open Window’ met zijn Joe Dassin-achtige motiefje: charmante songs die op dat grote, massieve hoofdpodium toch een beetje wegwaaiden. Volgende keer graag in een knusse tent zoals The Secret of de TWO.
Tamino (★★★) had de ondankbare taak het afgepeigerde BKS-publiek door zijn vooravonddipje te loodsen. Een hele karwei, vooral wanneer je catalogus bestaat uit etherische, melancholische songs. Pas bij ‘Fascination’, waar de drums potiger klonken en de elektrische gitaar genoeg fond legde, kwam er wat deining op het strand.
“Het is lang geleden voor ons”, zei de met Egyptische roots gezegende Mortselaar. “Heel fijn om terug op een podium te staan.” Hij gooide er het tedere ‘Sunflower’ achteraan dat sierlijk doel trof. Ja, het was frisjes in de avondwind aan het Victoriameer, drie dagen festival zat in de kleren en de meute snakte naar een feestje. Dan kwam die cover van Nirvana’s ‘Heart-Shaped Box’ net op tijd: slim omgeturnd tot gothic blues met Arabische krullen in de nissen. Oef!
Het slechtste ?
Nee, niks tegen De Jeugd Van Tegenwoordig (★★), maar op BKS leken de Nederhoppers uitgeblust. Moeten die jongens niet even herbronnen? Ondertussen doen wij ‘t wel even met de bij momenten hilarische Drie kwartjes-podcast van groepsleden Wiwa en Freddy.
In de categorie ‘mossel noch vis’: Justice (★★) , het Parijse danceduo dat net een prima vierde plaat uit heeft. Zijn peperduur ogende set-up vol voortdurend op en neer glijdende en kantelende lichtarmaturen had van eender welke fancy dj kunnen zijn. Dan liever de Marshall-torens en de gigantische lichtgevende crucifix van zijn eerste concerten, in 2007! Oké, zijn robuuste elektro knalde met een impressionante furie over het terrein. ‘t Was een oerdegelijke headliner voor het hoofdpodium, jazeker. Maar verrassend klonken de boys geen moment.
Het raarste?
Bhangra, lunaparksirenes, botsautobeats, dancehallvibes en dan de engelachtige zang van Georgia Ellery. Nou, het Londense duo Jockstrap (★★★) weet beslist hoe de aandacht naar zich toe te trekken. De vaalblonde, lijkbleke Taylor Skye – eet die jongen genoeg groenten? – triggerde het boeltje vanachter een batterij synths: stoïcijns, lichtjes getergd, alsof hij aan een Dafalgan of twee, drie toe was.
‘Glasgow’ was andere koek: akoestische pop, subtiel in het gareel gehouden door klinische electronica. Een song over liefdeloos worden opgeslokt door de desolate grootstad. Verderop klonk het net alsof Maggie Rogers werd geremixt door Hudson Mohawke. In een weird-ass hyperpopinstrumental smokkelde Skye een flard Nicki Minaj te midden van tilt geslagen kermisblieps. Dolle boel, zij het eerder fascinerend dan beklijvend.
Wij amuseerden ons ten slotte opperbest met de totaal van de pot gerukte pubpunk van Amyl and the Sniffers (★★★). In de TWO hitste de ongegeneerd vloekende en spuwende Wanda Jackson-soundalike Amy Taylor het gewillig pogoënde publiek namelijk op met meebrullers als ‘Hertz’. Ook al verstonden we geen snars van haar nasale gekwek tussen de songs, toch hadden we dit Australische trailertrashnichtje van Courtney Love volgaarne een lift naar huis gegeven, tot in Melbourne. Nice one, ya bastards!
Gezien op 9/6 op Best Kept Secret Festival.
続きを読みます https://news.google.com/rss/articles/CBMilAFodHRwczovL3d3dy5kZW1vcmdlbi5iZS90di1jdWx0dXVyL3dhdC16YWctcGotaGFydmV5LWVyLW9uZ2VuYWFrYmFhci11aXQtaGV0LWJlc3RlLWhldC1zbGVjaHRzdGUtZW4taGV0LXJhYXJzdGUtdmFuLWJlc3Qta2VwdC1zZWNyZXQtZGFnLTN-YmVmY2VkMTMv0gEA?oc=5
0 件のコメント:
コメントを投稿